In Slovenië wordt blijkbaar veel paardenvlees gegeten. Vrijdagavond at ik al paardenbiefstuk in een restaurant in de buurt van de rivier.
   Vandaag kwam ik in het Tivolipark de snackbar Hot horse tegen. Ze verkopen broodjes worst en hamburgers van paardenvlees.  Ik had trek en kocht een paardenburger met allerlei sauzen waarvan ik de naam niet kon uitspreken, maar waarvan ik de smaak uitermate kon waarderen.

‘Out of the way!’ riep ik. ‘Get the fuck out of the way!’
   Ik rende de longen uit mijn lijf zoals Mr. Pink dat doet in Reservoir Dogs wanneer hij met de tas diamanten aan de politie probeert te ontsnappen.
   Ik had geen diamanten in mijn tas, maar een treinkaartje naar Ljubljana. Ik had precies nul minuten om over te stappen. Geen aansluiting zonder vertraging; de Deutsche Bahn is geen uitzondering op de NS.
   ‘Out of the way!’ – ik gaf een vrouw een schouderduw, scheerde rakelings langs een non die over het perron schuifelde en duwde een rolstoeler opzij.
   En ik haalde mijn trein.

Vanavond keek ik thuis naar Duitsland-Turkije. Wat mij opviel, is dat je als voetbaltrainer voornamelijk verontwaardigd je armen in de lucht moet kunnen steken.
   Uiteindelijk wonnen de Duitsers, en begon het lawaai bij mij in de buurt. Toeterende auto’s, vuurwerk, schreeuwende mensen. En de brandweerkazerne tegenover mijn huis die een halve minuut lang alle sirenes liet loeien.
   Na zondagavond ben ik weer voetbalvrij – pas dan gaan mijn armen in de lucht. Niet verontwaardigd, maar fier, als een wielrenner die na een lange vlucht een Tour-de-France etappe wint en met brandende opluchting als eerste zijn wiel over de streep drukt.

In Amerika kan je alle GFT-afval door de gootsteen spoelen. Restjes hutspot, sinaasappelschillen, half opgegeten gehaktballen. In elke keuken zit een zogenaamde Garbage disposal onder de gootsteenbak, die alle restjes fijnmaalt.
   Hier in Duitsland zamelen ze GFT-afval apart in. Maar het enige voordeel is dat je huis er flink van gaat stinken.
   Mijn oma deed er vroeger nooit aan mee, ondanks onze aansporingen om wat meer om het milieu te geven. Ze zei: ‘Zolang ze hun honden nog voor mijn deur op de straat laten schijten, doe ik niks aan het milieu.’
   Met Nederlands (bij mijnheer Berkhout) hadden we net de ‘drogreden’ behandeld. Maar leg je oma eens uit wat een drogreden is...
   Nu smijt ik ook al mijn afval gewoon bij elkaar, want in gedoe met twee vuilnisemmers heb ik geen zin. Misschien word ik wel importeur van garbage disposals.

Met een aantal onbekende, Engels-sprekende lui had ik afgesproken naar Chiemsee te gaan, ten zuid-oosten van München. Ik kwam een half uur te vroeg aan op München Hauptbahnhof, en ging daarom nog even naar het toilet.
   Ik volgde de bordjes WC en kwam uit bij een poortje waar je eerst 1,10 euro diende te betalen.
   ‘Dat is bijna een rijksdaalder,’ zou mijn moeder zeggen. Tja, of $1,75. Brutaal duur in elk geval. Maar als je moet, dan moet je.
   Met lichte tegenzin gooide ik het bedrag in de sleuf en liep het poortje door.
   Ik haalde het boek van Herman Brusselmans tevoorschijn waar ik in bezig was. De meeste hoofdpersonen in de boeken van Brusselmans houden er ook van zich af en toe eens flink te ontlasten.
   ‘Hier gaan ze spijt van krijgen,’ dacht ik.
   Of een flinke ontlasting ertoe zou leiden dat de prijzen in de toekomst verlaagd of juist verhoogd zouden worden, daar trok ik mij niets van aan. Wie te veel over de toekomst nadenkt, is een lafaard.
   Ik trok de deur achter me dicht, ging zitten en sloeg het boek open.

Het schip met mijn spullen, dat onderweg is van Californië naar Duitsland, heeft een on-line tracking functie. Momenteel bevindt het zich in de buurt van Panama.
   Het is een klein, rood stipje in een groot, blauw vlak. Ik bid dat het stipje bij de Bermuda Driehoek niet plotseling van de kaart verdwijnt.

Regelmatig kijk ik op de site www.engrish.com, waar foto’s uit het Japanse straatbeeld staan afgebeeld met allerlei grappige en bizarre Engelse taalfouten.
   In de on-line winkel van dezelfde website kwam in het t-shirt “No staring at Monkey” tegen, en moest meteen aan de Blijdorpse aap Bokito denken, die een jaar geleden een vrouw aanviel en haar een groot aantal beten toebracht.
   Ondanks het zware letsel, kwam zij er nog beter vanaf dan een bezoeker van de San Francisco Zoo, die in december 2007 werd doodgebeten door een tijger.
   De ontsnapte tijger werd vlak buiten de dierentuin doodgeschoten.

Aangezien ik vanaf vandaag pas TV heb, ben ik de voetbalwedstrijden van het Nederlands Elftal in een kroeg in Freising gaan kijken. Ik droeg een oranje t-shirt, pet, sjaal en had een opblaasbare Holland-hamer bij me.
   De Freisinger bargasten keken alsof er een exotische vogel binnenwandelde. Een papegaai, een kakatoe, een tropische Pino. Ik trok mij er niets van aan, dronk een lekker biertje, en riep, bij elk doelpunt: "Tooooooor!"

 
Sinds vandaag heb ik een wasmachine en een droger. Ik kreeg er een gratis teststrookje van Calgon bij om de hardheid van het water te meten.
   Ik wist al dat het water hier in Beieren hard is – mijn indicator was mijn nieuwe waterkoker. Daar vormde zich na een halve week al een witte laag kalk op de bodem.
   De indicatoren op het strookje van Calgon kleurden allen rood. Dat betekent ongeveer 21 Duitse hardheidsgraden.
   Ik moest even opzoeken wat Duitse hardheidsgraden ook alweer zijn. Tijdens de scheikundelessen van mijnheer Bakker, op het Groen van Prinsterer Lyceum, hebben we het behandeld. Maar uiteraard lette niemand tijdens die lessen op.
   Bij 1 ˚ DH staat de som van de Magnesium en Calcium concentratie gelijk aan 0,178 mmol/l. Een simpele rekensom leert dus dat het Freisinger kraanwater bij volledige verdamping 21 x 0,178 mmol/l x 100 mg/mmol (het moleculaire gewicht van calcium carbonaat) = 0,373 gram aan kalk achterlaat. Met dank aan mijnheer Bakker.

Vorige week ben ik verhuisd naar Duitsland. Ik versta geen klap, en ik kan mij ook met moeite verstaanbaar maken.
   Toen ik in een restaurant in de Untere Hauptstrasse te Freising zat, kwam er een doofstomme bedelaar langs die een half a4-tje op elke tafel legde met een liedtekst die hij geschreven had. En met het verzoek om een klein bedrag.
   Misschien was ik de enige die sympathie had voor deze bedelaar. Ik voelde mij ook doofstom.
   Ik legde een euro neer en at verder van mijn Schweineschnitzel mit Speck und Käse.

Ik ben ontplugd. Mijn modem is ingeleverd bij internetaanbieder Comcast.
   Het zal wel een weekje duren voordat ik kabelinternet in Duitsland heb. Een vreemd gevoel, wellicht. Want online zijn is leven. Ik voel me als een baby zonder navelstreng.

Er zijn nog zoveel dingen die ik in de VS zou willen doen. Gebakken kikker eten in San Francisco’s Chinatown. Foto’s nemen van rare nummerborden en bumperstickers. Kamperen in Yellowstone National Park. De regels van blackjack leren en in de casino’s van Vagas veel geld verdienen.
   Helaas ga ik Californië verlaten, morgen is mijn vlucht naar Europa. Maar één ding staat vast. I’ll be back.

Gisteren hield ik een "Garage Sale". Wildvreemde mensen kwamen in mijn huiskamer door mijn spullen snuffelen op zoek naar koopjes.
   Een Chinese vrouw, die al om half tien 's ochtends voor de deur stond, liet stiekem een wekkertje in haar jaszak glijden. Ik liet het maar zo. Dan had ze die avond weer iets te vertellen aan haar man. "Die jongen heb ik toch maar mooi een wekker ontvreemd."
   Voor twee dollar kocht ze nog wel een fluitketel, die ik ooit ergens gratis op de kop had getikt. Stonden we weer quitte.
 

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact

Archief 2008

December 2008

November 2008

Oktober 2008

September 2008

Augustus 2008

Juli 2008

Juni 2008

Mei 2008

April 2008

Maart 2008

Februari 2008

Januari 2008

---

Archief 2007