De afgelopen jaren heb ik meestal reizen gemaakt naar gebieden waar ik de lokale taal kan spreken. Nederland, Oostenrijk, Zuid-Tirol/Noord Italië, Amerika, Engeland, Canada, Australië. Nu was ik in Slovenië en hoorde ik allemaal abacadabra om mij heen.
   In een bar in Ljubljana vond ik een gratis plattegrond met een paar essentiële zinnen in het Sloveens. Dober Dan (goedendag). Eno pivo, prosim (een bier, alstublieft). Imate lepe oci (je hebt mooie ogen).

Proteases zijn mijn favoriete enzymen. Niet alleen van mij, maar van alle deelnemers aan het Twelfth symposium on proteases, inhibitors and biological control. Er zijn liefhebbers van caspases, cathepsins, granzymes, thrombin, calpain en kallikreins. En er zijn liefhebbers van het goede leven. Van eten en drinken, poker en biljart spelen, hardlopen, zwemmen en van het uitzicht genieten, hier aan de Sloveense kust tussen Italië en Kroatië.

Het regende en we moesten twee uur wachten op Ljubljana airport tot de shuttlebus kwam die ons naar de badplaats Portoroz aan de Adriatische zee zou brengen. Het vliegveld was een van de kleinste waar ik ooit geweest was. Als je niet claustrofobisch was, werd je het hier. Al kwam dat misschien ook doordat de tafeltjes in de enige bar in de vertrekhal oncomfortabel dicht bijelkaar stonden.
   Gelukkig werd het allemaal snel beter. Hoe dichterbij de kust we kwamen, hoe meer wolken er verdwenen. En tegen de tijd dat we het hotel bereikten, scheen de zon en strekte de Adriatische zee zich voor ons uit als een enorme, donkerblauwe vlakte.

Sommige mensen leiden een dubbelleven, spionnen als 007 bijvoorbeeld, wiens leven gebaseerd blijkt te zijn op een Nederlandse spion uit de oorlog.
   Collega-schrijver Ernest van der Kwast leidt meer dan twee levens. Yusef el Halal, Sieger Sloot, ik weet niet precies hoeveel. Gisteren bekende hij achter het pseudoniem van thrillerschrijfster Suzanne Vermeer te zitten, die ook voor de NS publieksprijs genomineerd is. Wanneer onthuld wordt wie er achter de naam Ernest van der Kwast zit, is nog niet bekend.

Voor de NS publieksprijs mogen de genomineerde schrijvers zelf publiciteit maken om stemmen te werven. Sommige schrijvers doen dat agressiever dan andere. Het volgende filmpje plaats ik omdat er anders een deegroller op mijn hoofd belandt of mijn ballen worden afgesneden. Ook bang geworden? Hier kunt u stemmen om erger te voorkomen.

Dementie wordt een steeds groter probleem, las ik in de krant. Over veertig jaar zal het aantal dementen in Nederland zijn verdubbeld tot een half miljoen mensen.
   Mijn opa leed aan dementie, veroorzaakt door de ziekte van Parkinson. De laatste jaren van zijn leven kon hij niet meer thuis wonen bij mijn oma.
   Ik zou het niet willen ondergaan – steeds meer van jezelf verwijderd raken, de geest langzaam oplossend in een zee van niets. Net als Hugo Claus zou ik de eer aan mijzelf laten, euthanasie laten plegen. Daarna gecremeerd worden en mijn as uit laten strooien. Het maakt niet zoveel uit waar. De Maas, de Noordzee, de baai van San Francisco.

Spam e-mail gaat meestal over penisvergroting, het aanschaffen van Viagra of het doneren van geld aan mensen die zogenaamd in de penarie zitten. Maar vandaag kreeg ik een spam-bericht met als enige inhoud een citaat van Bertie Charles Forbes, de oprichter van Forbes magazine: "History has demonstrated that the most notable winners usually encountered heartbreaking obstacles before they triumphed. They won because they refused to become discouraged by their defeats."
   Was het wel spam, vroeg ik me af, of probeerde iemand mij anoniem een hart onder de riem te steken?

Ik had het niet zo druk verwacht bij de Einzug der Wiesn-Wirte, de traditionele optocht van fanfares, paarden en koetsen met vaten bier. Allen gingen ze naar de Theresienwiese. Het publiek stond drie, vier rijen dik langs de kant van de weg.
   De opening van het Oktoberfest vond stipt om twaalf uur plaats.  De tenten zaten al vol. Ik schuifelde buiten tussen de mensenmenigte door, toen ik plotseling een paar knallen hoorde. Er brak geen paniek uit. Dit waren de schoten die voorafgingen aan het o'zapfen. In de feesttent Schottenhamel opende de burgemeester het eerste biervat met de woorden: 'O'zapft is! Auf eine friedliche Wiesn.'

Ik ben opgeleid als organisch chemicus. Ik weet hoe ik moleculen moet bouwen. Een nieuw gen in elkaar zetten had ik nog nooit gedaan. Maar in al mijn jaren onderzoek heb ik geleerd om niet bang te zijn voor nieuwe experimenten, dus ook niet voor kloneren
   Eerder deze maand had ik DNA-primers besteld, waarmee ik het eiwit van mijn interesse van een gemodificeerde N-terminus kon voorzien. Met een polymerase-kettingreactie (PCR) plaatste ik de modificatie in het gen dat voor het eiwit codeert. Daarna plakte in het DNA in een pET28a plasmide, dat een gen heeft voor kanamycine-resistentie. Alleen bacteriën die mijn nieuwe plasmide opgenomen hadden, zouden op agar-platen met kanamycine kunnen groeien. En dat deden er een paar.
   Gisteren ontving ik de DNA sequentie-analyse van het nieuwe plasmide, en mijn gemodificeerde gen zat er in. Het voelde triomfantelijk, maar ook een beetje droevig. Ik ben dan wel een stukje gegroeid als moleculair bioloog, maar misschien ben ik ook een stukje minder organisch chemicus geworden.

Het is vier maanden geleden dat Ronnie James Dio, die Ozzy Osbourne ooit opvolgde als zanger bij Black Sabbath, aan maagkanker overleed. Hoewel ik een voorkeur heb voor het vroege werk van Black Sabbath met het karakteristieke stemgeluid van Ozzy, was Ronnie James Dio een van de beste stemmen in heavy metal. Maar Dio wordt het meest in verband gebracht met de popularisering van het duivelsgebaar, het handgebaar dat tegenwoordig tijdens alle metalconcerten door bandleden en publiek gemaakt wordt.

Op mijn brievenbus thuis heb ik een 'kein Werbung, keine Zeitungen' sticker om reclame buiten de deur te houden. Maar op mijn werk gaat dat niet. Hoe voorkom ik reclamefolders voor chemicaliën, pipetten, antilichamen, DNA vectoren en spectrofotometers?

Elk jaar vindt het Freisinger Volksfest plaats van de eerste vrijdag van september tot de zondag een week later. Het is een goede opwarmer voor Oktoberfest, dat dit jaar op 18 september begint en waar weer miljoenen liters bier zullen worden gedronken (voor ongeveer negen euro per liter).
   Vorige week was ik al even kort op het Freisinger Volksfest. En zoals op elk volksfeest is er weinig smakelijks te eten. De patat die ik kocht bestond uit slappe aardappelpuree-staafjes en het broodje schnitzel leek meer op een uitvergrote versie van een kipnugget, gemaakt uit samengeperst afvalvlees.
   Het enige wat lekker is, zijn de Steckelfisch, aan houten stokken gegrilde vissen. Makreel, forel, Saibling. Gisteren kocht ik samen met een paar collega's twee Steckelfisch en twee Brezen. Ik dronk er een literglas bier bij. Want voor vijf euro tachtig kun je die niet laten staan.

Ik ben moeilijk te shockeren, helemaal als het gaat om heiligschennis. Want wat betekent heilig nou eigenlijk? Misschien dat ik daarom niet begrijp waarom er in de islamitische wereld zo’n ophef is over een klein, Amerikaans kutkerkje met vijftig leden die vandaag een aantal korans willen verbranden.
   Ik ben alleen tegen boekverbrandingen wanneer er een verbod komt op die boeken, wanneer het om censuur gaat, om de vrijheid van meningsuiting. Maar daar gaat het hier niet om. Het gaat louter om provocatie. En provocatie moet mogen. Wat dat betreft moeten gelovigen de andere wang toekeren, zoals dat in een ander heilig boek geschreven staat.
   Of het verstandig is om te provoceren is een andere kwestie, die los staat van het recht om te provoceren. In dit geval is er een reële kans op een tegenactie.
   Heinrich Heine schreef ooit: ‘Dort, wo man Bücher verbrennt, verbrennt man auch am Ende Menschen.’ Dat geldt waarschijnlijk letterlijk. Want een fundamentalist kijkt niet op een aanslag meer of minder.

Samen met vijf andere boeken is Mama Tandoori van Ernest van der Kwast genomineerd voor de NS publieksprijs. Stijl, humor, tragiek - Mama Tandoori lijkt me een logische winnaar.  U heeft het toch ook al gelezen? Hier kunt u stemmen.

Bij het afhalen van mijn startnummer voor de Freisinger Volksfestlauf kreeg ik 667 toegewezen. Liever had ik 666 gehad, het getal van het beest, van de duivel. Hoewel het getal van het beest volgens sommige theologen 616 is, denken de meeste theologen dat het staat voor Keizer Nero, NRWN QSR, in het Hebreeuwse cijfersysteem 50 200 6 50 100 60 200, opgeteld 666.
   Naast de religieuze associatie heeft 666 nog andere leuke eigenschappen. 666 is het 36-ste driehoeksgetal. Dat wil zeggen dat 1 + 2 + 3 + 4 + ... + 36 = 666. Ook is het gelijk aan 3⁶ – 63, en aan (6² x (6² + 1))/2. In Romeinse cijfers bevat het alle symbolen voor onder 1000 precies één keer: DCLXVI. En de som van alle cijfers op een roulettewiel is ook gelijk aan 666.
   Nu had ik het nummer 667, een nummer zonder charme, zonder karakter, maar sneller of langzamer ging ik er uiteraard niet van lopen.

In het leven moet je jezelf simpele, ongecompliceerde doelen stellen.  Niet: 'Volgende week wil ik het geluk vinden'. Geen vage omschrijvingen.
   Ik had mijzelf als doel gesteld om de tien kilometer tijdens de Freisinger Volksfestlauf onder de vijftig minuten te lopen. Dat moest makkelijk lukken, dacht ik. Maar ik had mijn conditie van toen ik zeventien was in gedachten, toen ik op een Coopertest meer dan drie kilometer liep. Mijn trainingen verliepen matig. Ik haalde de snelheid van vroeger niet meer.
   De hardloopwedstrijd was aangekondigd als 'internationale' loop. Waarschijnlijk waren ik en de Afrikaan die uiteindelijk won de reden voor die toevoeging. De winnaar liep net iets boven de 30 minuten.
   Na de finish waren er voor de deelnemers bananen, bekertjes water en (typisch Beiers) halve liters bier. Alcoholvrij bier, dat wel.  Mijn tijd was 47:56, mijn doel was bereikt. Er stroomde een tintelend gevoel van adrenaline en tevredenheid door mijn aderen. Daar had ik geen bier voor nodig.

De herfst is twee dagen geleden begonnen. Dat wil zeggen: de meteorologische herfst, want op de astrologische herfst moeten we nog tot 23 september wachten.
  Astrologisch of meteorologisch, ik voel de herfstkou aan mijn handen wanneer ik 's ochtends naar mijn werk fiets. Ik zou graag al handschoenen aantrekken. Maar het liefst bleef ik in mijn bed liggen, dromend van meisjes in bikini die tropische cocktails voor mij mixen.

Wielrennen is een mooie sport, de sport van het afzien, het stoempen, het aanpikken, het snot voor de ogen rijden. Deze week heeft het wielrennen twee grootheden verloren.
   Laurent Fignon, in het peloton ook wel 'Le Professeur' genoemd, overleed op 31 augustus. Fignon won twee keer de Tour-de-France, zegevierde in negen Tour-etappes, en won de Giro d'Italia. En natuurlijk behaalde hij de tweede plaats in de meest spannende Tour ooit, de editie van 1989, die uiteindelijk door Greg Lemond met 8 seconden werd gewonnen.
   Jean Nelissen was in 1989 nog verslaggever bij de NOS. Hij is gisteren overleden.
   Nelissen was een levensgenieter en flinke drankgebruiker. 'Ik drink niet, ik zuip,' zei hij ooit in een interview. Het is niet alleen een slechte week voor het wielrennen, maar ook voor de jeneverconsumptie.

Vlaardingen, mijn geboortestad, is sinds oktober 2009 een jaar lang de groenste stad van Nederland, nadat de stad een jaarlijkse groencompetitie had gewonnen. Daarom kregen de inwoners van Vlaardingen een pakketje om hun eigen klavertje vier te laten groeien. Via mijn moeder kwam het pakket uiteraard bij mij terecht.
   In de lente heb ik het de bolletjes, die in het pakket zaten, geplant. Een klavertje vier brengt geluk. De vier blaadjes staan voor hoop, vertrouwen, liefde en geluk. Maar het opkomen van de klaver markeerde voor mij het begin van ongeluk. Ik kreeg ruzie met mijn vriendin. De hoop, het vertrouwen, de liefde en het geluk verdwenen.
   Nu is de klaver verdord, afgestorven. Misschien dat mijn geluk nu weer terugkeert.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact