Vandaag heb ik de laatste hand gelegd aan het stuk ‘de parallelle wereld van Travis Hickory’, een verslag van mijn bezoek aan de vergadering van de Bay Area Science Fiction Association en mijn ontmoeting met de waanzinnige Travis Hickory. Het zal verschijnen in het volgende nummer van Passionate Magazine.
   In het huidige nummer van Passionate een interview met schrijver Alex Boogers – woonachtig in Vlaardingen, mijn geboortestad. Met Het waanzinnige van sneeuw en Lijn 56 heeft hij twee sterke boeken afgeleverd. Ik ben benieuwd naar zijn nieuwe roman Het sterkste meisje ter wereld. Gelukkig ben ik eind oktober een paar dagen in Nederland, zodat ik dat boek kan aanschaffen.

Iedere keer wanneer ik Parmezaanse kaas en gedroogde rode pepertjes bij mijn pizza krijg, moet ik aan John Jaarsveld denken. Hij begon in hetzelfde jaar als ik aan de studie scheikunde in Leiden, en was net als ik lid van het Chemisch Dispuut Leiden.
   John Jaarsveld is een van de meest fascinerende personen die ik ooit ben tegengekomen. Hij liep altijd te bijten op gedroogde rode pepertjes. Als levensmotto had hij: ‘Lach, morgen zal het nog erger zijn.’ Ik weet niet of hij dat zelf had bedacht, of dat hij te veel Schopenhauer had gelezen.
   Scheikunde hield hij slechts één jaar vol. Daarna schreef hij zich in bij Engels, volgde een opleiding acupunctuur en Japanse pressiemassage, en was een tijd lijkendrager. Soms werd hij midden in de nacht tijdens een feestje gebeld; dan moest er een lijk van de trap gedragen worden.
   Ik weet niet wat hij tegenwoordig doet. Maar als ik gedroogde rode pepers zie, denk ik aan hem.

Ik ben aan het aftakelen. Mijn haardichtheid is aan het afnemen, mijn body-mass-index aan het toenemen, en vanmorgen is mijn eerste kroon geplaatst, een noodkroon, op kies nummer 31.
   Tandarts John van praktijk Gentle Dental spoot zoveel Lidocaine in mijn onderkaak dat zelfs mijn oor gevoelloos werd. ‘Werkt de verdoving al?’
   ‘Hallo?! Wat zegt u?’
   Ik heb ruim anderhalfuur in de stoel gelegen. Er ging geloof ik iets mis met de afgietsels van mijn kies. Ik heb wel vier of vijf keer in een zachte smurrie moeten bijten. Om kwart voor tien ging ik naar huis. ‘Vooral zacht voedsel consumeren,’ zei de tandarts-assistent.
   Over twee weken mag ik terugkomen voor de definitieve kroon. Tot dan zit ik op een dieet van soepjes, appelmoes en yoghurt. En ibuprofen, want dat zal wel nodig zijn.

Vandaag viel in Palo Alto de eerste regen van het najaar. Sinds februari is er geen druppel meer gevallen. Prima weer om naar het strand in Half Moon Bay te gaan. Afgezien van een paar vissers en hondenuitlaters was er niemand te vinden. Regen heeft zo zijn voordelen.

Ter voorbereiding op het schrijven van een stuk over Science Fiction voor het komende nummer van Passionate Magazine ben ik gisteravond naar een bijeenkomst van de Bay Area Science Fiction Association (BASFA) gegaan. Het vond plaats in restaurant Coco's in Sunnyvale.
   Mensen met inhoud, zo zou ik het overgrote deel van de leden van BASFA willen omschrijven. Fysieke inhoud welteverstaan. En de rest had lange baarden, vlechten of Hawaii-hemden.
   Mijn avond was als een boek van Gerard Reve: er kwam geen normaal mens in voor.

Iedereen zei dat ik gek was. Maar dat kon me niet schelen. Ik wilde 14 september naar het concert van Alice in Chains, die samen met Velvet Revolver in Concord optrad. Ook al moest ik diezelfde dag met het vliegtuig uit Duitsland komen en diende ik mij op het parkeerterrein bij het vliegveld van San Francisco om te kleden.
   De hele reis verliep volgens schema. De trein, het vliegtuig, de overstap, de shuttlebus – alles was op tijd. Ik zou het concert ruimschoots gehaald hebben, als er geen file had gestaan op de Bay Bridge.
   Twintig uur nadat ik mijn hotelkamer in Frankfurt had verlaten, kwam ik bij het Sleep Train Pavillion in Concord aan. Terwijl ik in draf naar de ingang liep, hoorde ik nog net de laatste klanken van Alice in Chains, gevolgd door een ‘dankjewel’ van de band en luid gejuich van het publiek. Dit was de grootste teleurstelling van mijn leven. Althans, zo voelde het.

Bijna nergens in Californië mag je roken. Binnen zeker niet. En sinds een week is het in de directe omgeving van het Stanford Medisch Centrum ook verboden om buiten een sigaret op te steken.
   In Duitsland is het heel anders. Duitsland zal het laatste land in Europa zijn waar roken wordt verboden. Tenminste, dat zegt mijn vriendin. Alles wat vrouwen te zeggen hebben, neem ik met een korreltje zout, maar hierin moet ik haar misschien gelijk geven.
   In Frankfurt lijkt iedereen te roken. In cafés en restaurants, in de wachthallen op het vliegveld. En dit heb ik in jaren niet meer gezien: zelfs op het toilet, in het Airport Conference Center, zijn asbakken.

   Dat alles – niet alleen in het laboratorium, maar in de hele wereld – naar de verdoemenis gaat, is mij al jaren duidelijk. De opwarming van de aarde zal dat wel in een stroomversnelling brengen, door middel van natuurrampen, voedselgebrek en gewapende conflicten.
   Hoe lang zal het duren voordat de eerste rijke Amerikanen zich op de planeet Mars zullen vestigen?

In-N-Out Burger is de enige fastfoodketen waar ik wel eens een hamburger eet. Ze zitten op 180 locaties in Californië, Nevada en Arizona. De hamburgers zijn gemaakt van gehakt dat nooit is ingevroren. De slablaadjes worden in de winkel van de krop getrokken, de frieten ter plekke gesneden van versgeschilde aardappelen en gebakken in plantaardige olie.
   Vorige week hoorde ik dat de In-N-Out ook een ‘geheim menu’ heeft met items die niet op de kaart bij de kassa vermeld staan. De  hamburger animal style bijvoorbeeld. Lekker hoor. Maar de komende weken eet ik ergens anders. Want het blijft fastfood natuurlijk.

Voor het sedimenteren van bacteriële celmembranen heb ik een van de centrifuges van het departement pathologie gebruikt, een Beckman ultracentrifuge. In een klein venster geeft het apparaat het aantal omwentellingen aan sinds de aankoop, als een kilometerteller van een auto. Ik heb er ruim een half miljoen draaiingen aan toegevoegd.
   Sommige Indische goeroe’s geloven dat elk mens een bepaald aantal hartslagen heeft. Hoeveel precies, weet niemand. Maar wanneer dat aantal bereikt wordt, sterft men. Misschien geldt dat ook voor centrifuges. Het zal mij worst wezen, zolang ie de komende weken nog heel blijft.

De eerste maandag van september is Labor Day. Die dag is ooit ingesteld in de jaren 1880 om de arbeiders een extra dag vrij te geven. Maar alle winkels en supermarkten zijn gewoon open. Sterker nog: ze hebben speciale Labor Day-uitverkoop om mensen naar binnen te lokken.
   De mensen die zich wel een vrije dag kunnen veroorloven, doen inkopen, zitten rond de barbecue en maken zich op voor het nieuwe Football seizoen. American Football interesseert mij niet, en in Palo Alto blijft het nog twee maanden barbecue-weer. Labor Day betekent voor mij dus helemaal niks. En ik ben ook gewoon gaan werken.

De afgelopen weken ben ik op het laboratorium aan het werk met de expressie van eiwitten in E. coli bacteriën. Na afloop moet het glaswerk ontsmet worden met Glorix. Dat stinkt; het is dezelfde lucht die vroeger in het Holybad te Vlaardingen hing.
   Ik was zes of zeven, en ik moest elke week naar het Holybad. Ik bad tot God, dat weet ik nog. Mijn gebeden waren simpel: ‘Laat ons geen bordjes opduiken vandaag, want dat kan ik niet. Amen.’ Maar mijn verzoek werd niet verhoord. We gingen altijd bordjes opduiken.
   Toen ik zeven was, ben ik van mijn geloof gevallen, in het zwembad. God bestond niet meer, ik was alleen, in een lucht van bacteriën en chloor.

Een modern mens ben ik nooit geweest – ik heb mijn hele leven achter gelopen. Toen iedereen in mijn klas zijn werkstukken al met een tekstverwerker op een computer maakte, zat ik nog achter de Triumph typemachine van mijn vader. De wereld zag Windows95, maar ik werkte nog met MS-DOS. En na de introductie van de DVD kocht ik mijn eerste videorecorder.
   De laatste jaren ben ik met een inhaalslag bezig. Ik heb een oven, een magnetron, een digitale camera, een mobiele telefoon, een IBM thinkpad T60, een laserprinter, en sinds gisteren ook kabelinternet. Ik ben een modern mens. En dat voor slechts twintig dollar per maand. Maar of ik er veel gelukkiger door word, moet nog blijken.

Het is heet in Palo Alto. 90 Fahrenheit. De eekhoorns vallen van het dak. Ik overleef op ijsthee en koude biertjes.
   Op het voorhoofd van de installateur van Comcast parelt zweet. Het kost hem drie kwartier om een kabel te trekken van de ene kant van mijn huiskamer naar de andere kant. Hij neemt zijn tijd, ik geef hem groot gelijk. Het is geen weer om modems te installeren.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact