Met mijn werk gaan we jaarlijks een weekend op wintersport ten noorden van Lake Tahoe in Nevada.
   Samen met twee collega’s die ook geen talent voor wintersport hebben, huurde ik sneeuwschoenen. Vroeger waren dat een soort tennisrackets die je onder je schoenen bond. De moderne variant is van kunststof en klikt vast aan een ski-laars.
   Na drie uur ploeteren door de sneeuw hadden we er genoeg van. We gingen terug naar onze skihut, waar de schnapps klaarstond.
 

Verschillende vrienden en collega’s hebben met het boek The Kite Runner aangeraden. Een goed boek, zeiden ze.
   Ik heb het gelezen. Met plezier moet ik zeggen. Althans, de eerste 250 bladzijden. Daarna vliegt Hosseini uit de bocht. De hoofdpersoon, die van nature een angsthaas is, een wezel, en al honderden bladzijden met een geheimgehouden schuldgevoel rondloopt, vliegt naar Afganistan waar hij het kind van zijn halfbroer probeert te redden uit de klauwen van de Taliban.
   Het klopte niet.
   Ik denk: eens een wezel, altijd een wezel. Er is maar één man die deze missie had aangekund.
   Rambo.
 

Tweede paasdag bestaat niet in Amerika. Daarom ging ik maar naar de tandarts.
   Sinds het zwangerschapverlof van dokter Nguyen, word ik behandeld door dokter John. Hij gaf me de prijs voor het schoonste gebit van de dag. Zijn assistent overhandigde me een tasje met een tandenborstel, flosdraad en mondwater.
   Iedereen krijgt zo’n tasje, wist ik. Maar ik zei maar niets. Voor je het weet, constateren ze een gaatje, een op stapel staande wortelkanaalbehandeling of een verstandskies die getrokken moet worden. Tandartsen zullen nooit tot mijn vrienden behoren.
 

Hoewel ik geen katholiek ben (het dichtst dat ik bij het katholicisme kom, is het feit dat ik een bewonderaar ben van Gerard Reve), heb ik tijdens de vastentijd, veertig dagen lang dus, mijzelf het drinken van bier niet toegestaan.
   Ik heb het volgehouden; sinds aswoensdag heb ik geen enkel glas bier gedronken. Het was minder lastig dan ik dacht. Maar veel langer wilde ik het niet volhouden. Vanmorgen, tijdens het paasontbijt, stond er niet alleen een ei, maar ook een biertje op mij te wachten.

Deze week was de vijfde verjaardag van de oorlog in Irak. Tot nu toe heeft de war on terror al zo’n 750 miljard dollar gekost, maar geschat wordt dat het totaal aan kosten, inclusief de impact op de economie, drieduizend miljard dollar zal passeren.
   Op de radio in de taxi naar het vliegveld hoorde ik dat Obama zo snel mogelijk de troepen wil terugtrekken.
   ‘Dat is een foute beslissing,’ zei onze taxi-chauffeur. ‘En ik kan het weten, want ik kom uit Iran.’
   Taxi-chauffeurs hebben overal een mening over. Die mening moet je respecteren, anders betaal je te veel voor je rit. ‘De politici die door Bush in Irak zijn aangesteld, weten van toeten noch blazen. Als de Amerikanen zich terugtrekken, wordt het chaos.’
   Uiteindelijk draait het leven voor de meeste mensen om geld, en ze beginnen langzaam de mening te vormen dat de oorlog in Irak nooit had moeten plaatsvinden. Volgens de taxi-chauffeur: ‘Saddam was een schurk, maar schurken kun je omkopen. Dat had veel minder geld gekost.’
 

Ik zit in Bethesda, Maryland, en deel de hotelkamer met een vrouwelijke collega.
   Tja, we zien elkaars onderbroek ’s ochtends, maar dat kan mij niet schelen. Iedereen draagt immers een onderbroek.
   Hoewel... ik moet terugdenken aan een lerares die ik in de brugklas voor Nederlands had. Het gerucht ging dat zij geen onderbroek droeg, zelfs wanneer ze een rokje aan had. Niemand uit mijn klas heeft het ooit kunnen verifiëren. Maar thuis zaten wij jongens natuurlijk wel – met verhitte kop – tijdens het huiswerk met de hand in de broek.

Reizen valt niet mee – er zijn altijd weer ontberingen te overwinnen, en je weet nooit uit welke hoek ze komen.
   Op mijn vlucht naar Washington DC zat er een oud wijf naast me dat stonk. Ik wist niet of ze zich vanochtend niet onder haar armen gewassen had, of ze stiekem winden liet vliegen, of dat de stank ergens anders vandaan kwam.
   Ze had zojuist een sinaasappel gegeten, gevolgd door een hardgekookt ei.
   Dat had je beter in omgekeerde volgorde kunnen doen, dacht ik. Verschrompeld kalf.
   Kon niemand in dit vliegtuig haar een flesje reukwater lenen, een druppeltje eau de Cologne, een geparfumeerde balsem?

Vandaag las ik in de Entertainment Weekly dat er sinds 2002 door een aantal fans jaarlijks een Lebowski Fest wordt georganiseerd, een cult-festival gewijd aan The Dude uit de film The big Lebowski. Het festival staat natuurlijk in het teken van bowlen, het drinken van white russians en het zoveel mogelijk uitkramen van Lebowski-film-citaten.
   Twee jaar geleden ging ik ooit als Dude verkleed naar een Halloweenfeest. Mocht ik ooit naar een Lebowski Fest gaan, dan zal ik die outfit maar weer eens tevoorschijn halen.

Op het peninsula ten westen van de baai van San Francisco wonen veel verschillende etnische groepen. San Francisco zelf is het meest bekend om zijn enorme Chinatown. In Sunnyvale zijn veel Indische restaurants, en Santa Clara heeft een klein Koreatown.
   Zaterdagavond reed ik over El Camino Real naar Santa Clara en at in een Koreaans restaurant.
   Koreanen houden niet van Japanners, en Japanners houden niet van pittige gerechten. Misschien dat daarom de Koreaanse keuken zo heet is. En er werd alleen een klein kopje thee bij de maaltijd geserveerd.
   Met een maagzweer-in-wording reed ik terug naar Palo Alto.

Wolken staan in Silicon Valley synoniem met slecht weer. Met flinke regen. Met onweer.
   Vandaan was het zo’n zeldzame dag dat er wolken aan de lucht stonden, maar het niet onstuimig regende. Het rook naar een bui, een frisse, heerlijke geur. Maar ik raakte niet doordrenkt en fietste in extase naar huis.
 

Gisteravond is met het boekenbal de boekenweek 2008 begonnen. Ik vroeg me af waarom – elk jaar eigenlijk – bijna alle video’s en foto-reportages beginnen met de verschijning van Harry Mulisch. Ik geloof niet dat hij ooit nog een boek zal schrijven.
   Van wie trouwens nog wel (postuum) een boek is uitgegeven: Gerard Reve en W. F. Hermans, de twee beste Nederlandse schrijvers van de twintigste eeuw. Vorige week is de correspondentie tussen hen verschenen bij De Bezige Bij onder de titel Verscheur deze brief! Ik vertel veel te veel.
   Ik weet nog niet hoe, maar dat boek moet ik zo snel mogelijk in mijn bezit zien te krijgen.
 

Ik bleef zondag net zo lang in bed liggen tot mijn kater – opgelopen tijdens een drinkavondje bij de jarige Amir – verdwenen was.
   Toen ik eindelijk opstond en mijn computer aanzette, ontdekte ik dat de zomertijd was ingegaan en ik nog meer tijd verloren had dan ik aanvankelijk dacht.
   Er kwam een triestheid over me heen die zelfs vandaag nog voortduurt en misschien pas verdwijnt wanneer ik dit najaar het uur weer terugkrijg.
 

Bail bonds, ofwel: een bureau dat tegen onderpand borgtochten voorschiet als je een vriend of familielid uit de gevangenis wilt krijgen.
   Ik hoorde er voor het eerst van in de film Jackie Brown, waarin Robert Forster een bailbondsman speelt.
   Bovenstaand visitekaartje vond ik op een parkeerterrein in Los Angelos. Ik raapte het van het asfalt en stak het bij me. Voor het geval mijn familie ooit nog in voorarrest komt te zitten.

Mijn buren zijn verhuisd. Niet mijn buurvrouw die een heks is, maar het echtpaar met het huilende kind. En dat doet mij goed.
   Een nieuwe lente, een nieuw geluid.
   Of liever: geen geluid.
   Ik ben in de juiste stemming, deze weken. Het is begin maart, de zon schijnt, de bloesems staan in bloei en de eerste Californische aardbeien liggen in de supermarkt.
   Nu zouden alleen mijn benedenburen, een bejaard wijf en haar dochter die elke avond afwisselend viool en cello spelen, een hartaanval moeten krijgen. Dan is de grote lenteschoonmaak compleet.

Dit weekend werd in Oakland de grootste vlooienmarkt van Noord-Californië gehouden, de White Elephant Sale.
   White Elephant staat voor alles wat kitsch en lelijk is. Jaarlijks houden veel Amerikanen rond de kerstdagen White Elephant feestjes waar iedereen een item uit zijn huis meeneemt waar hij eigenlijk vanaf wil.
   ‘Je gaat toch niks kopen?’ zou mijn moeder vroeger gezegd hebben. ‘We hebben al zo veel rommel.’
   De vlooienmarkt in Oakland vond plaats in een enorme fabriekshal. Er waren schilderijen, cassettebandjes, lampen, honkbalknuppels, schoenen, bankstellen, speelgoed, boeken ($4 om een tas te vullen), fototoestellen, videorecorders, kleding ($10 voor een plastic vuilniszak), fietsen, golfclubs, Halloweencostuums, en nog duizenden andere dingen, die stuk voor stuk te oud, te beschadigd of te afzichtelijk waren om aan te schaffen.  Maar er werd veel verkocht, heel veel.

In een oud issue van Time magazine dat Jeroen Saeij me ooit had gegeven en dat in een lade onder een stapel andere tijdschriften was geraakt, las ik een aantal artikelen over de werking van het brein.
   Sommige gebieden in de hersenen worden actief wanneer je niets doet. Als je op de bus wacht, op bed naar het plafond ligt te staren, of op het toilet zit. Je gedachten gaan uit naar situaties in het verleden. Of in de toekomst. Tijdreizen binnen de schedelpan.
   Het verbaast mij niets dat mijn beste ideeën onstaan onder de douche, of op de wc, afgesloten van de woelige buitenwereld.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact