Ik geloof niet dat het in Rotterdam kouder wordt dan in Boston, waar ik afgelopen week kou heb gevat. Maar goed. Aanstaande zondag is in Restaurant Kip (Van Vollenhovenstraat 25 te Rotterdam) een avond met wintervertellingen, aanvang 19.30. Optredens door Sanneke van Hassel, Marcel Möring, Ernest van der Kwast en Wim Staessens die Tommy Wieringa leest. Voor reserveringen: winter@nurliteratur.nl
   Mij zul je er niet zien. Ik heb al genoeg winter gehad en ben blij dat ik weer in Californië zit.

De jongen die naast me aan de vliegveldbar nabij gate D9 zit heeft nog geen slok van zijn whiskey genomen. En hij zit er al een tijdje, de sukkel. Hij ziet er ouder uit dan mij, maar hem werd om zijn identiteitskaart gevraagd, en mij niet. Want ik ben kaal en kleed me netjes, terwijl hij een bos haar heeft en een t-shirt met schreeuwende kleuren draagt.
   Ik zit aan de bar in terminal D van het vliegveld in Philadelphia en wacht op mijn vliegtuig naar San Francisco. Ik drink in sneltreinvaart Grolschjes (die hebben ze hier op de tap) om de tijd in mist op te laten gaan.
   Een echte man drinkt om te vergeten. Volgens mij is dat een citaat van Brusselmans. Maar het zou ook een citaat van mijzelf kunnen zijn. Het is een waarheid van alle tijden.

Toen ik vanmorgen onder de douche stond, probeerde ik te bedenken waarover het meesterwerk zou gaan dat ik ooit zal moeten schrijven. Maar het enige wat mij te binnen schoot, was een opmerking van een klasgenoot uit de brugklas. Dat het zo enorm brandde als je met een rietje zeepwater in het gaatje van je piemel liet druppelen.
   Ja, op die leeftijd wist ik al wel wat aftrekken was, maar hij praatte er openlijk over. Spuiten deed hij altijd op een kladblaadje dat hij uit een schoolschrift scheurde, zei hij. Daarna verborg hij het papier achter een stapel boeken totdat het opgedroogd was en hij het als een prop in de prullenmand liet verdwijnen.
   Ook die jongen heeft nu werk, een vrouw, wie weet wel een kind. En misschien denkt hij nooit meer terug aan de stapels schoolschriften die onbeschreven in de prullenmand zijn verdwenen. Maar ik wel – vanmorgen onder de douche, terwijl de druppels op mijn gezicht uiteen spatten.

Een maand geleden is mijn vriendin naar Philadelphia verhuisd. In de eerste week circelden er al helicopters in een nabijgelegen buurt op zoek naar een schutter die drie mensen had neergeschoten. Iedereen overleefde het incident, behalve de schutter zelf. Hij verdronk nadat hij de Schuylkill rivier was ingesprongen om aan de politie te ontkomen.
   Op internet zijn er zelfs plattegronden van Philadelphia te vinden, waarop recente moorden en schietpartijen worden afgebeeld. Maar om alle plaatsen uit het verleden te mijden waar schoten zijn gelost, dat is bijna tussen de druppels doorlopen tijdens een regenbui.

Gisteren miste ik mijn vlucht van San Francisco naar Philadelphia, waarover meer hier. Het volgende vliegtuig zou pas vijf uur later vertrekken.  Wat doe je eraan?
   Terwijl andere mensen weggedoken op een bankje zouden zitten mokken, probeerde ik iets van de wachttijd te maken. Ik bestelde citroenthee met chocoladecroissants, praatte met Indiërs die in Toronto bleken te wonen, en zat met een groot glas Anchor Steam bier aan de bar naast Gate 69. Ik ontmoette er iemand die ooit een Nederlands boek gelezen had, van de schrijver Peter Maas.
   'Het boek ging over de oorlog,' beweerde hij. Uiteindelijk bleek het om ‘de aanslag’ van Harry Mulisch te gaan.
   Vrienden-voor-een-kwartier, zo noem ik de mensen die ik op het vliegveld tegenkom. Langer duren de ontmoetingen meestal niet. Ik bestelde nog een Anchor Steam, en voor ik het wist, begon het instappen van vlucht 186 naar Philadelphia

Wat is een Hollandser ontbijt dan een roggeboterham met kaas? Zeker als het geen homp kaas maar een klomp kaas is (onlangs van mijn broer gekregen).
   Iedereen zal mij voor gek verklaren, maar ik was blij met die kaas. Ik ben al weer zo lang in de Verenigde Staten dat ik Nederlands voedsel begin te missen. En niet alleen voedsel, soms mis ik ook Studio Sport op zondagavond, het openbaar vervoer (dat zo slecht nog niet is), Schiedamse oude jenever, en de versprekingen van Philip Freriks.
   Gek genoeg verlang ik het meest naar de Hollandse snackbar. Hoewel Amerika barst van ongezond eten, zijn er nergens frikandellen speciaal, patatjes oorlog of bitterballen met mosterd te vinden. Daarom neem ik nog maar een roggeboterham met kaas. Ook lekker.

Afgelopen maandag had ik een sollicitatiegesprek aan een universiteit in Pennsylvania. Vanuit Philadelphia reed ik er met een huurauto heen. De bomen stonden in bruine, rode en gele kleuren langs de weg.
   Terwijl ik op het scheikunde departement een Powerpoint presentatie over mijn onderzoek gaf, keek ik naar de gezichten in het publiek en dacht: hoe zouden ze reageren als ik opeens zou gaan dansen en zingen? Naar die baan kon ik dan waarschijnlijk fluiten, maar ze zouden wel de tijd van hun leven hebben. Over tien, vijftien jaar zouden ze nog tegen elkaar zeggen: ‘Weet je nog dat we die kandidaat hadden die opeens begon te dansen en zingen?’
   Op dat moment besefte ik: boven alles ik ben een entertainer. Ik moet in een circus gaan werken.

In Californië zijn ze doodsbang om fietsers aan te rijden, met rare manouvres als gevolg. Al vaak heb ik automobilisten midden op een kruispunt vol in de remmen zien gaan, wanneer ze uit een zijstraat een fietser zien naderen.
   Misschien komt het omdat fietsers hier met een suicidale instelling op het zadel zitten. Dagelijks zie ik mensen op de middenstreep fietsen, zonder licht rijden of uitzwaaien naar links of rechts zonder over hun schouder te kijken.
   Mijn huisarts heeft me zelfs aangeraden met een helm te gaan fietsen. Statistisch gezien verlengt het je leven met een jaar.

Op de middelbare school Westland-Zuid was hij ooit was een klasgenoot van mijn zus: Kees Torn. Hij rookte sigaren, legde af en toe zijn been in zijn nek en reed rond op een fiets met achteruitkijkspiegel. Sinds meer dan tien jaar is hij de enige kleinkunstenaar die Drs. P. naar de kroon steekt, met virtuose liedjes voorzien van indrukwekkend rijm en metrum.
   Dit seizoen is hij te zien in het theater met de voorstelling Dood en Verderf.
   Ik las zojuist in de Volkskrant dat de show van Torn de prijs voor het meest indrukwekkende theaterprogramma van het jaar heeft gekregen, een inititatief van de Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouw Directies. Of het veel meer bezoekers zal opleveren betwijfel ik. Torn blijft voor taalkundige fijnproevers.

Op vrijdagavond nam ik de ‘red-eye’ van San Francisco naar Philadelphia. Red-eye vluchten vertrekken laat in de avond van de westkust en arriveren, door het tijdverschil van drie uur, vroeg in de ochtend aan de oostkust van de Verenigde Staten.
   Ondanks twee tylenol PM tabletten viel ik niet in slaap tijdens mijn vlucht. De kerel naast mij snurkte, en de mensen achter mij waren in een druk gesprek verwikkeld.
   Red-eye’s staan synoniem met  kleine ogen van de slaap, en een enorm ochtendhumeur.
   De vorige keer dat ik een red-eye nam, zei ik het ook al: dit doe ik nooit meer.

Als mijn auto smerig is, ga ik naar Lozano Car Wash in Mountain View. Niet dat ik te lui ben om mijn auto zelf te wassen; het heeft met efficiency te maken. En aan de efficiency van Lozano kan ik niet tippen.
   Bij de autowasserette werken dertig, veertig mensen die in no-time rijen auto’s door de semi-geautomatiseerde wasstraat werken. Iedereen heeft zijn eigen taak. Er zijn stofzuigers, ramenlappers, hogedrukspuit-bedieners, en werknemers die de auto’s na afloop met handdoeken droogwrijven.
   In de tussentijd kun je gratis popcorn eten, en koffie of citroenlimonade drinken. Maar je moet wel snel zijn, want voor je het weet, is je auto klaar.

Craig Venter, Amerikaans bioloog, wil in zijn laboratorium nieuwe organismen creëren door genen met gewenste eigenschappen op te bouwen uit synthetisch DNA en daarna in lege cellen te plaatsen. Hij krijgt kritiek dat het onethisch is. Of zelfs gevaarlijk. Big deal.
   Technologische ontwikkelingen hou je niet tegen. Elke generatie krijgt zijn eigen problemen ermee, en elke generatie weet ze waarschijnlijk ook weer op te lossen.
    Wat er ook zal gebeuren, het biologisch instinct verandert niet.
   Zaad uitstorten. Daar blijft de biologie op gericht: het verspreiden van het concentraat van de krap dertigduizend genen die de mens rijk is.
   Ik meng mijn zaad liever met het afwaswater dan dat ik mijn genen verspreid. Maar wie denkt er aan de genen wanneer al je spieren zich samenspannen en je tijdens het ultieme moment in de lakens grijpt, alsof je daar houvast kunt vinden voor de angstaanjagende toekomst?

Ik ga nooit naar Nur Literatur. Niet omdat de kleur van de flyers altijd zo lelijk is, maar omdat ik in Palo Alto woon. En dat is jammer, want liever zou ik volgende week zaterdag, 17 november, in Rotterdam zijn voor Nur Literatur 18. Met optredens van onder andere Herman Brusselmans en Paul Mennes. Locatie: Museum Boijmans Van Beuningen. Kijk voor meer informatie op www.nurliteratur.nl.

Als je neergeschoten wil worden, moet je naar Oakland gaan, dat rumoer hangt hier in de San Francisco Bay Area.
   Ik ging naar Oakland.
   Niet om neer geschoten te worden, maar om te kijken bij een truckstop waar vrachtwagenchauffeurs kunnen tanken, douchen en eten. Die truckstops betaan door het hele land. Ze komen voor in het verhaal waar ik momenteel aan bezig ben, John Mich en zijn vrouwen.
   Oakland ligt niet langs een doorgaande weg, en de truckstop was de moeite van het bezoeken niet waard. Een paar benzinepompen, een hogedrukspuit waarmee trucks en opleggers schoongespoten kunnen worden en een klein winkeltje. Ongetwijfeld was er ook een toilet aan de achterkant, maar ik ben er niet gestopt. De directe omgeving was ook niet interessant. Industrieterreinen. En containers, veel containers.

“Iedereen gaat maar dood
En de rest drinkt bier
In het café”
 
Misschien wel de meest simpele en beste tekst van Huub van der Lubbe, zanger van De Dijk, uit het nummer ‘Niemand in de stad’.
   Ik dronk bier gisteravond, met een paar labgenoten, in Antonio’s Nut House op California Avenue, niet ver van waar ik woon. We speelden darts, aten pinda’s. Tegen half twee gingen de lichten aan en werden we weggejaagd (zo gaat dat in de VS).
   Ik ging op de fiets naar huis. Veel van de bargasten namen de auto – blaastesten kennen ze hier niet. Ik fietste naar huis en dacht aan een andere tekst van Van der Lubbe: "Ik wil niet dood op een tegenligger, ik wil niet dood in een buitenbaan, ik wil niet dood, als het moet laat mij dan maar in de goot de pijp uit gaan."

Vlak bij mijn postbus hangt het bovenstaande bord. Mijn appartementencomplex bevat chemicaliën die kanker veroorzaken. Althans, volgens Californië.
   Ik heb de lijst opgezocht, en hij is achttien pagina’s lang. Veel uitgebreider dan die van de IARC, de International Agency for Research on Cancer, en ik vroeg me af waarom.
   Ooit heb ik aan de universiteit Leiden colleges xenobiotica gevolgd bij professor Arne van der Gen. Daar leerde ik dat chemicaliën – wat betreft hun risico op kanker – in verschillende categoriën geclassificeerd zijn:

• group 1 (stoffen die carcinogeen zijn)
• groep 2a (stoffen die waarschijnlijk carcinogeen zijn)
•  groep 2b (stoffen die misschien carcinogeen zijn)
• groep 3 (niet-classificeerbare stoffen)
• groep 4 (niet carcinogene stoffen).
  

Daarbij moet gezegd dat de laatste categorie slechts één stof bevat – want het is verdomd lastig om te bewijzen dat iets geen kanker veroorzaakt.
   Voor het gemak heeft Californië groep 1, groep 2a en groep 2b samengevoegd onder de noemer: ‘wij weten dat ze kanker veroorzaken.’
   Ik trek me van het bord naast de postbusjes geen snars aan. Het is hier lekker wonen. Ook met asbest in de vloer of loodverf op de muren.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact

Archief

December 2007

November 2007

Oktober 2007

September 2007

Augustus 2007

Juli 2007