2008 is een leap year, een schrikkeljaar.
   Een vrouw op mijn werk zei: ‘Is dat niet prachtig? Een dag langer leven, zonder dat je er ouder van wordt!’
   Ik zie een schrikkeljaar somberder in. Je moet een dag langer werken voor hetzelfde maandsalaris.

Vitamines zijn goed voor je. Althans, dat beweren artsen. 
   Chemici weten wel beter: alles hangt af van de dosering. Vitamines kunnen schadelijk zijn als ze in enorme hoeveelheden worden geslikt.
   Een tekort aan vitamines levert dan weer allerlei gebreken op. Vrouwen die zwanger willen raken, dienen extra foliumzuur te slikken om defecten aan de baby te voorkomen. Veel vrouwen (en ook mannen) weten dat niet, zo las ik in De Volkskrant.
   Foliumzuur, ofwel vitamine B11. Om het verwarrend te maken, wordt foliumzuur in de Verenigde Staten vitamine B9 genoemd.
   Er bestaat wel meer verwarring omtrent de naamgeving van vitamines. Biotine, ook wel vitamine H, behoort eigenlijk tot de B-vitamines. Maar terwijl het Nederland vitamine B8 wordt genoemd, is de Engelse naam vitamine B7.
   Ik raak er zo van in de war, dat ik maar een biertje neem. Daar zit – hoewel minder geschikt voor zwangere vrouwen – ook foliumzuur in. Proost.

Tweeënhalve week geleden begon 4706, het jaar van de rat, met het traditionele Chinese lentefestival.
   In San Francisco werden de festiviteiten zaterdagavond afgesloten met een parade van Kung-Fu vechters, draken, rijdende Boeddha-beelden, fanfare en Aziatische majorette-meisjes.
   Later op de avond zag ik in Chinatown dat een kikker van email en een gefrituurde kikker dezelfde prijs waren ($18). Ik kocht geen van tweeën, waar ik later spijt van had, toen ik door de donkere, regenachtige nacht alleen naar huis liep.

Een pomelo is een citrusvrucht ter grootte van een flink babyhoofdje. De schil heeft de frisse geur van afwasmiddel.
   Roken baby’s maar naar afwasmiddel, dan nam ik er misschien ook eentje. Voorlopig ben ik blij met mijn pomelo.

De derde maandag in februari is President’s Day, een vrije dag voor overheidsinstellingen ter ere van George Washington, de eerste president van de Verenigde Staten.
   Hoewel de geboortedag van Washington eigenlijk op 22 februari is, heeft de regering in 1968 besloten om President’s Day, samen met een viertal andere feestdagen, op een maandag te houden, zodat werknemers van de overheid een lang weekend kunnen vieren.
   Ik werk niet voor de overheid, ik werk voor mezelf. Maar ik heb besloten om vandaag vroeg naar huis te gaan: veel winkels hebben speciale President’s Day uitverkoop. Wie weet kan ik een nieuw fototoestel op de kop tikken.

Naar de klote Mijn digitale camera is naar de klote. In een poging om hem te repareren, heb ik alle zichtbare schroefjes losgedraaid. Maar het toestel is niet open te krijgen.     Misschien moet ik er maar eens met een steen op slaan.

Hoewel het wielerseizoen eigenlijk pas eind maart een aanvang neemt met de race Omloop Het Volk, kon ik vandaag al een voorproefje nemen. Palo Alto en Stanford waren het toneel voor de proloog van de Tour of California.
   Alle elementen van de wielerkoers brachten mij in een goede stemming: de ratelende derailleurs, de geur van massage-olie en gebakken frieten, zelfs de man die naast me stond en in mijn oor schreeuwde: ‘Daar komt Leipheimer! Daar komt Leipheimer!’

Het is veertien februari. Vorige jaren kookte ik nog driegangenmaaltijden voor mijn vriendin, nu is het moment gekomen om haar definitief te vergeten.
   Ik zit alleen thuis met een fles wijn, en lees het verhaal Have you read Pirandello? van Charles Bukowski. En daarna Strokes to nowhere. En dan Some mother. En Scum grief.
   Als ik het even niet meer zie zitten, lees ik Bukowski. Ik lees hem vaak.

Vorige maand schreef ik al dat de breuk met mijn vriendin mij ook een aantal ex-vrienden heeft opgeleverd.
   Iemand die ik wel nooit meer zal zien, is Jack Hay, een gepensioneerde professor uit Toronto. Tegenwoordig kweekt hij shiitake paddestoelen in het bos bij zijn tweede huis.
   Toen ik hem in het najaar van 2006 bezocht, vonden we op zijn stuk land meer dan veertig soorten wilde paddestoelen, waaronder de giftige Amanita Muscaria.
   Ooit wil ik ook paddestoelen gaan kweken wanneer ik met pensioen ben. Tot die tijd zal ik het met shiitakes uit de supermarkt moeten doen.

Het lijkt op het rijmpje uit de film V for Vendetta(remember, remember, the 5th of November), maar het komt van een groep die zichzelf Anonymous noemt, en zijn pijlen heeft gericht op Scientology, de bekende kerk/sekte die in verband wordt gebracht met verschillende dubieuze praktijken.
   Gisteren was er een protest voor de Scientology-kerk in Boston, op 448 Beacon Street, waar gemaskerde Anonymous-leden flyers uitdeelden en borden droegen met als opschrift ‘toeter als je tegen Scientology bent.’ Soortgelijke protesten vonden plaats in Orlando, Los Angelos, en verschillende andere steden.
   Gek genoeg was er op de meeste Amerikaanse nieuwssites niets over het protest te vinden. De invloed van Scientology?

Op 17 februari zendt NBC een moderne versie van Knight Rider uit. Geen remake, maar een sequel, een vervolg.
   Waarom kunnen we oude series en films niet met rust laten? Veel beter dan de originele producties worden ze meestal niet. Zelfs met de originele acteurs wordt het zelden een succes - kijk maar naar Rocky of Rambo. Laat staan als er een andere hoofdrolspeler op komt dagen. Want wie kan David Hasselhoff in godsnaam vervangen als Michael Knight?

Het zou flauw zijn deze week een superweek te noemen. Zondag was het nog Super Bowl, gisteren was het Super Tuesday: de dag waarop 24 staten voorverkiezingen hielden voor de Democratische en Republikeinse presidentskandidaat.
   Ik was in downtown Palo alto naar de Rose & Crown gegaan, een kleine Engelse pub met drie televisies (wat weinig is voor een kroeg hier). Maar ik heb nauwelijks iets van de verkiezingen kunnen zien, want het was ook ‘quiz-avond’, een vraag-en-antwoord spel met een rondje bier als hoofdprijs – om op dinsdagavond mensen het café in te lokken.
   Een van de weinige vragen die ik kon beantwoorden was: wie was de jongste winnaar van Wimbledon?

Nederland is in de ban van Joran van der Sloot en Peter R. de Vries. Dat hoorde ik van mijn broer. De uitzending, die vanavond te zien zal zijn op de Amerikaanse zender ABC, trok in Nederland 7 miljoen kijkers. Meer nog dan de trouwerij van Willem-Alexander en Maxima. Maar dat kan ik me wel weer voorstellen.
   Ik vraag me nog steeds af of de waarheid ooit boven water zal komen. En wat is de waarheid in deze zaak?
   “De waarheid die overleeft, is simpelweg de leugen die het prettigst is om te geloven” – H.L. Mencken, Amerikaans journalist (1880-1956).

De Super Bowl, de finale van het American Football, is het best bekeken televisie-evenement van het jaar. Maar de sport speelt slechts een secundaire rol.
   De Super Bowl is vooral bekend om de grappige reclames die speciaal voor deze uitzending worden gemaakt. En om de show halverwege de wedstrijd, tijdens welke vier jaar geleden het ‘borst-incident’ met Janet Jackson en Justin Timberlake plaatsvond.
    Dit jaar was teleurstellend. De halftime show werd verzorgd door Tom Petty & The Heartbreakers, en de commercials waren zo treurig van niveau dat ik de Nederlandse reclamesboodschappen begin te missen.

De laatste maand heb ik de zaak van Natalee Holloway wat beter gevolgd, mede door de gesprekken van Peter R. de Vries bij Pauw & Witteman – een programma dat trouwens een slechte imitatie is van Barend & Van Dorp.
   Peter R. de Vries komt morgenavond bij SBS6 met de oplossing van de zaak, dat voor zover bekend, inhoudt dat de recent vrijgesproken hoofdverdachte Joran van der Sloot het meisje, nadat ze op het strand tijdens een vrijpartij onwel geworden was, met een bootje in zee heeft laten dumpen.
   Waarschijnlijk is na de uitzending nog steeds onduidelijk of Joran de waarheid spreekt, of dat hij – zoals hij zelf beweert – een pathologische leugenaar is. Als schrijver kan ik me alles voorstellen: moord, misbruik, nalatigheid, en ook onschuld, samenloop van omstandigheden. Maar dit is geen fictie, dit is de werkelijkheid. En van de werkelijkheid is vaak moeilijk een juiste voorstelling te maken.
   Ik betwijfel of Joran ooit veroordeeld zal worden, maar feit blijft dat hij zichzelf hoe dan ook de afgrond in heeft gewerkt.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact

Archief 2008

December 2008

November 2008

Oktober 2008

September 2008

Augustus 2008

Juli 2008

Juni 2008

Mei 2008

April 2008

Maart 2008

Februari 2008

Januari 2008

---

Archief 2007