In mijn jeugd kocht ik een digitaal Casio horloge met dag- en datumaanduiding, stopwatch, alarm en licht.
   Hoe meer functies en knoppen een horloge heeft, hoe sneller het kapot gaat. Dat zei mijn moeder. Het gold trouwens niet alleen voor horloges, ook voor televisies, videorecorders, cd-spelers en afstandsbedieningen. Alle apparaten eigenlijk.
   Soms denk ik dat mijn moeder gelijk heeft. Niet over televisies, maar wel over massaspectrometers. Eén van de massaspectrometers die bij ons in de werkgroep staat, kan niet alleen positieve óf negatieve ionen meten, maar kan dat zelfs tegelijkertijd. Dat wil zeggen, dan schakelt hij razendsnel van de ene naar de andere modus en terug. En die functie zorgt vaak voor problemen met bijbehorende frustraties.
   Mijn Casio horloge daarentegen doet het nog steeds, zonder problemen, en kan tegenwoordig vintage retro-80s genoemd worden.

 
Elk jaar wordt op de Weihenstephancampus in Freising het Freibierfest gehouden. Eén bierkroes kopen, die vervolgens de gehele avond onbeperkt gevuld kan worden met allerlei soorten bier die brouwerijen uit de omgeving beschikbaar hebben gesteld.
   Jongens hadden lederhosen aangetrokken, meisjes gingen in dirndls gekleed – de traditionele Beierse klederdracht.
   Zuiptenue noem ik het.
   En gezopen werd er. Rond de tenten waar getapt werd, was de grond doordrenkt van bier dat tijdens het klinken over de kroezen gulpte. Maar vandaag was het morsen van bier geen zonde: het was toch gratis.


 

Mijn beste vriend was een fan van Michael Jackson (nog steeds misschien), dus ik kon het niet zijn. Ik luisterde vroeger sowieso weinig naar disco en pop. Toch heb ik veel gedanst op Billy Jean, Thriller en Beat it, want het zijn natuurlijk geniale nummers.
   Eerder dit jaar was ik in de heuvels nabij Santa Barbara nog op zoek naar de Neverland ranch. Nu is hij dood. Michael Jackson. Niet die vriend, gelukkig.
   De rare dingen die Jackson heeft uitgehaald – de plastische chirurgie, de relaties met kinderen, het aanleggen van een pretpark, een chimpansee als huisdier – zie ik als een wanhopige daad om de jeugd die hij nooit heeft gehad krampachtig uit te smeren over zijn hele leven. Maar alles gaat voorbij, een jeugd, een leven. De tijd raast voort, wij kunnen slechts meedrijven op de stroom. En af en toe een dansje doen.

Het was al laat toen ik bij de bakkerij aankwam. De houten planken achter het broodmeisje waren zowat allemaal leeg. Ik bekeek het meisje en daarna de paar broden die er nog waren, een drietal halfjes die er vanbinnen klef uitzagen.
   ‘Wat is dat voor brood?’
   ‘Iets met zonnebloem,’ zei het meisje, dat een beetje sliste, maar er alleszins appetijtelijker uitzag dan de broden. Ze zag dat ik twijfelde, en zei toen: ‘Weet je wat? Je krijgt het brood van mij. Gratis.’ Ze stopte een halfje zonnebloem in een zak en legde het op de toonbank. Ik nam het aan. Wat kon ik anders doen?
   Alles wat gratis is, smaakt goed. Dat zou mijn moeder zeggen.
   Thuis, voor de televisie, vormde het brood een kleffe bal in mijn mond en ik dacht: liever had ik van het meisje geproefd. Maar misschien was dit een stap in die richting. Eerst gratis brood, dan gratis lichaam. Met die gedachte viel ik op de bank in slaap.

We liepen we over een verlaten Albert Cuyp. Er hing een geur van vis. Een eenzame reiger liep gedesillusioneerd over het asfalt, tevergeefs zoekend naar een vergeten haring of een stuk rode poon.
   Het was vrijdagavond, en ik werd vergezeld door acht – tja, hoe noem je vrouwelijke drinkebroers? – drinkezussen. We gingen uit eten en daarna de kroeg in. Acht drinkezussen en één grote drinkebroer die alle negen op zoek waren naar vertier en daarin beter slaagden dan een eenzame reiger die visresten zocht.

Ik lag op mijn rug langs de Brouwersgracht, uit te rusten van een ochtend slenteren door Amsterdam. In het blauw hoog boven mij veranderden de wolken zich langzaam van vorm.
   Ik onderwierp mij niet aan de Rorschach-test om de wolken te beschrijven, zoals de hoofdpersoon doet in het bekende gedicht van Nijhoff, maar ik dacht aan alle luchtkastelen die ik ooit gebouwd heb en uiteindelijk in waarheid slechts ruïnes bleken.

Het ultieme uithangbord van de snor en de mat was waarschijnlijk Rudy Völler. Hoewel de populariteit van deze haardracht sinds de jaren 80 drastisch afgenomen is, zie ik nog regelmatig mannen in Duitsland met de snor-mat combinatie.
   Waarom zou men zo’n borstel op de bovenlip en een enorme tuin in de nek dragen? Ik kan slechts twee redenen bedenken: (1) wansmaak. (2) op Rudy Völler willen lijken. Al is (2) waarschijnlijk hetzelfde als (1).

Ik ging naar het TüV om mijn theorie-examen klasse B te doen. Het kost een flink pak geld (100 euro), maar dan kun je kiezen uit een heel scala aan talen. Ik koos voor Engels, want ik kwam voor mijn rij-examen. Niet voor een examen Duits.
   Als buitenlander kun je in Nederland  alleen theorie-examen in het Engels en het Turks doen, en dan slechts op afspraak. In Duitsland zijn er examenformulieren beschikbaar in het Engels, Frans, Italiaans, Grieks, Kroatisch, Pools, Portugees, Roemeens, Russisch, Spaans en Turks.
   Ik had uiteraard nul fouten. Sterker nog, ik gaf mijzelf een pluspunt, omdat ik een vertaalfout in de vragen had ontdekt. Duitsers en de Engelse taal: het blijft aanmodderen.

Ik ben al jaren niet in het theater geweest. Vroeger ging ik soms zes, zeven keer in het seizoen. Meestal met mijn zus, in de tijd dat we alletwee nog een Cultureel Jongeren Paspoort hadden. We wilden vermaakt worden, én met CJP kreeg je korting.
   Misschien bestaat het CJP geeneens meer. Alle goede dingen verdwijnen immers.
   In januari 1990 bezocht ik het derde theaterprogramma van Paul de Leeuw, die toen samen met Hans Breedveld en Joep Onderdelinden optrad met de voorstelling Beste Maatjes. Vijftien gulden. Nu ben je dat waarschijnlijk al kwijt aan een paar drankjes in de pauze.
   Tegenwoordig moet ik mijzelf vermaken achter de laptop, met schrijven. En met een paar drankjes als pauze, natuurlijk.

Bij mijn ouders thuis aten we nooit iets wat rauw was. Ze hadden angst er ziek van te worden. Geen oesters, geen rode biefstukken, geen slappe eidooiers, geen sushi. Af en toe kwam er rauwe groente op tafel. Maar niet te veel, want daar kreeg je zure oprispingen van. En heel soms aten mijn ouders een haring. Ik nam er niet van:  kinderen houden niet van vis met graatjes.
   De afgelopen jaren heb vele medium rare steaks op, oesters, sauzen met verse eidooiers, sushi, en zelfs een keer rauwe kip van de barbecue – al was dat een vergissing. En nooit ben ik ziek geworden.
   Misschien is het ironisch dat ik mijn eerste haringen gisteren pas at, in Duitsland. Het waren beste maatjes, hier gespeld als ‘Matjes’, omdat de dubbele a niet bestaat. De weinige haartjes van graten gleden ongemerkt naar binnen op de zachte textuur van de vis.
   Weer iets wat de moeite van het leven waard is.
 

En de bloemen zijn voor: het griepvirus, voor alweer een pandemie. Gefeliciteerd met deze etappe-overwinning!
   Maar zal het virus ook de grote race winnen? Nee, want als de mens wordt uitgeroeid, verliest het virus ook. Dan heeft het geen gastheer meer om zich te repliceren. Het virus is afhankelijk van cellen met een actief metabolisme en een replicatie mechanisme.
   Alleen de mens kan deze race winnen. De mens kan een virus van de aardbodem laten verdwijnen, zoals eerder al met het polio en het pokken virus gebeurde.
   Maar stel dat de mens zou verdwijnen, zou dat dan zo’n ramp zijn?
 

Vandaag is het alweer een religieuze feestdag in Beieren. Fronleichnam, ofwel Corpus Christi. De dag waarop de eucharistie wordt gevierd.
   Er zijn gelovigen die denken dat het brood en de wijn letterlijk in het lichaam en het bloed van Jezus veranderen. Zij leven uiteraard in een waan. Alle gelovigen leven in een waan.
   In de geschiedenis zijn er honderden, duizenden verschillende goden geweest. De kans dat de door jou uitgekozen godheid de ‘juiste’ is, is wiskundig gezien erg klein. Als er al een juiste is. Vooralsnog ontbreken daartoe alle aanwijzingen.
   Wetenschap werkt aan het bestrijden van waanbeelden. Dus ik trek me niets aan van Frohleichnam en ga gewoon naar mijn laboratorium, vandaag.
 

‘Es tut mir Leid,’ zei de vrouw van rijschool Dlugosch, toen ik om zeven uur ’s ochtends voor haar buro stond. Ze was me vergeten op te geven voor het theoretische rijexamen.  Ik kon niet meedoen. Ik moest een andere keer terugkomen. 'Es tut mir wirklich Leid.'
   De enige woorden die me te binnen schoten, waren woorden van Henri Chinaski: ‘You’re not sorry. You don’t know what sorrow is. I do.’
   Door de verlaten ochtendstraten fietste ik naar mijn werk, hopend op de landing van een ruimteschip met buitenaardse wezens die mij mee zouden nemen in de kosmos en mijn droefheid voor altijd zouden laten verdwijnen.
 

 Mijn zonnebril, die al weken lang een paar haarscheurtjes in het montuur vertoonde, brak gisteren in tweeën.
   Hoeveel zonnebrillen passeerden er al in mijn leven? Van één brak een poot af, uit een ander viel het glas, en weer een ander is blijven liggen in een restaurant. Kortom, het is altijd wat.
   De oplossing? Alleen nog ’s nachts naar buiten gaan, en tijdens regenbuien.
 

Een vriend en oud-collega van mij, die tegenwoordig in Singapore woont, is ruim een week geleden met zuurstofflessen gaan duiken bij een klein eiland in de buurt van Sumatra.
   Ik ben nog nooit gaan duiken. Vroeger, in het Kolpabad in Vlaardingen, was ik bang in het diepe. Bang voor haaien en andere wezens die me aan mijn enkel naar beneden zouden trekken. Misschien dat ik daarom zo hard kon zwemmen.
   Nu heb ik al jaren niet gezwommen. De laatste keer dat ik in het water lag, was in één van de Olympische zwembaden op de Stanford campus, twee jaar geleden. De borstcrawl kon ik nog steeds, maar erg snel kwam ik niet vooruit. Dat was ook niet nodig, want er was geen zeemonster te bekennen.
 

Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik vanuit Silicon Valley naar Duitsland verhuisde, aankwam op het vliegveld van München en met een taxi werd afgezet voor mijn nieuwe appartement in Freising. Samen met drie koffers, een verhuisdoos en mijn laptop.
   De woning was leeg, er waren alleen muren om tegen te praten.
   Het afgelopen jaar heb ik minder Engels gesproken dan in de vier jaren ervoor. Ik heb sowieso minder gesproken dan in de jaren ervoor. Maar ik heb meer geschreven. Laat dat de bescheiden winst zijn van dat jaar.
 

Ooit was ik geïnteresseerd in sterrenkunde en deeltjesfysica. Ik heb in Utrecht zelfs een proefcollege gevolgd van de latere Nobelprijswinnaar Gerard ’t Hooft. Hij sprak over de verschillende fermionen waaruit de materie in het heelal is opgebouwd.
   Op het moment heeft de deeltjesfysica weer even de aandacht, met name door de Large Hadron Collider, die sinds vorig jaar met opstartproblemen kampt, en de film Angels & Demons waarin anti-materie een rol speelt.
   Anti-materie bestaat ook echt. Sterker nog: voortdurend worden er ‘uit het niets’ deeltjes en anti-deeltjes gevormd die elkaar korte tijd later weer annihileren. Zogenaamde quantumfluctuaties.
  Als ik in een slechte bui ben, hoop ik wel eens een anti-Steven tegen te komen. Flits. Weg slechte bui.

Ik kwam op het idee om een avocadopit te planten nadat ik vorig jaar het boek Feuchtgebiete van Charlotte Roche had gelezen. Het is in het Nederlands verschenen onder de titel Vochtige Streken.
   Hoewel het boek flinke ophef veroorzaakte in Duitsland, vond ik het vooral een saai boek. Feuchtgebiete is ruim tweehonderd pagina’s viezigheid over slijmen en afscheidingen uit alle mogelijke lichaamsopeningen.
   Een schrijver kan zijn lezer niet constant in het gezicht blijven slaan, dan wordt de lezer gevoelloos. Er moet af en toe een adempauze worden ingebouwd. Feuchtgebiete had geen adempauzes, en ging daarom al snel vervelen. Het enige positieve dat ik er aan over gehouden heb, is een avocadoplant.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact