Ik zit in mijn appartement in Freising en drink een fles Oostenrijkse pinot noir. De wijn heeft bijna de kleur van een rosé, al kan dat ook komen door het halogeenlicht in mijn keuken. Ik heb geen ervaring met een combinatie van halogeenlampen en wijn.
   Bij de wijn eet ik een Deense stinkkaas, een Franse brie en een Duitse blauwschimmel. En ik kijk de film Lost in Translation – Duits nagesynchroniseerd – op mijn nieuwe flatscreen televisie. Hoewel ik de film al gezien heb, kan ik er nauwelijks iets van volgen.
   Terwijl Bill Murray en Scarlet Johanson zich verbazen over Japan, denk ik terug aan de laatste weken dat ik nog in Silicon Valley was.
 
Het was heet in de San Francisco Bay Area, en het leek wel of iedereen naar Napa Valley was gekomen om verkoeling te zoeken in de wijnproeflokalen, in plaats van naar het strand te gaan.
   Ik ontmoette Gijs en Ellewien bij hun Bed & Breakfast, de Beazley Inn. Een oudere vrouw die sprak alsof ze continu hyperventileerde, deed de deur voor mij open.
   ‘Gijs en Ellewien zitten in de tuin,’ zei ze. Ze maakte een wild gebaar naar de deur achterin de woonkamer, rende terug naar de telefoon achter de ontvangstbalie en zei in de hoorn: ‘I’m so sorry to let you wait...’
 
De eerste wijngaard die we bezochten, heette Peju. Het leek een verbastering van de naam van de tekenaar van de smurfen. Het proeflokaal had iets weg van een klein kasteeltje, en het was er verfrissend koel.
   Naast wijn verkocht Peju ook mosterd. Op een tafel stonden schaaltjes met vier verschillende soorten.
   ‘Hier kun je mosterd proeven,’ zei ik tegen Gijs en Ellewien.
   Er was mosterd met sesam, mosterd met rode peper, mosterd met mango en mosterd met jalapeno.
   De Peju wijngaard kon de grote aanloop van mensen nauwelijks aan, en we stonden zo lang in de rij te wachten, dat ik bijna een hele pot mosterd leeg heb gegeten.
   In Californië is men te beleefd om te zeggen: ‘Sorry, maar dit is niet de bedoeling, meneer.’
   Maar ja, drie kwartier wachten was ook niet de bedoeling.
   Samen met tien andere toeristen werden we het proeflokaal binnengelaten. De man achter de bar, die de onze glazen inschonk, had een rap ingestudeerd over de herkomst van de zinfandeldruif.
   Rap en wijn is een slechte combinatie.
   Naast ons stonden drie jonge meisjes hartelijk te lachen. Eén van hen droeg een rood t-shirt met kleine zweetplekjes onder haar armen. Er is niets mis met zweetdruppels onder de armen van een jong meisje, dacht ik.
   Normaal zijn in de San Francisco Bay Area de temperatuur en de luchtvochtigheid niet hoog genoeg om te zweten, maar vandaag was een uitzondering. Het was een goede dag voor de zweetdruppel.


Na Peju genoten Gijs, Ellewien en ik een lunch in restaurant Market te St. Helena. Het menu bevalt me daar uitstekend. Vandaag aten we oesters, een gazpacho van tomaat en fijngesneden komkommer, een salade Nicoise met ahi-tonijn, en een fruitcocktail toe.
   Het herentoilet zat op slot, dat was het enige minpunt. Misschien zat er iemand op die de rekening niet kon betalen en zich had opgesloten in de hoop vergeten te worden. Ik klopte op de deur. ‘Hallo? Is daar iemand?’
   Niemand deed open.
   Volgens geruchten is Elvis ooit bezweken op een toilet, maar ik weet niet wat daar van waar is. Ik weet alleen dat Elvis ook veel zweette, vanwege de hete lampen op het podium. En omdat hij te dik was natuurlijk.
 
In Beieren is men niet zo dik als in de VS, maar toch lijdt de gemiddelde inwoner in Zuid-Duitsland aan overgewicht. Maar het ergste is wel dat ze niet fris ruiken. Munchen heeft een vochtig klimaat. Overal waar ik kom – in de supermarkt, in het museum, in de metro, in de trein, op straat – overal ruik ik zweet.
   Iemand die een beetje bijdehand is, zou zeggen: ‘Je ruikt jezelf.’ Maar als er iets is dat ik in de Verenigde Staten geleerd heb, is het persoonlijke hygiëne.
   Onfrisse geuren worden vooral veroorzaakt door overmatig lichaamshaar. Lichaamshaar is voor bacteriën wat het tropisch regenwoud is voor insecten. Het beste kan alles tot de wortel aan toe worden weggesnoeid. Een beter milieu begint bij jezelf.
 
Als Lost in Translation afgelopen is, is de fles pinot noir leeg en de kaasjes zijn ook op.
   Gijs en Ellewien wonen inmiddels in Singapore, waar het altijd warm en vochtig is. Daar is elke dag een goede dag voor de zweetdruppel. Maar Aziaten hebben nauwelijks lichaamshaar, dus vraag ik me af of dat elkaar opheft. Misschien moet ik hen binnenkort eens opzoeken om dat te onderzoeken.

Steven Verhelst

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact