De schoppenkoning uit het kaartspel van meest gezochte mensen uit Irak, beter bekend als Ali Chemicali, is vorige week geëxecuteerd. Zijn bijnaam heeft hij te danken aan het inzetten van chemische wapens zoals mosterdgas, sarin, tabun en VX.
   Sommige mensen vinden gifgassen een laffe manier van oorlog voeren. Maar is het beter om bij conflicten raketten, machinegeweren, atoom- of clusterbommen in te zetten? Geweld is altijd verkeerd. Waar woorden ophouden, begint de lafheid.

Ik schrijf heel af en toe een gedicht, maar ik plaats ze nooit op deze site. Vandaag, landelijke gedichtendag, maak ik voor één keer een uitzondering.

Verloren uurtje

kom op, een uurtje schaatsen!
zei mijn vader. maar ik was bang.
vallen en opstaan wilde ik niet
ik maakte slechts wat korte krassen
op het ijs
na stipt een uur zat ik weer veilig
voor de open haard
met warme chocolademelk

nog steeds ben ik bang te vallen
slechts onder invloed van een koud glas bier
komen mijn gedachten in korte krassen
op papier

en na een uur gaat alles in het vuur

Toen ik zestien was, heb ik voor het laatst geschaatst. Ik weet het nog precies. Klasgenoot Tycho kwam bij ons langs, want tegenover ons huis was een flinke vijver. Vooruit, ik ging wel mee – hoewel ik schaatsen echt verschrikkelijk vond. Mijn moeder kwam nog twee stroopwafels brengen, waarvan de stroop bevroor zodat we bijna onze tanden braken.
   Deze week heb ik voor het eerst sinds de schaatspartij met Tycho weer op het ijs gestaan, op de kunstijsbaan in Freising. Ik ben nu ruim twee keer zo oud, maar nog steeds sta ik wankel op mijn schaatsen. En ik denk niet dat dat in de komende zestien jaar zal veranderen.

Twee jaar geleden woonde ik nog in Palo Alto. Dit voorjaar zal ik er voor korte tijd terugkeren.
   Mijn apartement lag aan Alma Street, vlakbij het spoor, waar de trein van San Francisco naar San Jose denderde. De woning was slecht geisoleerd: 's zomers was het er heet, 's winters fris. En de benedenburen speelden iedere avond op de cello. Toch woonde ik er graag - niet vanwege de trein en de cello, maar vanwege de locatie: Silicon Valley.

Ik ging naar een cursus over wijn en kaas. Kaas is namelijk een van de moeilijkste etenswaren om te combineren met wijn.
   Kaas en rode wijn is een goede combinatie – dat idee zit bij veel mensen in het hoofd. Het is door advertenties in ons onbewustzijn geplant. Bij de witte of gele kleur van kaas geeft rode wijn een goed contrast. Lekker op het netvlies, maar lang niet altijd lekker op de tong. En daar gaat het uiteindelijk om.

De sneeuw smelt, het gras wordt weer zichtbaar, en mijn gemoedstoestand bevindt zich ook weer boven het nulpunt. Maar de straten liggen vol met kleine, scherpte steentjes die samen met het zout door de pekelwagens zijn uitgestrooid. Ik ben bang dat straks het lekke-banden-seizoen weer aanbreekt.

Sinds ik in Californië heb gewoond, kijk ik een stuk neutraler tegen medisch-cosmetische ingrepen aan. Sterker nog: ik heb zelf een behandeling ondergaan bij de LaBelle Day Spa in het Stanford shopping center. Elke zes weken ging ik bij Manuel onder de laser. Op de rekening stond: verjongingskuur.
   Je kunt er niet jong genoeg uitzien – hoewel je ook kunt overdrijven. Vorige week zag ik een documentaire over cosmetische chirurgie van het vrouwelijk geslachtsdeel. Ofwel: schaamlipcorrectie. Want de huidige porno-cultuur schrijft voor dat iedereen eruit ziet als een jong meisje.

Het Zentralfriedhof in Wenen is een van de grootste begraafplaatsen van Europa. Ik ging er heen om tot rust te komen. Het kan geen kwaad om af en toe aan de sterfelijkheid van de mens te denken.
   Ik kwam binnen via ingang 9 en liet mezelf verdwalen tussen de lange wandelpaden die de begraafplaats doorkruisen. Op het Zentralfriedhof liggen 3,3 miljoen mensen begraven, meer dan er inwoners van de stad Wenen zijn. Af en toe kwam ik levende wezens tegen, een oud echtpaar, een jogger, iemand op een mountainbike. En zwarte raven. Ze zaten in bomen, vlogen krassend rond of pikten in de grond op zoek naar wormen en insecten.
   Richting het centrale gedeelte van het Friedhof zag ik steeds meer pronkgraven. In al deze graven, dacht ik, liggen skeletten verborgen, mensen van wie niets overgebleven is dan het onverteerbare deel van hun lichaam.
   De identiteit van een mens is onstoffelijk. Het is geen ding, maar een idee, ongrijpbare, complexe gedachten in de hoofden van andere mensen. Daarom moet mijn lichaam ooit gecremeerd worden, zodat het geen ding meer is, geen samenhangende materie. De as mag bewaard worden in een wijnfles, met een kaars erop. Of gewoon, uitgestrooid in zee, waar al het leven ooit vandaan is gekomen.

 
Afgelopen maandag overleed Miep Gies, de vrouw die Anne Frank aan een onderduikadres hielp en later zorgde dat het dagboek van Anne Frank uit handen van de Duitsers bleef. Het was gisteravond zelfs een item op de Tageschau, het Duitse journaal op de ARD.
   Miep Gies werd een held, al zag ze zichzelf niet zo.
   Hoe vergaat het helden? Wat gebeurt er bijvoorbeeld met zo'n jongen die de terrorist overmeesterde in het vliegtuig naar Detroit? Gaat zo'n gebeurtenis het leven van de held beheersen? Zou ik me zelf anders gaan gedragen wanneer ik mensen het leven heb gered? Ik weet het niet, maar ik weet wel een manier om er achter te komen: een stuk proza erover schrijven.

In de aarde van een paar van mijn kamerplanten zaten kleine vliegjes. Trauermücken. Fungus gnats. Ze leggen eitjes in de potgrond. De larven doen er een week over om zich tot vlieg te ontwikkelen, en dan begint het hele circus weer opnieuw. Ik wilde af van die irritante kleine vliegjes.
   Trauermücken kunnen gevangen worden in een fles met een laagje verdund azijn. Op die geur komen ze af. De larven kun je op een andere manier te pakken krijgen. Ze kruipen in schijfjes rauwe aardappel die je op de aarde legt. En een dag later in de prullenbak keilt.
   Ook het bewateren van de planten met pepermuntthee schijnt te werken, althans dat las ik op internet. Maar ik had genoeg van al deze half-effectieve kruidenvrouwtjestechnieken. Ik heb meer vertrouwen in chemie, dus kocht ik bij de bouwmarkt een flesje thiamethoxam.
   Thiamethoxam is een neonicotinoid en heeft dezelfde werking als het natuurlijke nicotine. Het werkt in op het zenuwstelsel van insecten, waardoor ze verlamd raken en daarna sterven. Vaarwel, Trauermücken.

Het sneeuwde toen ik vanmorgen op de bus stond te wachten. Sneeuwruimers reden af en aan over de straten. Van voren schoven ze de sneeuw opzij en van achteren strooiden ze zout. Ook op de stoepen zag ik vier-wielige scootmobielen die sneeuw schoven en zout strooiden. Anders dan in Nederland liggen de straten er hier binnen de korste keren begaanbaar bij.

Op eerste kerstdag probeerde een 23-jarige Nigeriaan een vliegtuig dat van Amsterdam naar Detroit vloog, op te blazen. Hij had de stof PETN, pentaerythritol tetranitraat in zijn onderbroek genaaid.
   PETN is een bestanddeel van het explosief Semtex, een kneedbaar plastic dat veel gebruikt wordt voor het laten instorten van gebouwen. Aan Semtex wordt in de fabriek een bepaalde geurstof toegevoegd zodat het makkelijk op te sporen is door honden. Daarom is Semtex voor vliegtuigterroristen niet aantrekkelijk.
   Gelukkig voor hen is de stof PETN vrij makkelijk te maken uit pentaerythritol en 98% geconcentreerd salpeterzuur (of 65% salpeterzuur + geconcentreerd zwavelzuur). Die zuren heeft zowat elk laboratorium in de kast staan. Ook het mijne.
   Terroristen komen er op mijn lab niet in, maar de synthese is op veel websites te vinden. Een paar bekerglazen en een filtratietrechter zijn voldoende om PETN te maken.
   Vliegvelden willen nu bodyscans gaan invoeren om explosieven op te sporen die op het lichaam zijn geplakt. Maar dit zal geen zier helpen. Terroristen zijn inventief. Als ze explosieven niet op hun lichaam kunnen meenemen, dan doen ze het wel in hun lichaam. Met als gevolg dat straks elke vliegtuigpassagier een anale visitatie te wachten staat. Prettige vlucht.

Collega-schrijver Ernest van der Kwast adviseerde mij naar aanleiding van een vorige blog om toiletcriticus te worden. Van elk restaurant waar ik heen ga niet het eten, maar de toiletten te bespreken.
   Restaurant Unkai is het beste Japanse restaurant in Wenen. Het zit op de zevende verdieping van Grand Hotel Wien en is Gault Millau genoteerd met vijftien punten. Ik bestelde de chef’s selectie van sashimi.
   ‘Dat zijn dunne plakjes rauwe vis,’ zei het meisje dat mijn bestelling opnam. Ze was uiteraard Japans en ging gekleed in een kimono.
   ‘Dat weet ik.’
   Kennelijk zijn er genoeg toeristen die per ongeluk sashimi bestellen zonder te weten wat het is. Het Italiaanse paar aan de tafel naast mij bijvoorbeeld. Hun sashimi ging halfopgegeten weer terug.
   De sashimi (zalm, twee soorten tonijn, aal, inktvis, zalmkaviaar, reuzengarnaal, en een paar vissoorten waarvan ik de naam niet verstond) werd geserveerd op het lichaam van een vis, dat op zijn beurt weer op zeewier lag. Er was een houten prikker door kop en staart gestoken zodat de vis in een gekromde sparteling leek vastgevroren. Ik dronk er sake bij, geserveerd in een warm kruikje. Als dessert werd mij de pompoen crème brulée aangeraden. Excellent eten, en ook de toiletten waren smetteloos, met goudkleurige kranen en kleine stoffen doekjes om je handen af te drogen.

 
In het trappenhuis en de kamers van hotel Mercure in Wenen ruikt het elke middag alsof iemand stiekem op zijn kamer met een zelf meegebrachte oven een appeltaart heeft staan bakken. Maar misschien hebben de schoonmaaksters een spuitbus met appeltaartgeur, omdat dat beter ruikt dan lucht die de toeristen in de kamers achterlaten.

Het eerste decennium van deze eeuw sloot ik af met adrenaline. Op de straten in het centrum van Wenen werd flink vuurwerk afgestoken. Ik houd er niet van en besloot het casino in te vluchten.
   Op internet had ik de Texas Hold’em variant van poker al vaker gespeeld, maar het voelde anders nu het om echt geld ging. Voor de kenners: er werd no-limit gespeeld met een 2 en 5 euro small en big blind.
   De adrenaline spoot door mijn aderen. Soms verwisselden honderd euro fiches van eigenaar alsof het broodjes kaas waren die in een bakkerij op de toonbank werden gesmeten.
   Uiteindelijk speelde ik kiet, niet slecht voor een eerste keer spelen.
   De man naast mij, een oudere heer met een vies, grijs snorretje, had al twee keer driehonderd euro verloren. En steeds weer toverde hij drie groene flappen uit zijn binnenzak tevoorschijn. Om half één ’s nachts – gelukkig nieuwjaar – kwam zijn vrouw, die ik de hele avond nog niet gezien had. Ze zei iets in zijn oor, maar zo hard dat de hele tafel het kon horen: ‘Ich hoffe das du Glück hast. Aber ich habe mich noch nie so alleine gefühlt.’

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact

April 2010

Maart 2010

Februari 2010

Januari 2010

---

Archief 2009

Archief 2008

Archief 2007