Wijn proeven
Mensen die direct een flinke slok nemen, hebben
weinig van wijn proeven begrepen. Ze missen een groot deel van de
smaakperceptie die via de neus plaatsvindt.
Je moet neus compleet in het wijnglas steken en kleine
snufjes nemen, alsof je brand ruikt. Want met een enorme ademteug
verzadig je de geurreceptoren.
Ik was in Napa Valley, ongeveer 50 mijl boven San
Francisco, en liet me de wijnen goed smaken. Uiteindelijk verliet ik de
valei met twee zinfandels, een petite sirah, een sauvignon blanc, een
pinot noir, een port en twee flessen Louis Martini's 2008 Monte Rosso
Proprietary Red, een blend van petit verdot, cabernet sauvignon, merlot
en cabernet franc.
Bukowski schreef in
Women:
If I had to choose between drinking and fucking, I think I'd have to stop fucking. Dat denk ik ook - als het tenminste om flessen uit Napa gaat.
30 oktober
2011,
Steven Verhelst
Geuren
Het
logeerbed waarin ik slaap ruikt hetzelfde als het bed van een ex van
mij. Waarschijnlijk zijn de lakens gewassen met hetzelfde wasmiddel.
’s Ochtends word ik wakker met een kussen in mijn armen.
De geur is in elk geval beter dan de geuren die in
de casino’s in Las Vegas hangen.
Flamingo’s hotel & casino ruikt naar synthetische kokosnoot. Het zit in de
luchtcirculatie, de airconditioning. Kokosnoot is prettiger dan zweet,
sigarettenrook en gemorst bier, maar aangenaam is anders. Dan lig ik
liever in een bed met een kussen tegen me aan gedrukt.
29 oktober
2011,
Steven Verhelst
O Fortuna
Ik ben blij dat ik weer weg ben uit Las Vegas, waar treurige mensen
achter de fruitautomaten of met roulette hun geluk proberen na te
jagen. Poker en blackjack zijn voornamelijk rekenwerk, maar geluk zit
niet in een wiskundige formule. Geluk komt en gaat, zoals beschreven in
de Carmina Burana. Het rad van fortuin draait, maar niemand wint. O fortuna, velut luna, statu
variabilis. Semper crescis, aut decrescis, vita detestabilis.
28 oktober
2011,
Steven Verhelst
Het einde van het
hamburgertijdperk
Amerika is een hamburgerland. De afgelopen tien dagen heb ik meer
hamburgers gegeten dan in de rest van 2011. Ik heb gemerkt dat de prijs
en de smaak weinig met elkaar te maken hebben. Bij
I love Burgers in
de
Forum shops van
Caesar's
Palace at ik een hamburger van $14 die nauwelijk
smaak had, terwijl de $4 burger bij
Binions in
downtown Las Vegas mij veel lekkerder voorkwam.
De beste burger at ik bij
Hodad's
in San Diego. De
blue
jay burger. Met bacon, blauwschimmelkaas en gegrilde uien.
Het beste was misschien wel dat er in het restaurant muziek van
Slayer werd
gedraaid.
Vanavond heb ik bij een Vietnamees restaurant
gegeten, en daarna wijn gedronken in de
wine room in
downtown Palo Alto. Voor mij is het hamburgertijdperk voorlopig voorbij.
27 oktober
2011,
Steven Verhelst
Tilt
Op de laatste avond in Vegas ging ik eerst naar Bally's
casino. Al
snel verdubbelde ik het aantal fiches dat ik mee had genomen naar de
pokertafel. Daarna ging ik naar O'sheas, een casino
tussen Flamingo en Imperial Palace. De pokertafels staan bij
de
ingang, vlak langs de straat.
Aan de tafel zaten vooral mafketels. Naast mij
bestelde
een vrouw van een jaar of vijftig achter elkaar glaasjes wodka. Absolut on the rocks.
Ze drukte haar rechterbeen, dat in een dunne, zwarte panty gestoken
zat, steeds steviger tegen mijn linkerbeen. Ik probeerde langzaam een
inch naar rechts te schuiven. Twee inches.
Niemand leek verstand van poker te hebben.
Iedereen gooide zijn of haar fiches in het midden, onafhankelijk van de
hole cards.
Het was kamikaze-poker. No
fold'em Hold'em.
Het meisje dat de kaarten schudde, gaf mij af en
toe een
knipoog wanneer de vrouw naast me weer een lachaanval kreeg of een deel
van haar wodka morste. Ik ging langzaam op tilt, maar wist deze
mafketels te verlaten voordat ik mijn geld kon verspelen.
26 oktober
2011,
Steven Verhelst
Boksen
Aan de pokertafel van het MGM Grand kwam ik een meisje tegen dat
professioneel bokster was.
Ze woonde in Las Vegas en als er geen gevecht op
stapel
stond, trainde ze slechts 1 keer per dag. De rest van de tijd bracht ze
door met poker.
‘Je hebt mooie
ogen,’ zei ze tegen me.
Natuurlijk viel ik niet voor deze taktiek, en ik
won een
flink deel van haar geld. Daarna maakte ik me snel uit de voeten,
voordat ze me in elkaar kon rossen.
25 oktober
2011,
Steven Verhelst
Elvis
Op straat in Las Vegas ben ik Spiderman, Edwards Scissorhands, Captain
Jack Sparrow, Darth Vader en drie Elvissen tegengekomen. Voor
een
klein bedrag gaan ze met toeristen op de foto. In dowtown Las
Vegas zijn er weer veel straatartiesten. Mensen die goochelen,
standbeelden die
electric
boogie dansen. Daar verdienen ze hun geld mee. En dat is
natuurlijk beter dan met een lege koffiebeker op straat zitten te
bedelen.
24 oktober
2011,
Steven Verhelst
Daklozen
Vrijwel overal in de Verenigde Staten kom je daklozen tegen. Vooral in
de grote steden.
In Vegas zijn het mensen die alles met gokken zijn
kwijtgeraakt, of alcoholisten. Een zwerver op Las Vegas Boulevard
maakte er geen geheim van. Hij zat op de stoep met een bordje
voor
zich waarop geschreven stond: Why
lie? I need beer.
In San Diego zag ik vorige week vooral mensen met
psychische problemen op straat leven. Mensen die de hele
tijd tegen zichzelf zaten te praten. Of tegen een telefooncel.
Op de hoek van C Street en 5th Avenue stond een
verlopen meisje op blote voeten tegen de gevel van het warenhuis Ross geleund. Zij praatte
niet tegen een telefooncel, maar tegen een jongen. Misschien zelfs haar
vriendje.
'Why don't you buy me some SHOES!' riep ze. 'Buy
me some GODDAMN SHOES!'
Maar de jongen kocht geen schoenen. Hij liep weg.
Het meisje begon tegen een voorbijganger te
schreeuwen. 'BUY ME SOME SHOES! BUY ME SOME GODDAMN SHOES!'
Met zo'n instelling kom je natuurlijk nooit
vooruit in het
leven. Ik ben bang dat ze nog steeds blootsvoets rondloopt.
23 oktober
2011,
Steven Verhelst
Wiskunde
Ik ben in Vegas en speel 4 tot 6 uur poker per dag.
Sommige mensen denken dat poker een spel van geluk
is,
maar zij hebben het mis. Als de kans om te winnen keer de verwachte
winst kleiner is dan het bedrag dat je moet inzetten, gooi je je
kaarten weg. Het is wiskunde. En een dosis psychologie.
Veel toeristen hebben geen verstand van wiskunde.
Ik voel me niet te beroerd om hen daarvoor af te straffen.
22 oktober
2011,
Steven Verhelst
Gratis
Ik zit op het vliegveld in San Diego op mijn vlucht naar Las Vegas te
wachten. Er is gratis internet in de terminal, waar ik gretig
gebruik van maak. Want in Vegas is bijna niets gratis. En als er al
iets gratis is, betaal je met je ziel.
21 oktober
2011,
Steven Verhelst
Happening
In Women
schrijft Bukowski: if
something bad happens you drink in an attempt to forget, if something
good happens you drink in order to celebrate, and if nothing happens
you drink to make something happen.
Ik was op een conferentie over proteases, en ik
wist niet
om welke reden er gedronken werd. Er waren vrouwen. Er waren zelfs
mooie vrouwen. En de flessen werden leger. Maar er gebeurde uiteraard
niets.
19 oktober
2011,
Steven Verhelst
Mickey
Het eerste wat ik zag, toen ik gisteravond over 5th avenue naar
downtown San Diego liep, waren een paar zwervers slapend in een
portiek, en drie duimgrote kakkerlakken die met hun kleine pootjes over
het asfalt trippelden.
Een kwartier later zat ik aan de bar van de
Gaslamp Tavern
een pint Sierra Nevada te drinken en mooi te wezen. Mannen worden
aantrekkelijker met de jaren - als ze tenminste aandacht aan hun
uiterlijk besteedden. Voor zwervers ging het niet op
De Gaslamp Tavern had vensters zonder glas erin,
zodat de
barmeisjes ook mensen die buiten zaten, konden serveren. Buiten wees
een meisje mijn richting op. Ze droeg een diadeem met duivelshoorntjes,
en ze was samen met twee vriendinnen. Een had een indianentooi op haar
hoofd, de ander een masker over haar ogen. Wat het betekende wist ik
niet, maar het meisje bleef naar me kijken.
Misschien bleef mijn kingsize bed niet leeg
vanavond. Er
schoten mij scènes te binnen waarin de meisjes het over
totempalen hadden. Over vredespijpen.
Ik ging even naar het toilet en liet mijn halflege
bierglas op de bar staan. Ik was niet bang dat iemand iets in mijn
drankje zou doen. Slip
me a Mickey. En dat ik dan zonder me iets te
herinneren in de hotelkamer van het indianenmeisje wakker zou worden.
Toen ik terugkwam vond ik een bierviltje op mijn
glas. Dat
had een meisje van de bediening er zeker op gezet. De drie meisjes
waren trouwens verdwenen. Ik dronk mijn glas leeg en verween in de
nacht.
15 oktober
2011,
Steven Verhelst
Regenboog
Ik had de taxichauffeur die me naar mijn hotel in San Diego
bracht, al verteld dat ik uit Nederland kwam en ooit in de buurt van
San Francisco had gewoond.
'Ben je gay?' vroeg hij.
'Nee,' zei ik. 'Waarom?'
Ik dacht dat hij conclusies trok aan San
Francisco. Maar
het kwam vanwege de gekleurde riem die ik om mijn koffer had gebonden
om hem beter te herkennen. Nu zag ik pas in dat het er eentje was in de
kleuren van de regenboog, precies de kleuren van de vlaggen die je in
het Castro District in San Francisco in de straten ziet hangen.
'Als je zo door de stad blijft lopen, zul je wel
veel aandacht krijgen van de
boys,
maar niet van de vrouwen.'
In mijn hotelkamer haalde ik de riem van mijn
koffer en borg hem voorgoed op.
Theater
De man is kaal en heeft een grijze krans haar om zijn schedel. De vrouw
is 's ochtends vroeg al opgetut. Ze draagt een groen jasje, een
sjaaltje, armbanden. Ze ziet er wel veel jonger uit dan de man, maar
dat komt omdat ze haar haar verft. De rimpels op haar bovenlip verraden
haar echte leeftijd. De vrouw kakelt, de man mompelt af en toe
dat
hij vandaag een nieuwe stropdas gaat kopen.
Plotseling pakt de man de kamersleutel van de
tafel en staat op. 'Ik ga weg,' zegt hij.
De vrouw zit nog een croissantje te eten en is not amused.
Tijdens het ontbijt in mijn hotel kijk ik dwars op
deze mensen. Het
lijkt wel theater. Dat is eens wat anders dan televisie bij het ontbijt.
13 oktober
2011,
Steven Verhelst
Mini-bed
Ik ben in Münster om een lezing te geven. In mijn hotelkamer
is
een mini-bar en een mini-bed. Als ik na mijn lezing en het diner met
professoren op mijn kamer kom, drink ik twee biertjes en kruip onder
het dekbed. Ook het dekbed is mini; mijn voeten zijn onbedekt, terwijl
ik toch niet een van de grootsten ben.
Over twee dagen zit ik in een hotel in
San Diego.
Daar heb ik een California King bed. Dat biedt genoeg plaats
voor
mijzelf. En drie vrouwen in bananenrokjes (of zonder).
12 oktober
2011,
Steven Verhelst
Oogsttijd
Al een paar jaar probeer ik planten te groeien door zaden in de grond
te stoppen. Avocado, vijg, kiwi, cherimoya, passievrucht en physalis.
Nog nooit heb ik kunnen oogsten, tot deze herfst. Vanmorgen plukte ik
mijn eerste physalisvruchtjes voor bij het ontbijt. Een buitenstaander
zou waarschijnlijk geen verschil proeven, maar voor mij zat er een
wereld van verschil tussen wat je bij de supermarkt koopt en wat van
mijn eigen balkon vandaan kwam.
11 oktober
2011,
Steven Verhelst
Zomer
In Beieren was gisteren de laatste dag van de zomer. 's Avonds
begon het te regenen, en vandaag was de temperatuur met tien
graden gekelderd. Op de Brecherspitz, niet ver van het
kasteel
waar ik vorige week was, sneeuwt het al. Ik ben blij dat ik volgende
week in Californië zit.
7 oktober
2011,
Steven Verhelst
Klooster
Vorige week zat ik nog op een kasteel, nu ben ik in een Klooster.
Kloster Scheyern.
Niet uit religieuze overwegingen, maar voor een wetenschappelijke
bijeenkomst.
Uiteraard wordt er ook bier gebrouwen. Best lekker
bier
wel. Tijdens het eten nam ik er twee, en ik vroeg me af hoeveel mannen
er vroeger louter voor het bier monnik zijn geworden.
6 oktober
2011,
Steven Verhelst
Duitse eenheid
In plaats van Leidens Ontzet viert Duitsland op 3 oktober de Tag der deutschen Einheit.
Maar is Duitsland eigenlijk wel één? Er worden
nog steeds grapjes gemaakt over Ossies,
Oost-Duitsers. En de staten, de Bundesländer,
hebben relatief veel macht in vergelijking met onze provincies. Het
onderwijssysteem verschilt per staat, met als gevolg dat er een flink
niveauverschil is tussen VWO scholieren in Beieren en bijvoorbeeld
Hamburg.
Wat mij betreft wordt alle macht gecentraliseerd,
maar
daar willen de staten niets van weten. Een eenheid is
Duitsland
dus nog lang niet.
3 oktober
2011,
Steven Verhelst
Psychiatrie en chemie
Ik was op een bijeenkomst van het Max Planck instituut voor
Psychiatrie, waar onderzoek wordt gedaan naar medicijnen en
behandelingen van psychische aandoeningen. De sfeer was zo aangenaam
dat ik bijna de drang begon te voelen om bij hen patiënt te
worden.
2 oktober
2011,
Steven Verhelst
Kasteel Ringberg
Ik verblijf twee dagen op kasteel Ringberg, op een heuvel bij het meer
Tegernsee ten zuiden van München. In de jaren 20 van de vorige
eeuw werd de bouw ervan begonnen door de graven Ludwig Wilhelm
en
Luitpold in Bayern, van de adelijke familietak die geen recht had om
over Beieren te heersen - in tegenstelling tot de familie 'Von Bayern'.
Wat moeten werkloze graven anders doen dan jagen
en kastelen laten bouwen?
Eén van de graven begon een
liefdesaffaire met de
kunstenaar/architect Friedrich Attenhuber die het kasteel ontwierp en
alle schilderingen maakte. Nadat hun relatie over was, bleef Attenhuber
in het kasteel wonen, in de toren waar hij ook zijn atelier had.
Uiteindelijk pleegde hij in 1947 zelfmoord.
De graven hebben nooit in het kasteel gewoond,
slechts af
en toe gelogeerd. In 1967 was graaf Luitpold blut, en hij stierf zes
jaar later. Hij liet het kasteel na aan het Max Planck Gesellschaft.
Ik slaap in de toren waar de kunstenaar Attenhuber
ooit
woonde. 's Avonds schijnt het er te spoken, maar afgezien van het
gerammel van de lift, die in de toren aangelegd is, heb ik niets
gehoord.
1 oktober
2011,
Steven Verhelst
