Ik ben niet tegen het koningshuis, maar ik ben voor een zuiver ceremoniële functie van de Koningin en de toekomstige Koning.
   Een koning is beter dan een president, die elke vier, vijf of acht jaar ingewisseld wordt. Een monarchie brengt rust in de tent. Tenminste, dat hangt van de uitspattingen van de vorsten af. De Oranjes zijn van goed gedrag. Okay, Bernhard sliep af en toe buiten de deur, maar wie slaapt er niet eens buiten de deur?
   Ik kan me ook voorstellen dat je tegen het koningshuis bent – ieder zijn mening. Maar dan hoef je niet in een Suzuki Swift door een barrière mensen te breken en, de koninklijke optocht missend, tegen monument De Naald tot stilstand te komen.
   Ik geloof dat ieder straatinterview op de Nederlandse televisie vandaag over De Naald ging.
  In Duitsland was het een gewone werkdag, de kantine serveerde geschnetzeltes Schweinefleisch. En niemand, gar niemand, praatte over naalden of Suzuki’s.

Ik moet geen medische televisieprogramma’s kijken, want ik heb aanleg voor hypochondrie. Zo heb ik al geleden aan nierstenen, spierdystrofie, suikerziekte, aambeien, maagzweren, levercirrose en darmkanker.
   Gisteren werd ik hondsmoe wakker en na de fietstocht naar mijn werk begon mijn neus te lopen. Ik was geïnfecteerd met de varkensgriep, zoveel was zeker.
   What’s next? Vandaag ben ik moe, nog steeds moe. Het zal wel chronisch vermoeidheidssyndroom zijn, ben ik bang.

Het griepvirus is een klein eiwitballetje van ongeveer 100 nanometer groot. De buitenkant wordt gevormd door een vetmembraan waarin honderden kopieën van twee eiwitten steken: hemagglutinine (HA of H) en neuraminidase (NA of N). HA zorgt voor de binding aan gastheercellen door interactie met siaalzuursuikers aan het oppervlak daarvan. NA is een enzym die deze interactie bij het verlaten van de cel juist verbreekt.
   Er zijn verschillende mutanten van HA en NA in de natuur aanwezig.  H1, H2, H3 etc, en N1, N2 etc. Daarmee worden de subtypen van het influenza-virus aangeduid.
   Normaal worden mensen alleen geïnfecteerd door virusdeeltjes met H1, H2 of H3 eiwitten op hun mantel, maar sinds een aantal jaar heeft het H5N1 virus (vogelgriep, met manteleiwit H5) ook griepverschijnselen bij mensen veroorzaakt.
   Momenteel gaat er een varkensgriep van het type H1N1 rond. Genetisch gezien is het een mengeling van vroegere virussen. De HA eiwitten zijn van een Amerikaans subtype, terwijl de NA en de manteleiwitten van het virus tot voor kort alleen in Europese virussen zijn gevonden.
   Voorlopig bevinden we ons in pandemie alarmfase 3. Waarschijnlijk zal het wel loslopen. Maar in de toekomst voorzie ik een echte uitbraak van een griepvirus, met doden, heel veel doden. Ik ga snel verder met het schrijven aan mijn meesterwerk, voordat het te laat is.

Op 23 april 1516 werd het Reinheitsgebot in Beieren per wet vastgelegd. Het bepaalt dat bier slechts water, gerst en hop mag bevatten. Elk jaar wordt 23 april nog gevierd als Dag van het Bier.
   Helaas regende het, gistermiddag. In plaats van naar de Tag des Bieres ging ik naar een voordracht van Ulrich Kutschera, een bekende Duitse evolutiebioloog. Ook leuk. Bier drink ik wel op een andere dag. Want elke dag in Beieren is een bierdag.

Op de wijnproefcursusavond in München ging het om eenvoudige dingen. Het verschil tussen rode en witte wijn. Het herkennen van zoet, zuur en de verschillende geuren en aroma’s in het boeket.
   Men schonk één wijn die ik kon waarderen. Een sauvignon blanc uit Nieuw-Zeeland. Droog, gebalanceerd zuur, aroma’s van tropisch fruit met hinten van rijpe abrikozen en vers gesneden groene paprika.
   Het herkennen van aroma’s in wijn vergt oefening.
   Voordat ik het cursuslokaal, tevens wijnwinkel, aan het eind van de avond verliet, kocht ik een aantal flessen. Ik zorg wel dat ik genoeg oefening krijg.

Ik hou niet van kinderen. Sterker nog, ik vind ze verschrikkelijk. Als ze niet hun neus in je gordijnen snuiten of eraan gaan hangen zodat de hele handel naar beneden komt, zeuren ze je kop gek om cola of andere caffeïne-houdende drankjes. Met als gevolg dat ze de hele avond hyperactief rondrennen, en je je favoriete televisieprogramma nauwelijks kan verstaan. Het ergste is: ze houden nooit op, je kunt ze niet een jaartje op sabbatical sturen. Nou ja, zoiets heet misschien kostschool.
   Met bijna honderd procent zekerheid kan ik zeggen dat ik geen goede vader zou zijn. En er zouden meer mensen moeten zijn die dat over zichzelf beweren.
   De schrijver Henk Elsink zei ooit tegen Karel van de Graaf in een dubbelinterview met Herman Brusselmans: ‘Eigenlijk zou er een vergunningenstelsel moeten zijn voor het krijgen van kinderen en het aanschaffen van een stereoinstallatie.’
   Op sommige plekken in de wereld blijven kinderen van de gordijnen af – simpelweg omdat ze op een vuilnisbelt wonen waar geen gordijnen zijn. Of omdat ze geen tijd hebben door hun werk in de prostitutie. Omdat ze mishandeld worden. Omdat ze gehandicapt zijn en aan hun lot worden overgelaten.
   Er is natuurlijk geen enkele reden om kinderen uit te buiten, waar ter wereld ze ook geboren zijn. Kinderen dienen naar school te gaan. Te spelen. En dan bedoel ik niet met Playstations, maar met blokkendozen, met springtouwen, met elkaar.
   Daarom ben ik ook donateur van Terre des Hommes. Want iedereen verdient toch een jeugd?

Deze bijdrage verscheen in het Engels op de blog van Marcel Volker, waar elke maand in de rubriek Charity of the Month een liefdadigheidsinstelling onder de aandacht wordt gebracht.

Ik lag op de grond, bewusteloos. Ik had een stroomstoot gehad, nadat ik een snoer had proberen te repareren zonder de stekker uit het stopcontact te halen.
   Althans, dat was het scenario.
   Het volgen van een EHBO-cursus is verplicht om een Duits rijbewijs te krijgen. Ik was bijna twee keer zo oud als de meeste cursisten. Broekies waren het, schooljongens, schoolmeisjes. Er werd veel gegrinnikt, vooral tijdens de mond-op-mond beademing die op een plastic pop uitgevoerd moest worden.
   Toen ik als oefening geëlectrokuteerd en met electriciteitsdraden om mij heen op de grond lag, liepen de meeste cursisten direct op mij toe. Dat is fout, zei de cursusleider, het belangrijkste tijdens eerste hulp is jezelf niet in gevaar te brengen. Maar iedereen kreeg zijn certificaat.

Na maanden van somberheid wordt het weer groen buiten. De bomen, die als grauwe standbeelden in de straten stonden, krijgen blaadjes. Er zit dus nog leven in.
   Ik ben al jaren niet meer groen. Er zit nog slechts een greintje leven in mij, genoeg om mij elke ochtend op te doen staan. Maar veel meer gebeurt er niet. Nog even, en ik kan staand op een sinaasappelkistje als levend standbeeld gaan werken.

In de film Fight Club zegt de hoofdpersoon: When deep space exploration ramps up, it'll be the corporations that name everything, the IBM Stellar Sphere, the Microsoft Galaxy, Planet Starbucks.
   Ik was onlangs in een Starbucks in München, maar het had ook een Starbucks in Palo Alto kunnen zijn, in Philadelphia, New York, Parijs of Londen. En ik dacht: Planet Starbucks bestaat al. Het is déze planeet.

Om mijn Amerikaans rijbewijs om te laten zetten in een Duits, moet ik niet alleen opnieuw theorie- en praktijkexamen doen, een EHBO-cursus volgen en een zichttest ondergaan, er moet ook een vertaling worden gemaakt van mijn oude rijbewijs.
   Ik was naar de ADAC, de Duitse ANWB gegaan om een vertaling te laten maken. Dat kostte 49 euro. Terwijl er slechts drie woorden op mijn rijbewijs staan die van belang zijn: California driver license.

In de tuin die bij mijn appartementencomplex hoort, staat een schommel. Vanochtend waren er drie zestienjarige meisjes verveeld kletsend aan het schommelen. Hun stemmen irriteerden me, en ik dacht: horen zestienjarige meisjes niet binnen met gesloten gordijnen in het geheim met zichzelf aan het spelen te zijn?
   Ze hadden trouwens dikke bovenarmen, en het gezicht van de kleinste werd ontsierd door rode puistjes. Alleszins geen meisjes om vanachter het raam stiekem verliefd op te worden.
   Ik ging voor mijn boekenkast zitten en bedacht hoe ik mijn zaterdag deze week eens zou verkwanselen.

Behalve sigarettenautomaten zie je hier en daar automaten met eerstehulpbenodigdheden in het straatbeeld. Op het station in Freising staat er een.
   Je kunt er niet alleen aspirine, pleisters of zwangerschapstesten kopen, maar ook prostaatkankertesten. Voor wanneer je dringende behoefte voelt om te weten of je aan prostaatkanker lijdt.

Het voorjaar is daar, de zon schijnt, de gewassen moeten gaan groeien. Niet ver van mijn huis beginnen de akkers. Vanaf vandaag hangt de geur van mest dik in de lucht.
   Wanneer ik thuiskom, sluit ik alle ramen en sproei luchtverfrisser. Niet alleen op het toilet, ook in de eetkamer, de woonkamer, de keuken.

 Sport levert mooie verhalen op.
   Dit weekend bestond Studio Sport 50 jaar, en de medewerkers ervan kozen hun favoriete momenten uit 50 jaar historie, die via de website van Studio Sport te bekijken zijn.
   Niemand koos het moment waardoor ik gefascineerd ben, uit 1988, de gloriedagen van Steven Rooks en Gert-Jan Theunisse. Bij doping-controles in de Tour de France, die af werden genomen in schimmige caravans, werd Gert-Jan Theunisse positief bevonden voor testosteron. Hij kreeg een tijdstraf van 10 minuten (dopinggebruik werd nog mild bestraft in die dagen).
   In een interview beweerde Theunisse uiteraard dat hij niets geslikt had. ‘Ik zou die caravan wel binnen willen stappen en hem helemaal onderpissen.’
   Over hetzelfde dopinggeval stamelde Rooks tegen een Nederlandse interviewer: ‘Ik zweer bij... bij...’
   ‘Bij alles.’
   ‘Ja, bij alles, dat hij het niet gedaan heeft.’
   Er moest gelogen worden, glashard, zoveel is zeker. Wat konden ze anders?
   Ik was nog naïef en geloofde de renners op hun woord. Later hebben zowel Rooks als Theunisse het gebruik van doping toegegeven. Toch maakt dat hun heldendom voor mij niet minder, want iedereen gebruikte in die dagen.
   Tegenwoordig zijn de straffen strenger en de opsporingstechnieken subliemer. De wielersport is schoner dan ooit. Maar misschien ben ik nog steeds naïef.

In alle restaurants in Duitsland waar ik tot nu toe geweest ben, is de bediening om te huilen. Bij binnenkomst word je genegeerd, tijdens het eten moet je zes keer naar de ober zwaaien om nog een drankje te bestellen, en ze laten je tenenkrommend lang wachten op de rekening.
   Gisteravond was het anders. Ik stapte een Koreaans restaurant binnen, vlak bij de cinema waar ik kaartjes voor had. Het was zeven uur; er restten precies vijftig minuten voordat de film zou beginnen.
   Dit werd tricky.
   De zaak was vrijwel leeg, maar de ober zei: ‘Vanaf acht uur is alles gereserveerd. U kunt slechts tot acht uur blijven.’
   Perfect, dacht ik.
   Ik bestelde daeji bulgogi en een pils. Beide arriveerden binnen tien minuten. Halverwege de maaltijd hoefde ik slechts kort op mijn lege glas te wijzen, en de ober, die het restaurant overzag, bracht snel een nieuwe pils.
    Voorlopig was dit de meest effectieve maaltijd in Duitsland. Achtendertig minuten na mijn binnenkomst stond ik weer buiten, een tijd die moeilijk te kloppen zal blijken.

Watervrije tolueen, gedestilleerd vanaf fosforpentoxide, is nodig om stoffen te drogen voor reacties onder watervrije condities. Normale labs hebben een solvent still daarvoor, waaruit tijdens reflux heel makkelijk het oplosmiddel afgetapt kan worden. Wij hadden nog geen still, dus ik deed een geïmproviseerde destillatie.
   Elk beginnend lab moet wel eens improviseren. Ik ben sinds zowat negen maanden de meester van improvisatie.

Tijdens de opnames van de nieuwe Terminator film ging hoofdrolspeler Christian Bale volledig door het lint toen een lichtman tijdens het draaien van een scène door zijn gezichtsveld liep.
   Bekijk eerst de onderstaande video voor verderlezen.


Ik kreeg er een paar weken geleden voor het eerst mee te maken: de Rick-roll. Een op het eerste gezicht interessante link of video leidt je verder naar de Rick Astley clip van zijn eind-jaren-80 hit Never gonna give you up.
   De Rick-roll sloeg vorig jaar aan, toen op 1 april alle video’s op YouTube naar deze clip doorverwezen. Sindsdien duikt de Rick-roll vaker op. En het erge is: ik moet blijven kijken tot het einde van de song.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact