Gisteravond om acht uur werd de omgeving van San Jose opgeschrikt door een aardbeving van 5.6 op de schaal van Richter. Maar ik heb niets gemerkt.
   Misschien kwam het omdat ik rond dat tijdstip op de fiets zat en gevolgd werd door een politiewagen. Nadat ik een stopbord gepasseerd was, ging de sirene aan en werd ik verzocht af te stappen.
   ‘Identiteitsbewijs!’ werd er geroepen. Twee agenten stapten uit. Ik overhandigde mijn rijbewijs. ‘En handen op je stuur!’
   Had ik te roekeloos gereden? Was ik niet volledig tot stilstand gekomen bij het kruispunt?
   ‘Er is zojuist een overval geweest op een benzinestation,’ zei de agent die mijn rijbewijs bestudeerde. ‘En jij voldoet precies aan de beschrijving.’
   Een minuut later mocht ik weer verder. Op de mobilofoon klonk dat de dader een jas droeg met verticale, geen horizontale strepen. Ik kreeg mijn rijbewijs weer terug, maar de aardbeving had ik gemist.

Ik ben weer terug in Palo Alto, en alles is nog hetzelfde. Misschien staan mijn planten er wat verdroogder bij dan anders, maar dat is het enige verschil.
   Er verandert ook nooit iets in de wereld. Generaties komen en gaan, en geen buitenaardse intelligentie die zich er zorgen om maakt.
   Morgen is het Halloween. Er zal wel weer niets gebeuren op alle feestjes die er zijn. Dus ik denk dat ik gewoon thuis blijf zitten, en met een fles bier in de hand mijn beste Charles Bukowski imitatie probeer te geven.

Samen met Kwast crosste ik door de straten van Rotterdam. Ik ben niet meer gewend om in de stad te fietsen. Ik zat op het zadel zoals mijn moeder op haar fiets zit. Met een hoofd dat voor mijn schouders hangt, en een blik in de ogen alsof ik elk moment overhoop gereden kan worden door een auto die uit een zijstraat komt scheuren.    We stopten bij boekhandel Donner. Beneden in de kelder knipoogde de mooiste voorkant van alle boeken naar ons.

De naam Hotel Florida Blue Bay schiep verwachtingen, die uiteraard niet waar werden gemaakt. Het water uit de kraan rook naar vieze toiletten, de bedden waren smal en hard, de televisie had drie Griekse kanalen, en het ontbijt was karig. Voor het eerst vandaag waren de gekookte eieren niet blauw vanbinnen.
   Maar ik ben flexibel. Een laptop, een boek, een schone onderbroek - meer heb ik niet nodig. Ik overleef.

Sinds vrijdag ben ik in Patras, Griekenland, voor een congres van de International Proteolysis Society. Op zaterdag was er een excursie naar Delphi, waar in de tijd van de Oude Grieken het Orakel in de tempel van Apollo cryptische toekomstvoorspellingen maakte.
   De toekomst voor de komende dagen  bestaat uit wetenschappelijke presentaties. En regen. Veel regen.

Een tijd geleden zag ik een veld met pompoenen, ik werd er treurig van. Het leek net of ik allemaal mensenhoofden zag liggen. Wat is de mensheid anders dan een pompoenveld? We liggen te wachten op ons Halloween, onze glorietijd. En daarna worden we genadeloos opgeruimd. Weggesmeten. Vergeten.

Wandelend door Chinatown in San Francisco kwam ik bovenstaand bord in een etalage tegen. Amerikaans Instituut voor Neusaandoeningen.
   Alle kleine supermarktwinkeltjes die ik dezelfde middag binnenliep – volgestouwd met bok choi, gemberwortel, taugeh, gedroogde paddestoelen, gedroogde zeepaardjes, en honderden andere gedroogde waren – die winkeltjes roken stuk voor stuk naar hondenvoer. En ik dacht: heb ik als enige een neusaandoening?

Ik zag vandaag pas dat Al Gore de Nobelprijs voor de vrede heeft gekregen, samen met het internationaal panel voor klimaatverandering. Ik vind het goed. Ik vind het een signaal.
   Maar wie trekt er zich iets van aan? Vandaag regende het in Californië, en nam ik de auto naar mijn werk in plaats van in mijn regenpak op de fiets te stappen.
   Dat de vrede op de wereld samenhangt met de klimaatverandering, schreef ik een maand geleden al op deze blog. De wereld gaat naar de verdoemenis. Want het merendeel van de mensheid – mijzelf incluis – is te laks om er iets aan te doen.

Onlangs was ik bij een lezing van een professor die aan ouderdoms-kenmerken in het wormpje C. elegans werkt. In tegenstelling tot de strak gereguleerde processen van groei en ontwikkeling zijn er geen biologische cascades die aftakeling en vergrijzing regelen. Nadat de vruchtbare periode erop zit, ben je voor de evolutie waardeloos geworden. De natuur heeft geen bejaardenhuis.
   Er zijn wel bepaalde eiwitten die aangeven in welk ouderdoms-stadium een cel of organisme zich bevindt. Misschien dat het ooit een levens-elixer oplevert. Maar of we dat moeten nastreven, is de vraag.

Gisteren is mijn noodkroon vervangen door een permanent exemplaar. Hoewel, permanent... dat moet nog blijken. Wie weet valt ie eruit als ik een biefstuk kauw. Of bij de eerste de beste pinda die ik eet.
   Je kunt maar beter niet te veel nadenken. Ik heb besloten om de komende tijd het leven genadeloos tussen de kaken te nemen. Bijten. Niet loslaten.

Vandaag kocht ik twee dvd’s. Factotum en The Bridge. Factotum is een verfilming van de roman van Charles Bukowski. The Bridge een documentaire over zelfmoord door van de Golden Gate Bridge in San Francisco af te springen. Dat schijnt ruim twintig keer per jaar te gebeuren.
  De films kocht ik bij Rasputin Music in Mountain View. Beide tweedehands, beide 94 minuten.
   Ik hou van korte films. En van merkwaardig toeval.

Ik werk de afgelopen tijd regelmatig met tumor cellijnen –  cellen die afgeleid zijn van tumorweefsels en zich oneindig blijven vermenigvuldigen. De meest bekende is waarschijnlijk de HeLa cellijn, die is afgeleid van de baarmoederhalskanker van de in 1951 overleden Henrietta Lacks.
   Over de hele wereld zijn er nu meer cellen van Henrietta Lacks dan tijdens haar leven.
   Ik gebruik mijn cellen om aan te tonen dat bepaalde chemische verbindingen in een levende cel specifieke eiwitten kunnen modificeren. Daarna detecteren we die modificatie met een speciale techniek die we onlangs in het lab hebben ontwikkeld.
   Cellijnen moeten wel regelmatig in vers groeimedium worden uitverdund. Daarom zat ik mijn vrije zondagmiddag in de celcultuurkamer van ons laboratorium.
   Het zijn net huisdieren, die kankercellen. Ze vragen om aandacht. Maar hopelijk krijg ik er ooit iets voor terug.

Bijna elk appartementencomplex in de Verenigde Staten heeft een aparte ruimte met wasmachines, waar je als bewoner gebruik van kunt maken. Toen ik aan Alma Street in Palo Alto kwam wonen, kostte het $1. Nu is het al $1.50.  Maar die prijsverhoging mag natuurlijk geen barrière vormen.
   Vandaag was het hoog tijd om een wasje te draaien – barbaarsheid begint waar een schone onderbroek ophoudt. De rekening van beschaving wordt in kwartjes betaald.

 
Gisteren werden in Cambridge, Massachusetts, de Ig Nobel prijzen uitgereikt, prijzen voor vreemd en opmerkelijk onderzoek. Nederland doet het hier recentelijk beter dan bij de echte Nobelprijzen. In de afgelopen jaren werden verschillende onderzoeken bekroond: detectie van de vorm van genitaliën tijdens de coïtus met behulp van MRI, de documentatie van homoseksuele necrofilie bij eenden,  en onderzoek naar de aantrekkingskracht van Limburgse stinkkaas op Malariamuggen.
   Ook dit jaar viel een Nederlands onderzoek in de prijzen. In de categorie biologie won professor Johanna van Bronswijk met haar beschrijving van het "ecosysteem van het bed", ofwel een catalogus van de beestjes die ons 's nachts vergezellen in bed en matras.
   Slaap lekker!

3 oktober, Leidens ontzet. Altijd een mooie dag om een pannetje hutspot te maken. Mét draadjesvlees.
   Voordat ik naar de VS verhuisde, heb ik een aantal jaar in Leiden gewoond. De grachten, de kroegen – ik mis ze af en toe wel. Maar alle dronken Leienaars die op de nacht van 2 oktober naar de kermis gaan om hun geld er doorheen te jagen, daar denk ik nooit met weemoed aan terug.

Een tijd geleden verbaasde ik mij over reclameboodschappen op tomaten. Deze week verschenen ze ook op de bananen. Welke vrucht blijft onbesmet door deze trend?

 
Zondagavond was er een concert van Alice Cooper in het Sleep Train Pavillion in Concord, een uur rijden van Palo Alto. Hij trad op samen met de bands Queensryche en Heaven & Hell (alle bandleden ex-Black Sabbath, maar zonder Ozzy Osbourne).
   Toen ik op het grasveld een patatje zat te eten, zag ik hoe een medewerker van het concert een paar jongens wegjoeg die stonden te roken. De paranoia rond roken neemt in de Verenigde Staten ernstige vormen aan. Het was niet toegestaan om tussen de mensen op het gras een sigaret op te steken - dat moest achter op het grasveld, waar het geasfalteerde pad naar de uitgang begon. De jongens voldeden zonder morren aan het verzoek - het moet niet gekker worden! Gelukkig rook ik een paar minuten later al weer wietdampen om mij heen. Want zo hoort het natuurlijk tijdens een concert.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact

Archief

December 2007

November 2007

Oktober 2007

September 2007

Augustus 2007

Juli 2007