De laatste sneeuw van de winter dooit weg. Het water sijpelt tussen stoeptegels door, zinkt weg in zand, verdwijnt alsof het er nooit geweest is. Frisgroen gras komt tevoorschijn.
   De zomer komt eraan. In mijn keuken staat sinds gisteravond een muntplantje. In de koelkast een fles rum, en limoenen op de fruitschaal. Ingrediënten voor een lekkere mojito om de winter definitief te vergeten.

Vrijwel direct na de verkeerde baanwissel in Vancouver, waarbij Sven Kramer een gouden Olympische medaille misliep, verschenen de eerste grappen erover op internet. En dat is natuurlijk de beste manier om er mee om te gaan.
   Kramer zelf gaf al snel na zijn diskwalificatie aan dat hij gewoon onder Gerard Kemkers zou blijven trainen. En dat getuigt van groot sportmanschap. Ik kan het niet beter verwoorden dan dominee Gremdaat deed in zijn preek incasseren en vergeven.

Het was de voorlaatste dag dat de 3D film Avatar in de Engelstalige bioscoop in München speelde. En de zaal zat nog steeds vol – zelfs na twee maanden draaien.
   Door filmcritici zijn parallellen getrokken tussen de Na’vi in de film en de Indianen in Noord-Amerika. In Avatar komt het tot een happy end, terwijl de Indianen voor het grootste deel van hun land en cultuurgoed beroofd zijn. Ik had liever een unhappy end gezien, dan blijft de boodschap van een film beter hangen. Maar producenten van Hollywood blockbusters zijn allergisch voor unhappy ends. En dat is jammer.

Mark Tuitert heeft een gouden medaille gewonnen, en in Duitsland schijnt de zon. De lucht is blauw, het dooit. Kortom, een prachtige dag om weer eens hard te lopen - voor het eerst dit jaar.
   De lucht was fris, mijn hartslag rees tot 180. Er vond grote schoonmaak plaats in mijn bronchiën. Al het slijm dat zich deze winter door virussen, stoffige kamers en laboratoriumdampen in mijn longen had opgebouwd, kwam naar buiten. Thuis kuchte ik nog na. Misschien was dit het beroemde 1500-meter-kuchje waar langebaanschaatsers na hun race last van hebben.

Het brein is een complex orgaan. Zo complex dat ons brein de complexiteit ervan waarschijnlijk nooit zal begrijpen. Maar dat is een filosofisch probleem.
   Het is moeilijk te zeggen hoe biochemische processen in de hersenen tot bepaald gedrag leiden – liefde bijvoorbeeld. Maar er zijn wel een hele hoop kleine aanwijzingen hoe het werkt.
   Onderzoek in neurochemie heeft laten zien dat verliefde mensen verhoogde of verlaagde concentraties van hormonen en andere neurochemicaliën in hun bloed hebben. Serotonine, oxytocine en adrenaline, bijvoorbeeld. Adrenaline geeft meer energie en zorgt voor een verminderde eetlust. Het effect van lagere serotonine concentraties is vergelijkbaar met dwangneurosen: dat verklaart waarom verliefde mensen zo door elkaar geobsedeerd zijn.
   Verliest de liefde haar glans met een chemische verklaring erachter? Nee – ik activeer mijn liefdesmoleculen alleen voor het heel speciale meisje waar ik tussen de blogs door aan moet denken.

De winter blijft maar duren. Om in een betere stemming te komen besloot ik naar de Botanische tuin in München te gaan. In één van de kassen vliegen tot eind maart tropische vlinders rond. De minuscule hoeveelheid limoenshampoo die ik dagelijks gebruik, was genoeg om er af en toe een op mijn hoofd te laten landen.

Vandaag is het precies vijf jaar geleden dat de domeinnaam YouTube werd geregistreerd. Het duude nog tot 23 april 2005 voordat het eerste filmpje geplaatst werd, maar daarna kwam de website in een stroomversnelling. Nu is YouTube niet meer weg te denken.
   Ik heb al veel tijd verdaan met het kijken naar YouTube, surfend van filmpje naar filmpje.  Bovenstaand een van mijn favoriete YouTube clips, een stukje uit een programma van Theo Maassen.

Mijn zus presenteerde gisteren haar tweede kinderboek, Een held met een beer. Dit jaar zullen er nog drie boeken van haar verschijnen. Wat dat betreft loopt ze voor op mijn productiviteit.
   Zij vindt schrijven leuk, ik vind schrijven een gevecht. Een constante worsteling met woorden, en vooral met mijzelf. Maar het is een gevecht dat ik wil winnen.

De treinreis van Berlijn naar München duurt bijna zesenhalf uur, zelfs met de ICE. Het grootste deel van de tijd zit ik met mijn ogen dicht – om mijn slaaptekort dat ik in Berlijn heb opgedaan teniet te doen. Als ik om half vier ’s middags mijn ogen weer opendoe, lees ik het boekje Twee koffers van Ernest van der Kwast, een voorpublicatie uit zijn in begin april te verschijnen boek Mama Tandoori. De eerste druk zal snel uitverkocht zijn. Tenminste, dat verwacht ik.

Het was zaterdagnacht in de Weekendclub in Berlijn, een club op de twaalfde verdieping van een kantoorgebouw op Alexanderplatz. Op de dansvloer kwam er een blond meisje naar me toe, in haar hand een glas dat voor een kwart gevuld was. Met cola – waar waarschijnlijk nog iets doorheen zat. Ze zei iets tegen me, maar de muziek stond te hard om het te kunnen verstaan.
   Nog steeds vraag ik me af wat ze wilde. Samen de taxi in naar haar hotelkamer? Daarna trouwen en kinderen krijgen? Of was ze slechts op zoek naar de volgende jongen die haar een drankje zou betalen?

Met schrijver Ernest van der Kwast at ik in Fischers Fritz, het enige restaurant in Berlijn met twee Michelin sterren. Het meisje van de bediening liep met me mee naar het toilet. Maar ze ging niet mee naar binnen. Dat had makkelijk gekund, want naast een gewoon toilet en drie urinoirs was er een ruim invalidetoilet, waar je met gemak een korte baltsdans uit zou kunnen voeren.
   Uiteraard wilde ik zo snel mogelijk weer terug, voordat het hoofdgerecht gebracht zou worden. Ik inspecteerde kort de marmeren muren, de houten afwerkingen en de kleine doekjes van badstof om je handen af te drogen.
   Toen ik terugkeerde in het restaurant, stond hetzelfde meisje al bij mijn tafel om mijn stoel aan te schuiven. Er lag een nieuw servet naast mijn glas wijn, en niet veel later arriveerde mijn filet van roodbaars.

In Berlijn drijft er niet alleen ijs in de rivier de Spree, er ligt ook ijs op de stoepen. Vastgevroren sneeuw. En net als Nederland heeft Berlijn met een strooizouttekort te kampen.
   Hier en daar is zand gestrooid, maar ik heb al verschillende mensen uit zien glijden. Soms klinkt in de verte het geluid van een ambulance. Alweer een oud vrouwtje met een gebroken heup, denk ik dan.

In Berlijn ontmoet ik schrijver Ernest van der Kwast. We hebben een kamer in Ostel, een hostel in oostblok-stijl. Dat betekent: kaal. Er staan twee bedden en een radio. Door die radio worden we afgeluisterd, volgens Ernest. We praten alleen over nieuwe ideeën voor verhalen en romans tijdens koffie, lunch, diner.

Ik heb nog twintig paarden in Berlijn. Dat is de titel van het eerste hoofdstuk van Grunbergs debuutroman Blauwe maandagen. In al zijn boeken komen rare mensen voor, rare avonturen, maar nergens zo realistisch als in zijn debuut.
   Zelf heb ik niets in Berlijn, toch ga ik er heen. Een reis van zeven uur met de trein, waarin ik hopelijk wat rare mensen tegenkom.

Sinds kort speel ik af en toe poker via de sites van America Online en Full Tilt Poker. En ik win – langzaam maar zeker. Al zal ik waarschijnlijk nooit zo goed worden als Phil Ivey of Chris Ferguson.
   Bij live poker is het uiteraard belangrijk dat je niet aan de tegenstander laat merken welke kaarten je hebt. Alles kan je verraden: nerveus gedrag, te snel chips inzetten, de manier waarop je naar de kaarten op tafel kijkt. Daarom dragen sommige spelers zonnebrillen of cowboyhoeden om hun gelaatsuitdrukkingen te maskeren.
   Poker op de computer heeft dat laatste element niet. En toch hebben de avatars van de spelers opvallend vaak brillen en hoeden.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact