banner
The Eagle

the eagle

Vorige week zat ik in de pub waar James Watson en Francis Crick vaak kwamen. Het verhaal gaat dat zij op 28 februari 1953 de lunch van de pubgangers onderbraken met de mededeling dat ze het geheim van het leven hadden ontdekt: de structuur van DNA.
   Ik zat in The Eagle met een paar oud-collega's. We praatten over wetenschap en het leven. Maar tot revolutionaire inzichten kwamen we niet.

30 maart 2014, Steven Verhelst
De Bom

Een wijk van Essen vlakbij het huis waar mijn vrouw woont, moest worden ge-evacueerd. Bij bouwwerkzaamheden was een bom uit de Tweede Wereldoorlog gevonden, en vanmiddag om vijf uur werd hij onschadelijk gemaakt.
   Naast ons op het balkon waren drie meisjes gewoon aan het barbecuën, alsof er niets aan de hand was.
   Het bleef rustig. Geen knal, geen rinkelend glas. Het enige hoorbare waren de stemmen van de meisjes, die luider en luider werden naarmate ze meer cocktails dronken.

27 maart 2014, Steven Verhelst
Museum
radio
In het Museum of Brands, Advertising and packaging zag ik in een vitrine dezelfde radio die ik vroeger als kind had. Waarop ik soms, als ik 's avonds al naar bed moest, stiekem het radioverslag van voetbalwedstrijden luisterde.
   Nu interesseert voetbal mij niet meer.
   Er was nog veel meer te zien in het museum. Oude televisies, vitrine's vol met verpakkingen van allerlei produkten (van chocolade tot wasmiddelen, en ook stukken Sunlight zeep van Unilever, die mijn grootouders begin jaren veertig gehamsterd hadden en pas jaren na de Tweede Wereldoorlog nog op het zolder vonden).
   Toch was de radio het enige waarvan ik een foto maakte. Want eigenlijk was fotograferen verboden.

24 maart 2014, Steven Verhelst
Zondagmorgen

Ik houd er niet van om zondagmorgen vroeg op te staan, maar we zouden naar Londen gaan. Want de dag lang slapen is ook zonde.
   Ik had het alarm van mijn telefoon gezet om mij niet te verslapen. Want dat gebeurt nog wel eens. Om negen uur begon mijn telefoon te brommen, en ik ook. De India Pale Ales die ik gedronken had, zoemden nog na in mijn hoofd. Ik stond op, ging naar de badkamer, en maakte daarna een kop thee in de keuken.
   Marcel en zijn vriendin waren nog nergens te zien. Het werd kwart over negen, half tien, kwart voor tien. Tot ik plotseling een klok aan de muur op kwart voor negen zag staan. Ik controleerde mijn horloge, dat nog naast mijn bed lag. Ook kwart voor negen. Mijn telefoon had zich niet aan de tijdzone aangepast. En dat noemt zich nou smartphone.
   Buiten was het een prachtige, heldere dag. Ik keek vanachter het raam naar het strand, de zee, de blauwe lucht. Goedemorgen. Ik maakte nog maar een kop thee om mijn leed te verzachten.

23 maart 2014, Steven Verhelst
Naar Brighton

Ik had mijn jaszakken volgepropt met allerlei dingen die niet meer in mijn bagage pasten. De jas hing zwaar op mijn schouders. Ik voelde me net Adil, uit het verhaal De grote kerstballenroof van Yusef el Halal. Adil doodde een kalkoen door er zijn leren jas van een afstandje op te gooien. Wat had hij in die jas zitten? vroeg Yusef zich af. Autoradio's? Playstations?
   In het vliegtuig haalde ik mijn laptoptas uit mijn bagage en pakte de inhoud van mijn jas over in mijn handbagage. Je mag het vliegtuig slechts in met één stuk bagage, maar er zijn geen regels voor het aantal stuks bagage waarmee je het vliegtuig mag verlaten.
   Tien minuten na de landing stapte ik bij de gate het vliegtuig uit en beende door de lange gangen van London Gatwick naar de paspoortcontrole. Ik hoefde niet in de rij te staan. Voor elektronische paspoorten waren er automatische deurtjes, waar je paspoort ingescand werd.
   Bij het treinstation stond ik korte tijd te wachten om een kaartje te kopen, maar had nog binnen het half uur na landing een trein richting mijn bestemming. Brighton.
   Effectief leven is goed leven, is mijn motto. Dus schrijf ik een snelle blog in de trein. Als het goed is, kom ik precies op lunchtijd aan. Beter kan natuurlijk niet.

22 maart 2014, Steven Verhelst
Easyjet

Ooit heb ik Easyjet op deze blog al de Burger King van het luchtruim genoemd. Ik probeer ze zo veel mogelijk te mijden. Want ik houd niet van Burger King.
   Morgen vlieg ik weer eens met Easyjet. Je mag slechts 1 stuk handbagage meenemen. Geen extra laptoptassen of handtasjes.
   Wie met Easyjet reist, moet inventief zijn. Ten eerste geen overbodige bagage meenemen. Flesjes water, boeken, extra onderbroeken, gezinspakken Snickers, scheerapparaten - allemaal thuislaten. Ten tweede kun je een deel van je bagage aantrekken. T-shirt, overhemd, pullover, colbertje, jas. En in alle zakken zo veel mogeljk zooi proppen.
   Ik vraag me af hoe veel Michelinmannetjes morgen bij de gate staan te wachten.

21 maart 2014, Steven Verhelst
Leberkäse

Leberkaese

Ik zat in Augustinerbräu in de buurt van Hackerbrücke te wachten op een aantal collega's. Het duurde lang, zo lang dat ik achterdocht kreeg. Er bleken dus twee restaurants van Augustinerbräu in de buurt te zijn, en ik - je raadt het al - zat bij het verkeerde te wachten.
   Toen ik eindelijk bij het juiste restaurant aankwam, bestelde ik als troost een stuk Leberkäse met spiegelei en Kartoffelsalat. En bier natuurlijk. Dat spreekt voor zich.

20 maart 2014, Steven Verhelst
Tijd

Time doesn't move backwards, it moves forwards. Your belly gets bigger, your face starts to sag, your hair falls out, you run out of time. You've got to do it now.
   De tijd werkt niet voor ons, de tijd werkt tegen ons.
   Je moet tienduizend uren oefenen, voordat je een topprestatie kan leveren (Malcolm Gladwell).
   Je moet honderd pagina's schrijven om één goede over te houden (vergeten van wie).
   Het is verleidelijk om op je balkon te zitten met een fles wijn, met je pik te spelen, of televisie te kijken. Maar dat maakt de tijd tot succes alleen maar langer. En die tijd is er niet.
   Het bovenstaande citaat is van Lips uit de band Anvil. Zij waren in de vijftig toen zij - mede dankzij de documentaire "the story of Anvil" - doorbraken.
   Maar heb ik echt nog meer dan tien jaar tijd?
   Volgens een wetenschapper aan de Erasmus universiteit worden de beste boeken geschreven rond het 44ste levensjaar. Ik zal dus snel (onder mijn eigen naam) moeten debuteren, om daarna een meesterwerk te kunnen schrijven.

17 maart 2014, Steven Verhelst
Potlood en papier

potloden

Twee jaar geleden was ik in Yad Vashem, het holocaust museum in Jerusalem. Daar zag ik een aantal potloden in een vitrine. Het was een tekenset. Zo had een joods persoon zich in het concentratiekamp staande gehouden. Door zijn ervaringen om te zetten in kunst.
   Op een of andere manier vond ik het ontroerend om te zien.
   Kunst helpt je te overleven.
   Mijn leven is geen concentratiekamp. Verre van dat.
   Maar soms heb ik wel pen en papier nodig om te overleven.

16 maart 2014, Steven Verhelst
Papier

anorganisch

In een oude map vond ik stapels papieren, met delen van oude diktaten en oefententamens die nog stammen uit mijn studietijd in Leiden. Op de achterkanten ervan was geschreven. Toen ik studeerde schreef ik nog met pen, op papier. Gebruikt papier - uit angst dat aan het papier in de wereld ooit een einde kwam en er dan niet meer geschreven kon worden.
   In de map zaten ook uitdraaien van oude verhalen. Over een journalist die op bezoek gaat bij een oude man die al jaren het stof uit zijn navel verzamelt. Over coke-snuivende yuppies die iemand op straat mishandelen. Over iemand die in een draaideur terugdenkt aan een flierefluitende klasgenoot en zich realiseert dat hij gevangen zit in zijn eigen leven. Over een jongen die de ochtend na een feest een dood meisje in zijn appartement vindt.
   Het zijn slechte verhalen, in een gebrekkige stijl geschreven. Niets ervan is gepubliceerd. Gelukkig maar.
   En nu gaan ze eindelijk met de vuilnisman mee.

13 maart 2014, Steven Verhelst
David Copperfield

MGM Grand

Drie jaar geleden ging ik in het MGM Grand Hotel & Casino (Las Vegas) naar een voorstelling van een van 's werelds meest bekende illusionisten: David Copperfield.
   Hij liep ooit door de Chinese Muur heen, en liet voor een live publiek het Vrijheidsbeeld in New York verdwijnen.
   In Vegas begon de show met een minutenlang durend filmpje met korte clips uit films waarin naar hem gerefereerd werd. Hij weet dat hij goed is, en laat dat ook merken.
   Sinds een paar dagen is er een Boeing 777 in de buurt van Vietnam vermist. Zelfs na dagen zoeken is er nog niets bekend. En vandaag vroeg ik me af: heeft David Copperfield er misschien iets mee te maken?

12 maart 2014, Steven Verhelst
Te vroeg

Ik had mij in de tijd vergist en was ruim een uur eerder dan nodig op het station om mijn trein naar München te halen.
   Rondhangen op stations is iets voor junks en zwervers. Ik was geen junk of zwerver - nog niet althans - dus dronk ik bij Starbucks een thee, en daarna ging ik naar het stationstoilet. Dat kost een euro, maar dan heb je wel een fris toilet. En wat is een euro als de nood hoog is?
   Ik zette mij op de bril en haalde het boek, waar ik in bezig was, tevoorschijn uit mijn tas.
   Weet dat het beter is te staren in de spiegel dan te kijken uit het raam, las ik.
   Hier was geen van beide. Geen spiegel en geen raam. Ik staarde naar de grijze wanden van de toiletcabine, terwijl een appelmoes-achtige substantie in kleine golven de toiletpot in sijpelde. In de cabine naast mij was een man druk in de weer met het openen en sluiten van ritsen. Hij was op zoek naar iets in zijn aktentas, en verliet uiteindelijk het hokje zonder van het toilet gebruik gemaakt te hebben. Ik las rustig verder in mijn boek, totdat het uit was, en kwam uiteindelijk nog tien minuten te vroeg op het perron vanwaar mijn trein vertrok.

11 maart 2014, Steven Verhelst
Boeken

boekenkast

Maarten 't Hart zei ooit in een interview dat hij vroeger elke dag een boek las, en nadat hij verkering kreeg, aan zowat vijftig boeken per jaar minder toe kwam. En dat hij dat verschrikkelijk vond.
   Twintig jaar geleden las ik meer dan nu. Vijftig, zestig boeken per jaar. Nu kom ik misschien tot dertig. Omdat ik het te druk heb met chemie en rondlummelen. En mijn boekenkasten zijn vol. Maar een goed excuus is dat natuurlijk niet. Het wordt tijd voor een nieuwe boekenkast.

10 maart 2014, Steven Verhelst
Balkon

dakterras

Ooit liep ik langs deze dakterrassen, bovenop flatgebouwen in Chinatown, New York. Het was een wir war van waslijnen en schotelantenne's, en de muren waren alle voorzien van grafitti.
   Deze week ben ik op zoek naar een nieuwe woning, met balkon. Gelukkig zag geen van alle woningen die ik tot nu toe bezocht heb, er zo uit als die in Chinatown.

8 maart 2014, Steven Verhelst
Weg

Ik had onze Toyota ergens op straat geparkeerd, voor een Dönerwinkel, tussen twee andere auto's. Aan het begin van de avond belde mijn vrouw mij op. Ze wilde met de auto ergens heen, maar kon hem nergens vinden. Ik liep door de koude avondlucht naar de Dönerwinkel toe. Mijn vrouw stond tegen een muurtje geleund.
   Waar ik vanmiddag de Toyota nog had gestaan, was nu een lege plek.
   Even was ik bang dat hij gestolen was.
   Kon dat?
   Misschien.
   Had ik de deuren vergrendeld?
   Ja.
   Paranoïde als ik ben, controleer ik altijd twee maal of de deuren vergrendeld zijn.
   Ik ging de Dönerwinkel binnen. De man achter de toonbank wist meer.
   'Weggesleept,' zei hij. 'Er worden hier dagelijks vijf, zes, zeven auto's weggesleept. Zelfs de onze, en dat is een ramp, want wij doen aan bezorgen.'
   Buiten keek ik naar de straat. Er was geen bordje verboden te parkeren, geen gele streep op de trottoirband. Waarschijnlijk was de kwestie dat de weg twintig centimeter te smal was om te mogen parkeren.
   Zwijgend liepen mijn vrouw en ik naar de afsleepcentrale aan het Westendhof in Essen. Toen we er bijna waren, zagen we hoe weer twee sleepwagens met personenauto's op de takel kwamen aanrijden. Hier deed de stad goede zaken.
   Mijn drankgeld voor deze maand is weer op. En dat terwijl ik het nu het hardste nodig heb.

5 maart 2014, Steven Verhelst
Rosenmontag

Vandaag is het Rosenmontag, de dag waarop de carnavalsparade's plaatsvinden. In Noordrijn-Westfalen en een aantal andere bondstaten, is dat een officiële vrije dag. Winkels zijn gesloten, mensen werken niet maar zuipen, en dansen, en lachen.
   Het regende vandaag, maar dat kon me niets schelen. Ik bleef gewoon binnen.

3 maart 2014, Steven Verhelst
Carnaval

Het was zaterdagavond, en ik was op weg naar een feestje in Keulen. In de trein zaten politieagenten, clowns piraten, katten, koeien, leeuwen en ander gespuis. Want het is carnaval.
   Ik was niet verkleed, want ik moet niets hebben van carnaval. Ik maakte me, zodra de deuren van de trein opengingen, zo snel mogelijk uit de voeten.

1 maart 2014, Steven Verhelst

Archief 2014


Boarded up


December 2014

November 2014

Oktober 2014

September 2014

Augustus 2014

Juli 2014

Juni 2014

Mei 2014

April 2014

Maart 2014

Februari 2014

Januari 2014



Archief 2013

Archief 2012

Archief 2011

Archief 2010

Archief 2009

Archief 2008

Archief 2007

www.stevenverhelst.nl


Want zelfs de raarste wereld dient beschreven te worden