Het bericht dat de bron van de besmetting met de EHEC bacterie door komkommers, tomaten en sla zou zijn veroorzaakt, heeft desastreuze gevolgen voor de boeren die deze gewassen verbouwen. Ze verkopen haast niets meer.
   De consument laat zich te veel door emoties leiden.
   Anders dan mijn bericht van een paar dagen geleden deed vermoeden, ben ik niet zo snel bang om ergens besmet door te raken.  Ik heb menig rauw ei gebruikt voor sauzen en schuimen, en nooit ben ik door salmonella geïnfecteerd geraakt.
   Op de markt in Freising lagen veel onverkochte komkommers. Ze waren in de aanbieding. Ik kocht er gewoon eentje, samen met een kilo tomaten en twee dozen aardbeien. De aardbeien waren ook in de aanbieding, want zelfs die schijnen besmet te kunnen zijn. Althans, dat las ik op Twitter. Waar de moderne technologie al niet goed voor is.

Bij de juwelier hingen tientallen klokken aan de wand; klokken met gewichten, klokken met lange klepels. Al het getik van de bewegende klepels en secondenwijzers deed me kort denken aan het museum uit het boek Een heilige van de horlogerie van W. F. Hermans.
   Achter de toonbank stonden twee kale mannen van 40 en 50. Over een paar jaar zou ik er misschien ook kunnen gaan werken. 
   Het batterijtje van mijn hartslagmeter was leeg. Ik gaf het horloge aan de jongste van de twee. Hij ging zitten, klemde een loep in zijn rechter oogkas en keek naar de achterkant van het horloge. Met een klein schroevendraaiertje maakte hij de schroefjes los.
   Na vijf minuten kreeg ik het ding weer terug. 'Hoe ik het gelijk moet zetten, weet ik niet.'
   Hij was niet alleen kaal, maar ook traag van begrip, net zo traag als de staande klok in de hoek die zojuist met langzame, zware slagen had aangekondigd dat het middaguur gepasseerd was.
   'Het is een hartslagmeter,' zei ik nog, maar de juwelier ging er niet op in.
   'Zes euro vijftig.'
   Ik overhandigde hem het geld.
   Sommige mensen geloven dat je slechts een vooraf bepaald aantal hartslagen hebt. Is dat aantal verstreken, dan ga je dood. Sport is dus slecht voor de levensverwachting, net als alle vormen van opwinding die het hart sneller doen slaan. Het is natuurlijk onzin, maar stel dat het waar zou zijn, dan nog zou ik voor een korter leven met opwinding kiezen. En sport.
   Toen ik thuiskwam, ging ik hardlopen langs de Isar. Met hartslagmeter.

Momenteel veroorzaakt de EHEC bacterie een lichte paniek in Duitsland. Een infectie met de enterohemorragische E. coli kan leiden tot  buikkrampen, nierklachten, koorts, en bloedingen in de darmen. Tot nu toe zijn honderden Duitsers besmet en is een tweetal patiënten overleden.
   De besmetting zou via sla, tomaten of komkommers hebben plaatsgevonden.
   Gisteren at ik een Jagerschotel bij Augustinerbrau. Vooral veel vlees. Het enige slablaadje op het bord liet ik liggen.

Gisteren ontving ik een brief vanwege de volkstelling die momenteel in Duitsland plaatsvindt. De Zensus 2011. Hoeveel mensen wonen er op uw adres?
   Er wordt geschat dat er ongeveer een miljoen mensen minder in Duitsland wonen dan het officiële getal van 81,7 miljoen. Mensen die geëmigreerd zijn en zich nooit hebben uitgeschreven.
   Ik heb geen idee of ik mij ooit in Nederland uit de gemeentelijke basisadministratie heb laten uitschrijven. En in de Verenigde Staten?  Of tel ik momenteel mee als drie wereldbewoners?

In het Hebreeuws is satan een werkwoord voor beschuldigen, in twijfel trekken. Pas in het Christendom en de Islam werd de satan een duivel en een misleider.
   Volgens mij kan het geen kwaad om kennis, wetten, normen en waarden zo nu en dan in twijfel te trekken. Sterker nog, het lijkt me noodzakelijk voor de morele, wetenschappelijke en technologische ontwikkeling van de maatschappij. De mensen die de wereld vooruit helpen, zijn satanisten - waarschijnlijk zonder dat ze dat zelf weten.

Ik heb altijd pen en papier op mijn nachtkastje liggen, voor wanneer er 's nachts een idee in mij op komt. Het kan een goed idee zijn of een slecht idee. Daar kom je later pas achter.
   Vandaag kwam ik zo'n papiertje tegen, met een aantekening die ik vijftien jaar geleden gemaakt heb. Droom: misdaad, klein schoolgebouw, drie sleutels, foto ervan, ik de bak in, maar als held.
   Onbegrijpelijk wat ik daar ooit mee bedoelde. Maar op een of andere manier kon ik me er niet toe zetten het blaadje weg te gooien.

Tussen de rokende puinhopen van het World Trade Center, kwam Greg Lemond tevoorschijn. Dat wil zeggen, in mijn archief met berichtgeving over de aanslagen van 11 september, zat tot mijn verbazing de poster van Greg Lemond die ik als tiener boven mijn bed had hangen, naast Steven Rooks, Gert-Jan Theunisse, Erik Breukink en het A-team.
   In 1989 won Greg Lemond de spannendste Tour de France die ik heb meegemaakt. Hij had uiteindelijk acht seconden voorsprong op de nummer twee, Laurent Fignon. Voor het ingaan van de laatste etappe, een tijdrit met finish op de Champs d'Elysee, had Fignon nog 50 seconden voorsprong. Bijna niemand geloofde in een overwinning voor Lemond. Ik was een van de weinigen.
   Het Franse kruidenkaasje Paturain had een prijsvraag. Wie het exacte verschil raadde, dong mee naar een prijs. Een reis naar de aankomst van de Tour van het jaar erna, geloof ik.
   Ik belde op en gaf 'negen seconden' door. Het werden er dus acht, en ik ging niet naar de Tour.
   Nog steeds ben ik niet bij de aankomst van de Tour geweest. Daar moet zo langzamerhand maar eens verandering in komen.

In mijn archief met interessante, geweldadige en bizarre artikelen zijn twee mappen gereserveerd voor de kranten van 12 tot 22 september 2001. Gisteren borg ik de krant er in op die berichtte van Bin Ladens dood.
   Ik bladerde een aantal kranten door. Daarna sloot ik de mappen weer af met postelastieken.
   Of er ooit nog iets bij komt? Ik ben bang van wel.

Vandaag beginnen de eindexamens voor de middelbare school. Voor mij nu zeventien jaar geleden. Zorgeloze tijd. Ik had dan ook, voor iemand met aanleg voor de beta-vakken, een pretpakket. Nederlands, Latijn, wiskunde B, natuurkunde, scheikunde, biologie en Engels.
   Ik noem Engels met opzet als laatste, want dat was het enige examen waar ik tegenop zag. Engels was mijn slechtste vak. Pas jaren later, toen ik zeven maanden in de Verenigde Staten verbleef, leerde ik goed Engels  spreken. Maar ik leerde nog meer. Dat je nergens bang voor hoeft te zijn, dat je alles kunt leren. Just do it.

De douane heeft een pakketje van mij onderschept. Omdat het organen van muizen bevat en de begeleidende brief naast de woorden non-hazardous en non-toxic niet het begrip non-infectious vertoonde.
   Mijn gemoedstoestand bereikt zo langzamerhand het hoogste stressniveau, want het materiaal moet ten alle tijden op bevroren koolstofdioxide bewaard worden. Wanneer het ontdooit, is het waardeloos geworden.
   Gelukkig staat de Bokma wel koud.

Vorige week is in Duitsland het zomersemester begonnen. Elke dinsdag geef ik twee uur college. Je moet er uiteraard alles aan doen om de aandacht van de studenten te behouden. Maar dat kost mij vooralsnog weinig moeite.
   Dorpsscholen in de zeventiende eeuw waren chaotischer dan collegezalen. De leerlingen moesten elkaar de stof bijbrengen; de leraar werd slechts geacht een oogje in het zeil te houden.
   Leerlingen kunnen uiteraard niet zonder toezicht. Dat laat Jan Steens schilderij Een schoolklas met een slapende schoolmeester  zien. Op een veiling bij Sotheby's in Amsterdam was er gelukkig geen koper voor dit schilderij. Nog tien jaar college geven en mijn financiën laten het toe om dit werk aan te schaffen. Dus voorlopig ben ik blij dat mijn studenten zich rustig gedragen.

Vallen over een afgegooide schouderband tijdens een WK schaatsen, een penalty hoog over schieten, een verkeerde straat inslaan tijdens de laatste kilometer van een Tour de France etappe. Onverwacht een wedstrijd verliezen, dat is tragiek de bij sport hoort. Maar het leven verliezen, die tragiek hoort niet bij sport. Die tragiek mag niet bij sport horen.
   Gisteren kreeg ik het nieuws door van het overlijden van wielrenner Wouter Weylandt na een val in de afdaling van een berg, tijdens de derde etappe van de Giro d'Italia. En weer moest ik aan een gedicht van Levi Weemoedt denken. Het liet een snik en een grimlach achter.
   Tour de France. Een nabeschouwing. / De een klimt sneller dan de ander; / de snelste krijgt een kwieke trui. / Maar wie het allersnelst kan dalen, / die krijg een kist en klokgelui.

Elke werkdag fiets ik naar het laboratorium van de technische universiteit. Dag na dag, week na week. Houdt het ooit op? Ik maal de trappers rond, de Weihenstephaner Berg omhoog. Het is gezond voor lichaam en geest, zeggen ze.
   Ik zag bovenstaand vogeltje op de straat liggen en moest denken aan Levi Weemoedt's gedicht Achterblijvers.

Ik fiets maar door het Westland. / Ik maal de trappers rond.
Ik ben altijd zo treurig. / Maar fietsen is gezond.

Van koeien en van eendjes / zie ik nog niet de helft.
Maar ik zie elk dood vogeltje / van Vlaardingen tot Delft.

Achter mij in zijn mandje / jankt zacht mijn kleine hond.
Die loopt, in plaats van fietsen, / veel liever op de grond.

Die loopt liever te rennen / achter een leuke meid.
Daar ben ik best jaloers op. / Ik ben de mijne kwijt.

Dat gaat zo in het leven. / Dat is gerust normaal.
En fietsen, zegt de dokter, / is goed voor elke kwaal.

Dus fiets ik maar door 't Westland. / Ik maal de trappers rond.
Ik ben altijd zo treurig. / Maar fietsen is gezond.

Mens is een zachte machine, schreef Leo Vroman ooit in het gedicht Mens.
   De mens is inderdaad een machine, een ingewikkelde biologische machine, dat door het brein bestuurd wordt. Sommige mensen denken dat er in dat brein nog een ziel huist om het te kunnen laten werken. 'Een soort batterijtje,' zei Paul Jan van de Wint ooit in het programma God bestaat niet. Maar de hersenen hebben geen batterij nodig, het lichaam is de batterij die de hersenen van energie voorziet.

Al jaren doe ik niet meer mee aan de nationale dodenherdenking op 4 mei. Niet alleen sinds ik in het buitenland woon, ook daarvoor al. Verplicht herdenken is niets voor mij. Want twee minuten per jaar nadenken over de verschrikkelijke dingen die mensen elkaar aan doen, dat is veel te weinig.

Mijn zonnebril is kwijt. Een ander heb ik weggegooid want uit de mode, en weer een ander ging kapot. Het lijkt wel een gedicht van Yusef el Halal.
   De enige zonnebril die ik nog heb, vond ik in een schoenendoos. Het was die van mijn opa. De poten zijn te kort. Had mijn opa zo'n klein hoofd, of leefde hij nog in een tijd waarin je zuinig was op zonnebrillen?
   Ik bid voor duisternis. Of regen.

Ooit stond ik bovenop het World Trade Center in New York. En in 2006 stond ik naast de lege plek waar het WTC ooit stond. You are here stond er op een klein plattegrondje aangegeven.
   Is het doden van een terroristenleider gerechtigheid? Ik weet eigenlijk niet wat gerechtigheid is. Wat is gerechtigheid?
   Wat moet je over deze gebeurtenis nog zeggen? Wat nog schrijven? Wat doen? In elk geval niet juichend de straat op gaan.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact