Dit weekend logeerde ik bij mijn ouders. Ik sliep in hetzelfde smalle eenpersoonsbed waar ik als kind in gelegen had, en ik droomde vreemd. Dat ik mijn woonkamer in Duitsland rood geverfd had. Dat ik mijn racefiets op Alma Street in Palo Alto op slot had gezet en de sleutel verloren was. Dat ik door iemand met een mes bedreigd werd, die ik vervolgens neerschoot met mijn vinger, waar plotseling een kogel uit kwam.
   Twee dagen later was ik weer thuis. Nu lig ik weer in mijn queensize bed, mijn armen niet meer strak tegen mijn lichaam gedrukt, maar tevergeefs zoekend naar een vrouwenlichaam.

Dit jaar was een Superwahljahr in Duitsland. Gisteren waren er verkiezingen voor de Bondsdag, de Duitse Tweede Kamer. Eerder dit jaar kon er al gestemd worden voor het Europees parlement, voor het parlement (Landtag) van meerdere deelstaten, en in een groot aantal deelstaten ook voor de gemeenteraden.
   Ik volg de Duitse politiek nauwelijks. Het enige wat ik sinds gisteren weet, is dat de kiesdrempel voor partijen in de Bondsdag op 5% ligt. Als dat in Nederland het geval was, dan zouden op dit moment Groen Links, D66, Christen Unie, SGP en de Partij voor de Dieren niet in de Tweede Kamer zitten. Dat ruimt lekker op. Maar de oppositie zou er wel erg eentonig van worden. 

Vanochtend was ik in de bibliotheek in Spijkenisse. Mijn zus presenteerde daar met gepaste trots haar eerste kinderboek, Een foto in de sneeuw, welke aan de burgemeester van Spijkenisse werd overhandigd.
   Ik was al jaren niet meer in een Nederlandse bibliotheek geweest. Na de signeersessie bleef ik rondhangen. Hier en daar trok ik een boek uit de kast. In één van hen vond ik een uitleenbon. De uitleenbon van R. de Vos. Op 22 mei 2008 leende hij drie boeken: Mevrouw Verona daalt de heuvel af van Dimitri Verhulst, Alles over Tristan van Tommy Wieringa, en Iedereen kan het van Christophe Vekeman.
   Een man met smaak, R. de Vos.
   Ik stak de uitleenbon in mijn zak, verliet de bibliotheek en liep naar het metrostation.

Het meisje tegenover me in de bus droeg een groen v-hals shirtje met vier kleine drukknoopjes. De bovenste twee waren open. Opengesprongen waarschijnlijk, want eronder zaten twee magistrale borsten. Nog twee knoopjes los en de borsten zouden naar buiten vallen.
   Zo aangenaam kan reizen zijn.
   Even speelde ik met de gedachte om te vragen: ‘Mag ik een foto maken, voor de lezers van mijn weblog?’
   Ik deed het niet. De herinnering aan borsten is mooi genoeg. Straks zou ik in het vliegtuig zitten, starend naar de achterkant van de stoel voor me. Maar mijn gedachten zouden ergens anders zijn.

Op sommige dagen lukt het schrijven niet. Het zijn dagen waarop ik het liefst op de bank TV wil liggen kijken totdat prachtige zinnen vanzelf komen aanwaaien. Maar prachtige zinnen komen niet aanwaaien. Daarvoor moet gewerkt worden.
   De hoofdpersoon van het verhaal dat ik aan het schrijven ben, woont tussen de maisvelden in het Midwesten van Amerika. Ook rond Freising zijn maisvelden. Misschien moet ik daar eens tussen gaan liggen in plaats van op de bank. Nu kan het nog. De oogst is op handen.
 

Er zijn dagen van soberheid en dagen waarop flink gezopen moet worden.
   Gisteren was zo’n dag waarop flink gezopen moest worden. Want zoals altijd vindt ook dit jaar in de laatste twee weken van september het Oktoberfest plaats, op de Theresienwiese in München. Bier drinken uit literpullen tot je niet meer kan. Tot je weer naar huis gaat, gedesoriënteerd, in een roes van vermoeidheid.
   Wat is dan de pret van nog maar een bier? zingt Huub van der Lubbe van De Dijk. We morsen de tijd als goedkope drank. Wat blijft is de spijt, de tranen en de stank.

Vorige week leek mijn keuken wel een Drosophila laboratorium. Er vlogen tientallen fruitvliegjes rond, waarschijnlijk omdat ik een paar rijpe pruimen en nectarines op de fruitschaal had liggen. Een paar dagen later waren ze verdwenen.
   Ik had een lege fles Sauvignon Blanc op het aanrecht staan. Goed, er zaten nog een paar druppels in. De vliegjes waren aangetrokken door de geur (ik geef ze geen ongelijk), en vervolgens verdronken in de wijn. Zo simpel kan een vliegenval zijn. Je hebt er geen vleesetende plant voor nodig.

In mijn werkkamer heb ik een Dionaea Muscipula staan. Een Venusvliegenvanger, de vleesetende plant die insecten vangt in scharnierende bekjes. De plant heeft veel zonlicht nodig en kan geen kraanwater verdragen. Alleen regenwater of water dat aan hoge zuiverheidseisen voldoet. Daarom staat hij ook op mijn laboratorium. Ik geef hem water uit een apparaat van Millipore. Het is van alle mineralen ontdaan door ionenuitwisselingsharsen.
   Af en toe voer ik hem vliegen, maar niet te veel, want ook dan schijnt hij dood te gaan. Het is een gevoelig en kieskeurig moerasplantje. Ik vraag me af hoe lang hij het bij me uithoudt.

Er stond een eenzaam kopieerapparaat op straat. Kapot waarschijnlijk. En als het niet kapot was, dan zou dat spoedig het geval zijn, want het regende.
   Toen ik de volgende dag met mijn fototoestel terugkeerde, was het kopieerapparaat weg, mee met de vuilnisman. Het regende nog steeds.
   De zomer is voorbij, de regen laat mijn zomerblijheid langzaam verroesten. Geen fototoestel die dat kan vastleggen.

Afgelopen zaterdag was er in München een geval van zinloos geweld (ik blijf het een rare term vinden, zinloos geweld. Zolang er woorden zijn, is alle geweld zinloos. Maar dit terzijde).
   Op het S-Bahn station Donnersbergerbrücke vielen twee jongens een groepje tieners lastig. Een vijftigjarige zakenman kwam tussenbeide en vergezelde de tieners naar hun eindbestemming, het S-Bahn station Solln. De twee jongens waren hen achterna gekomen. Op het station Solln trapten en sloegen ze de man net zo lang dat hij een paar uur later in het ziekenhuis aan zijn verwondingen overleed.
   Het gebeurde op klaarlichte dag. Wachtende reizigers stonden ernaar te kijken.
   Onbegrijpelijk, is de eerste reactie van veel mensen. Tja, de krantenlezer is altijd moediger.
   Bij zulke gevallen stel ik mijzelf altijd twee vragen. Wat zou ik doen? En: wat zou ik echt doen?

Hoewel ik al ruim een jaar in Duitsland woon, voel ik me weinig verwant met de bevolking. Maar als ik Nederland bezoek, heb ik ook niet het idee dat ik thuis kom. Ik voel me Californisch. Het klimaat, de mensen, de wijnen – dáár hoor ik tussen.
   Een tijd geleden liep mijn identiteit een deuk op toen mijn Californisch rijbewijs door de Duitse autoriteiten werd ingenomen. Sinds vorige week heb ik er gelukkig weer een. Je kunt je rijbewijs namelijk gewoon per post laten verlengen. Geen wachtenden voor u, geen chagrijnige medewerkers - de bureaucratie in Duitsland kan er nog veel van leren.

 

De Westboro Baptist Church, waarover ik al een keer eerder geblogd heb, protesteert vaak met borden ‘thank god for 9/11’. Zij denken dat de aanslagen van 11 september 2001 een straf van god waren, voor alle immoraliteit in de Verenigde Staten.
   11 September 2008 was echter een goede dag. Precies een jaar geleden werden namelijk mijn spullen bezorgd die ik van Californië naar Duitsland had laten verhuizen. Dus voor één keer juich ik mee met Fred Phelps en zijn kerk – al is het natuurlijk voor een andere reden: hoera voor 11 september.

 
In Duitsland is een nieuwe anti-AIDS campagne gestart met het motto “Aids is een massamoordenaar”. In het spotje zijn vage beelden te zien van een stelletje dat de liefde bedrijft. Aan het eind zie je plotseling het gezicht van de man scherp in beeld: Hitler. Ik vond het wel humor. Een vreemde, zieke vorm van humor misschien – maar toch. Het moet tot de shockfactor bijdragen om jongeren bewuster te maken van de gevaren van HIV.
   Op YouTube is de clip gisteren verwijderd. Zonder opgave van redenen. Mensen voelen zich veel te snel gekwetst. Het wordt eens tijd dat ze daarmee ophouden.

Zo traag als de Duitse obers zijn met het brengen van bier, zo snel was Amazon.com met de bezorging van mijn bestelling. Op 1 september bestelde ik een paar boeken van Philip Roth, en de CD Back from the dead, uitgegeven ter gelegenheid van de 25ste verjaardag van de film This is Spinal Tap. Afgelopen zaterdag werd het pakket al bezorgd. Krap vier dagen voor een levering vanuit de Verenigde Staten.  Misschien moet ik voortaan ook mijn bier via Amazon bestellen.

 
Dit weekend is de halfjaarlijkse Erotik Messe, een erotische beurs, in de Kultfabrik in München. Ik ben niet gegaan – ik was er vorig jaar al geweest. Het was niets speciaals. Honderden vierkante meters tafels waarop allerlei dvd’s, lingerie en seksuele hulpstukken waren uitgestald. Af en toe deed een meisje een ongeïnspireerde striptease op een podium. Ze gooide haar kleding weg alsof het reclamefolders waren die ze in haar brievenbus had gevonden.
   Toch werd de beurs vorig jaar, en waarschijnlijk ook dit jaar, goed bezocht. Want mensen houden van seks, zoveel is zeker. En dat heeft allemaal met de evolutietheorie te maken.
   Bas Haring verwoordde het in zijn boek Kaas en de evolutietheorie zo: ‘Stel je voor dat er duizend jaar geleden een clubje uitzonderlijke beren leefde. De beren vonden seks niet zo belangrijk: ze lagen een beetje in het gras te relaxen en vonden het allemaal wel best (in tegenstelling tot hun overige soortgenoten). Tegenwoordig bestaan die uitzonderlijke beren niet meer: zij hebben zich immers niet voortgeplant en de anderen wel. Vind je het gek dat de wereld stikt van de geile beren?'
   Ook ik vond het wel best. Ik bleef dit weekend op de bank zitten, een beetje nadenken over het leven.

Acedia, traagheid, is de zevende doodzonde. En alle obers in Duitsland maken zich er schuldig aan.
   In de Verenigde Staten kon ik, terwijl mijn kin op mijn hand rustte, een bier bestellen door een simpele beweging met mijn wijsvinger, door mijn wenkbrauwen op te trekken, of door mijn hoofd in de richting van mijn lege glas te knikken. Hier in Duitsland werkt dat niet. Ik moet smeken om een tweede pils, bedelen, drie keer vragen. Maar ik heb geen tijd om drie keer te vragen.
   Ik ben een druk man. Ik loop snel, ik fiets snel, ik denk snel. En ik drink snel. Als dat mij toegelaten wordt door de ober, tenminste.

Soms zie ik nuttige dingen op straat liggen. Geld, een schroevendraaier, een gekke sleutelhanger. Maar meestal zijn de voorwerpen die ik vind nutteloos.
   Vorige week kwam ik op mijn vakantie een teenslipper tegen. Eerder dit jaar vond ik in Carmel ook een slipper. En een sok.  Beide liet ik liggen.
   Nu liet ik de slipper ook liggen. Als ik alle slippers en sokken die ik in mijn leven op straat heb zien liggen, had opgeraapt, zou ik een museum kunnen beginnen. Een museum waar niemand binnen zou stappen. Vanwege de stank.

De begrafenis van Michael Jackson, eerst gepland op 29 augustus, zijn geboortedag, is uitgesteld. Waarschijnlijk omdat het een moordzaak betreft. Jackson werd een dodelijke cocktail van verdovende middelen toegediend, met een overdosis propofol als de primaire doodsoorzaak.
   Vijf van de zes chemicaliën die in het bloed van Michael Jackson werden gevonden, hebben een verdovende of angst-onderdrukkende werking. Drie ervan zijn benzodiazepines met kortere of langere halfwaardetijden.
   De zesde verbinding, efedrine, is het enige stimulatiemiddel. Efedrine verhoogt de hartslag en de bloeddruk en opent de bronchiën. Het komt voor in sommige afslankmiddelen, en het is ook populair bij atleten (hoewel het wetenschappelijk niet bewezen is dat efedrine echt prestatieverhogend werkt).
   Deoxygenering van efedrine leidt tot methamphetamine, beter bekend als meth of crystal. Omdat efedrine zelf niet illegaal is, is dit de meest populaire methode om meth te maken. Vooral in de VS zijn veel illegale druglabs die meth proberen te synthetiseren.
   In de organische chemie worden efedrine en het diastereomeer pseudoefedrine gebruikt als chirale hulpgroepen in asymmetrische syntheses. Maar ik drijf af...
   De vraag blijft of Michael Jacksons dokter de overdosis opzettelijk of per ongeluk heeft toegediend. Het maakt eigenlijk niet uit. De King of Pop heeft zijn comeback gemaakt, niet met een serie concerten, maar geholpen door propofol. This is it.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact