Moeders geven hun zoons altijd dingen mee. Of ze nu tien jaar oud zijn, of tweeëndertig. Drop. Repen chocola. Zakken studentenhaver.
   Op de avond dat ik terug naar Duitsland vloog, had ik een afspraak met mijn ouders om samen op Schiphol een hapje te eten. Mijn moeder had een tas bij zich waarin een schoenendoos zat. ‘Een overlevingspakket.’
   Aangezien er slechts één stuk handbagage werd toegestaan op de vlucht, pakte ik alles over in mijn bagagetrolley, voordat ik door de X-ray ging. De lege schoenendoos liet ik onder een stoel achter.
   De volgende dag keek ik tevergeefs in de krant. Ik verwachtte een berichtje: ‘Verdacht pakje gevonden op Schiphol. Vertrekhal ontruimd.’
 

Eén keer eerder was ik in Nijmegen. Mijn zus was net afgestudeerd in Nederlandse Taal- en Letterkunde en besloot haar scriptie over een literatuur-onderwijsboek van J.A. Dautzenberg aan de schrijver te overhandigen.
   Dautzenberg woonde in Nijmegen. En ik ging mee.
   ‘Willen jullie koffie?’ vroeg Dautzenberg, nadat hij de scriptie snel had weggelegd.
   Geen van ons tweeën dronk koffie, en we stonden een ogenblik later weer op straat.
   Daarna gingen we naar het Bijbels Openluchtmuseum ‘Heilige Land Stichting’; je moet toch wat in Nijmegen. We kwamen er Thea Beckman tegen. Of in elk geval een vrouw die er sterk op leek, met een dik gezicht, grijs haar en een lange, zwarte mantel.
   Mijn zus durfde haar niet aan te spreken om te vragen of zij echt Thea Beckman was, op zoek naar inspiratie voor een nieuw boek. En ik durfde het al helemaal niet. Onbekende vrouwen aanspreken stond voor mij gelijk aan bungyjumpen met een paar aan elkaar geknoopte post-elastieken. Nog steeds trouwens. Maar ik heb mijn doodsangst gedurende de jaren overwonnen.
 

Vandaag is het Mardi Gras. En dat wordt vooral in New Orleans groots gevierd.
   Mardi Gras is de nacht van de titty-flash. Als je op die avond in New Orleans geen blote borsten te zien krijgt, krijg je ze nooit te zien.
   Maar ook in Palo Alto - in de kroeg Nola’s - heb ik gehoord dat het kan gebeuren. Je neemt een kralenketting en hangt die om de nek van een meisje. En als ze een beetje in de stemming van Mardi Gras is en ook nog een paar cocktails op heeft, dan gaat het t-shirt omhoog en worden die jetsers even voor je gezicht heen en weer geslingerd.

Waar veel lege bierflessen zijn, zijn ook baldadige jongeren om die flessen kapot te gooien. En ik zal er met mijn dronken kop wel doorheen gereden zijn, want mijn fietsband was alweer lek. Voor de tweede keer dit jaar.
   ‘Een heel klein glasscherfje,’ zei de fietsenmaker, toen ik mijn blauwe Epple fiets op kwam halen.
   Een kleine of een grote scherf, het resultaat is hetzelfde.
   Er schijnen fietsbanden te bestaan van materiaal dat ook voor kogelvrije vesten wordt gebruikt. Die moet ik hebben. Een land met lege bierflessen vraagt om extreme maatregelen.

Duitsers zijn lotenkopers. Het acht uur journaal zendt zelfs de uitslag van de lottotrekking uit. En niet van één lottotrekking, maar van vier. Lotto, Superzahl, Spiel 77 en Super 6.
   In Nederland heb ik een keer aan de oudejaarsloterij meegedaan. Tevergeefs.
   Geld in een diepe put gooien of aan loten uitgeven: het is bijna hetzelfde. Er is één nuanceverschil. De lotto geeft hoop. De lotto gaat niet om winnen, om bergen geld te verdienen. Het gaat om hoop.
   Maar ik doe er niet meer aan mee. Ik heb jaren geleden alle hoop al verloren.

Er is een wereldwijd tekort aan acetonitril.
   Acetonitril ontstaat als een bijprodukt tijdens de productie van acrylonitril, een bouwsteen voor plastics die veel in auto’s worden gebruikt. Nu er minder vraag naar acrylonitril is, stijgen de prijzen van acetonitril tot soms 8 keer de prijs van afgelopen zomer.
   Acetonitril wordt veel gebruikt bij het zuiveren van chemische verbindingen met HPLC (high-pressure liquid chromatography). Mijn leverancier kon mij niet zeggen wanneer en tegen welke prijs het weer leverbaar is.
   Gelukkig heb ik nog 10 liter in het lab staan. Daarmee kan ik óf veel geld verdienen óf nieuwe inhibitoren zuiveren. Ik kies uiteraard voor het laatste. Want als ik veel geld wilde verdienen, was ik, lang geleden, wel autoverkoper geworden.

Vorig jaar vond de proloog van de Tour of California plaats op de Stanford campus. De rijders reden warm in de straten van Palo Alto, schuin tegenover Nola’s, de kroeg waar ik met Timo altijd heen ging om vrouwen te kijken.
   Gisteren startte de tweede etappe in Sausalito, een plaatsje net ten noorden van de Golden Gate Bridge, kwam vlak langs Stanford en slingerde door de heuvels ten westen van Silicon Valley in de richting van Santa Cruz.
   Het belangrijkste gegeven van dit jaar is natuurlijk dat Lance Armstrong meedoet, in voorbereiding op de deelname aan de Tour de France. Als ik alvast vooruitdenk aan de demarrages op de flanken van de Alpen en Pyreneeën, smelt de Duitse sneeuw spontaan en begint in mijn hoofd de zon te schijnen.

Weird Al Yankovic is een artiest die songs en clips van bekende artiesten parodieert. Hij doet dat zo goed, dat de meeste zangers en bands het een eer vinden als hun nummer door hem wordt uitgekozen voor een parodie.
   Ik denk dat White & Nerdy van Yankovic zelfs nog beter is dan het origineel, Ridin’ dirty, van Chamillionaire. Het is in elk geval beter bekeken op YouTube, de populariteitsstandaard van tegenwoordig.

Het is 14 februari, Valentijnsdag, en ik zit voor een scheikundige bijeenkomst in München Grosshadern.
   Je kunt je beter niets aantrekken van Valentijnsdag. Dat deed Alexander Graham Bell ook niet. Op 14 februari 1876 diende hij zijn patentaanvraag voor de telefoon in. Daardoor werd de weg vrijgemaakt voor de oprichting van de Bell Telephone Company, waar hij ongetwijfeld veel geld aan over hield.
   Dat Bell ook de uitvinder van de telefoon is, is een misconceptie, want de Italiaan Antonio Meucci had in 1871 voor zijn telefoon al een patent caveat ingediend, een document dat tegenwoordig neerkomt op een provisionele patentaanvraag. In elk geval besloot Meucci zijn caveat niet te verlengen, waardoor Bell de kans kreeg een patent te verkrijgen.
   In Grosshadern zullen vandaag geen patenten worden ingediend. Dus ik had eigenlijk net zo goed thuis kunnen blijven, tevergeefs wachtend op een anoniem telefoontje van een vrouw.

Vandaag is het de 200ste geboortedag van Charles Darwin.
   Gefeliciteerd, homo sapiens, dat een van uw soortgenoten heeft ontdekt waar alle huidige organismen hun oorsprong vinden.
  Gefeliciteerd, homo sapiens, dat u allen een voorouder gemeenschappelijk heeft met de dodo, de breedkopkangoeroerat en de stegosaurus.
   En gefeliciteerd, homo sapiens, dat u ooit zal doen wat al deze dieren gedaan hebben: van de aardbodem verdwijnen.

Als mijn zus een boek niet goed vindt, is er een redelijke kans dat ik het wél goed vind. En vice versa. Hetzelfde geldt voor films. Mijn zus heeft nog nooit This is Spinal Tap gezien, en ík weiger films met Tom Hanks te kijken.
   Ruim tien jaar geleden adviseerde mijn zus me om eens de TV-serie Seinfeld te zien. Ik kende het niet. De naam klonk als een mislukte, Amerikaanse imitatie van een Duitse krimi. Ik hield de televisie uit. Tot ik op een avond tijdens het zappen bij een sitcom uitkwam die mij uitstekend beviel.
   Seinfeld, las ik in de TV-gids.
   Sinds afgelopen vrijdag ben ik in het bezit van 32 dvd’s met de afleveringen van alle negen seizoenen. En het betalen van de invoerrechten bij het douanekantoor ben ik al lang vergeten.



 

Het pakje dat ik vrijdag ophaalde bij het Zollamt Hallbergmoos, was een dvd-box die ik via Amazon gekocht had.
   ‘Maakt u het pakje maar even open,’ zei de douanier, een dik, zweterig mannetje met snor, en overhandigde mij een stanleymesje. Porno-dvds werden eigenhandig door hem geconfisceerd.
   Na de inspectie werd er 19% invoerbelasting berekend, direct te voldoen, in contanten of met de bankpas. Ik heb nog altijd een wantrouwen tegen douaniers vanwege mijn favoriete t-shirt dat tijdens mijn verhuizing naar Duitsland verloren is gegaan. Dus koos ik voor de bankpas. Het t-shirt besloot ik maar niet ter sprake te brengen. Zodra de pin-transactie verrekend was, maakte ik me met mijn dvds uit de voeten.

 
Het was nog donker, toen in de vroege morgen van 6 februari 2009 in de stad Freising, op de tweede verdieping van -- Strasse nummer -, de held van deze dag, Steven Verhelst, ontwaakte.
   Om half acht sprong hij op zijn fiets om een postpakket op te halen dat vanuit de Verenigde Staten was verstuurd en door het Zollamt in Hallbergmoos was onderschept. Hij reed, deels over onverharde fietspaden, tussen berijpte, braakliggende velden waar deze zomer nog metershoog mais had gestaan. Stoempend op de trappers dacht hij: ‘God behoede dat ik halverwege een lekke band krijg.’
   Maar pech bleef uit. Op de terugweg snoof hij de mistige lucht die boven de akkers hing op en voelde zich een moment gelukkig.

Ooit was Paus Benedictus XVI, toen hij nog gewoon Joseph Ratzinger heette, aartsbisschop van München en Freising. Afgelopen week ontstond er een rel toen hij een aantal radicale bisschoppen van het broederschap Pius X rehabiliteerde. Zo’n grote rel dat bondskanselier Merkel zich ermee begon te bemoeien, en er gisteravond op de ARD een extra uitzending van Brennpunkt aan besteed werd.
   De rooms-katholieke kerk is natuurlijk een soort criminele organisatie. Hoewel de leiders een stel oude, wereldvreemde mannen zijn die eigenlijk in een bejaardenhuis horen te zitten, volgen sommige katholieken het verbod op contraceptie trouw op, met ongewenste zwangerschappen en de verspreiding van AIDS als gevolg. En over het geweldadige verleden van de kerk zwijg ik liever.
   Ik denk dat Maarten ’t Hart gelijk had toen hij schreef: ‘Geen enkel fatsoenlijk mens kan lid zijn van de rooms-katholieke kerk.’

Tijdens de superbowl van 5 jaar geleden viel de borst van Janet Jackson plotseling bloot. Dit jaar werd het voor 80.000 inwoners van Tucson, Arizona, nóg wilder. Door een fout van de kabelmaatschappij kregen zij plotseling een 28-seconde-durend fragment uit een porno-clip te zien, waarin een man, voordat de blowjob zou beginnen, bezig was zijn broek uit te trekken en nog even zijn leuter, in half ge-erecteerde toestand, heen en weer zwaaide.
   Een flink gevaarte was het.
   Ik moest denken aan een gesprek dat ik ooit hoorde na de fitness, tussen twee meisjes die aan de bar achter een sportdrankje zaten.
   ‘Je hebt vleeslullen en je hebt bloedlullen,’ zei het ene meisje tegen het andere. ‘Bloedlullen zwellen enorm op, vleeslullen niet.’ Ze nam een slokje van haar sportdrank. ‘Vleeslullen zijn al groot, maar als erectie worden ze nauwelijks groter. En nooit worden ze echt knoerthard.’
   Het was duidelijk: zelf hield ze het meest van bloedlullen.
   Voor zover ik het kon beoordelen, ging het in de Superbowlclip om een vleeslul. Maar wat voor lul het ook was, iedereen in Arizona die er een glimp van heeft opgevangen, komt in aanmerking voor $10 schadevergoeding. Misschien net genoeg voor een pay-per-view porno-film.

In een lade vond ik een groot aantal Amerikaanse pasjes. Er zaten oude creditcards tussen, verzekeringspasjes, bonuskaarten van supermarkten en boekhandels.
   Ik had ze bewaard, uit nostalgie misschien. Alsof ik ooit nog terug zou kunnen keren naar het verleden, al was het slechts in mijn verbeelding.
   Spoedig wordt het voorjaar. Tijd om op te ruimen, om bruggen achter je te verbranden. Ik nam een schaar en knipte alle pasjes doormidden.

Misschien gaan er in Nederland, net als in Engeland, ook bussen rondrijden met de boodschap: ‘Er is waarschijnlijk geen god.’ Tenzij het aan een aantal religieuze organisaties ligt. Zij willen respect.
   Maar verdienen mensen respect zolang zij boeken verdedigen die gewapende strijd tegen anders-gelovigen verkondigen, die verminking van geslachtsdelen van kinderen voorschrijven, die discriminatie van vrouwen en homo’s opleggen?
   Eind februari zullen er door heel Nederland folders verspreid worden met de boodschap dat de mens is geschapen in plaats van ge-evolueerd. Vooral Amerikaanse christenen zijn daar zeker van. Maar er is geen reden tot zekerheid, want er is geen énkel bewijs dat in hun voordeel spreekt.
   Daarom sluit ik af met een citaat van Christopher Hitchens: What can be asserted without evidence, can also be dismissed without evidence – Wat zonder bewijs verdedigd kan worden, kan ook zonder bewijs afgeserveerd worden.

De superbowl (de finale van het American Football) interesseert me geen reet. Toch schrijf ik er over, want iedereen in de VS is er door geobsedeerd. Geïndoctrineerd. Het is het televisie-evenement van het jaar.
   Van de financiële crisis is tijdens de superbowl in elk geval niets te merken. De commercials tijdens de reclameblokken kosten dit jaar 3 miljoen dollar per halve minuut. En het ergste is: de commercials in de afgelopen jaren waren zo ongelooflijk saai en dom, dat ik spontaan zin kreeg om Peer Mascini op YouTube te gaan kijken.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact

Archief 2009

December 2009

November 2009

Oktober 2009

September 2009

Augustus 2009

Juli 2009

Juni 2009

Mei 2009

April 2009

Maart 2009

Februari 2009

Januari 2009

---

Archief 2008

Archief 2007