In Beieren kan het weer snel omslaan. Op een zonnige dag begint het soms ineens te onweren, waarna het ook plotseling weer ophoudt, meestal met een regenboog als gevolg. Dit alles gebeurt in een half uur.
   Het lijkt mijn humeur wel.

 
In september 2008 werd in Zuid-Duitsland de oudste vorm van porno gevonden, een uit mammoetivoor gesneden beeldje met enorme borsten en billen. Een pin-up girl van 35000 jaar oud.
   Persoonlijk raak ik er niet warm of koud van. Dikke, oude, Duitse vrouwen. Nee, dank u. Dan kijk ik liever een filmpje van Silvia Saint, Kacey, of hoe heten al die meisjes die op mijn scherm voorbij komen?
   Maar goed, ieder zijn smaak.
   Over 35000 jaar ziet men waarschijnlijk niets meer in de huidige porno-sterren. En ik moet toegeven, ikzelf ben er na tien minuten ook altijd op uitgekeken.

 
Schrijvers zijn eigenlijk typers. Niemand schrijft een boek of verhaal nog met pen en papier – een enkele zonderling daargelaten.
   In 1987 kwam de eerste computer het huis van familie Verhelst binnen. Het was een Commodore 128D. De D stond voor discdrive. Dan hoefde je niet met cassettebandjes te pielen zoals bij andere homecomputers. Verder was het ding nergens goed voor behalve voor spelletjes, die toen nog met joysticks werden gespeeld.
   Het heeft nog tot halverwege de jaren negentig geduurd voordat ik een pc begon te gebruiken om te schrijven. En zelfs toen maakte ik vaak nog een begin op papier.
   Tegenwoordig ligt er alleen nog pen en papier naast mijn wekker – mocht ik nachtelijke invallen hebben. Voor al het andere gebruik ik Word.
   Schrijven is geen schrijven meer, het is de cursor op de hielen zitten. En regelmatig opslaan. Want niets is zo erg als een tekst zien wegzinken in een blauw of zwart scherm.

 
Ruim zes jaar geleden ging ik in Leiden voor het eerst naar een concert van Peter Pan Speedrock, in LVC. LVC verkocht oordoppen voor één muntje. Maar voor muntjes kon je ook bier kopen, dus de keus was makkelijk.
   Gisteren speelde Peter Pan Speedrock in München en droeg ik wel oordoppen. Sinds ik ooit na een concert twee dagen lang een luide piep in mijn oren heb gehad, ga ik niet meer zonder. Dit jaar kwam ik een meisje tegen dat altijd een piep in haar oren heeft. Heel zacht weliswaar, maar weggaan doet ie niet meer.
   Ik heb het idee dat in de loop der jaren concerten steeds luider zijn geworden – ik weet niet wat daar de reden voor is. Iedereen draagt oordoppen tegenwoordig, dus er kan makkelijk 20, 30 decibel zachter worden gespeeld, maar men doet het niet.
   Vanochtend werd ik in stilte wakker, slechts het gezoem van een vroege grasmaaier drong mijn slaapkamer binnen.

Hemelvaartsdag is in Duitsland ook Vatertag. En voor wie geen vader is, heet het Männertag. Traditioneel worden op deze dag jonge jongens ingeweid in de lasten en lusten van de mannelijkheid. Dat betekent vooral veel zuipen. In Duitsland wordt elke gelegenheid immers aangegrepen om veel te zuipen.
   Mannen van alle leeftijden trekken de paden op en de lanen in, met de fietstas, de bolderkar of het steekkarretje volgeladen met bier.
   Er vinden op Christi Himmelfahrt drie keer zo veel alcohol-gerelateerde verkeersongelukken plaats als op normale dagen. Dus ik blijf maar binnen. Mijn inweiding in de mannelijke lasten en lusten ligt al lang achter mij.

Op sommige dagen vind ik het verschrikkelijk dat ik in Duitsland woon, en niet in Nederland. Vooral op dagen dat het festival Nur Literatur plaatsvindt.
   Komende vrijdag 22 mei is het weer zo'n dag. Nur Literatur 22 is een speciale editie met theaterschrijvers. Met voordrachten van Don Duyns, Esther Gerritsen, Enne Koens, Tom Lanoye, Willem Jan Otten, Joost II Sickenga en Joost Vandecasteele.  Aanvang 20.15 uur. Locatie: Paradijskerk, Nieuwe Binnenweg 25 (naast Rotown), Rotterdam.
   Meer informatie en reserveringen op www.nurlteratur.nl
   Ik zal treurig op mijn bank zitten, met als enige troost een boek van Bukowski en een fles Duitse witte wijn.

Toen ik vorige week in een fiks wandeltempo van mijn werk naar huis liep, liet plotseling mijn schoenzool over meer dan de halve lengte los. Alleen aan de punt van de schoen zat hij nog vast.
   De laatste anderhalve kilometer naar huis ging ik sloffend over straat, als iemand met een klein voetgebrek. Een paar keer struikelde ik bijna.
   Een bejaard echtpaar dat mij tegemoet kwam, keek me aan alsof ik een zwakzinnige was die men uit medelijden een oude laptoptas gegeven had. Ik wilde, met overslaande stem en mijn tong half uit mijn mond, nog zeggen: ‘Eigenlijk werk ik op de universiteit.’ Dan hadden ze thuis weer wat te vertellen.
   Ik zei niets, slofte verder en nam mijzelf, thuisgekomen, een seconde lang voor om nooit meer schoenen te dragen.

Ik ging naar de wijnwinkel aan de Erdingerstrasse om een flesje Sauvignon Blanc te kopen. De vrouw van de eigenaar stond achter de toonbank, een gezet, Bourgondisch mens met geverfd haar dat uit begon te groeien. Ze adviseerde me niet alleen over de wijnen, ze raadde me ook aan om Oost-Duitsland en Slovenië te bezoeken. Daar hebben ze wijnbouw die sinds de val van het communisme weer in opkomst is. ‘Goede wijnen,’ zei ze.
   En ze vertelde over haar eigen vakanties, in Turkije. Hoe ze samen met vriendinnen allerlei antiek en tapijten naar Duitsland smokkelde. Dat ze iemand kende bij de douane die haar bagage altijd via een aparte route door het vliegveld sluisde.
   Ze bleef praten.
   Zaterdagochtend was een eenzame ochtend voor een wijnwinkel.
   Pas na een half uur, toen er een nieuwe klant binnenkwam, zag ik kans er tussenuit te piepen met de Sloveense fles wijn die ze me had aangesmeerd. Ik hoorde de vrouw nog tegen de klant zeggen: ‘Bent u wel eens in Turkije geweest?’

Schrijven is een eenzaam beroep. Althans, dat zegt men.
   De schrijver zit aan zijn bureau, achter de laptop. Het enige wat hij heeft, zijn zijn gedachten, de talloze papiertjes die hij 's nachts, wakker geworden, heeft volgeschreven met onleesbare ideeën.  En een fles whisky. Altijd een fles whisky.
   Althans, dat denkt men.
   Mark Twain schreef: ‘The worst loneliness is not to be comfortable with yourself.’
   Er is niemand die de schrijver gezelschap houdt tijdens het schrijven, behalve de prachtige taal, de zinnen die hij zelf produceert. Dat is geen eenzaamheid, dat is euforie.

Mijn broer gaf me ooit een rubberen mal cadeau van een niet nader te noemen Nederlands biermerk, waarmee je een glas van ijs kunt maken. Zodat je bier lekker koud blijft. Ja, voor vijf minuten, want daarna begint het glas te smelten.
   Een onzinnige gadget uiteraard, dat desondanks uitgetest diende te worden. Gisteren was het zo ver. De vorm had een nacht lang met water gevuld in de vriezer gelegen.
   Het bleek allerminst eenvoudig om het rubberen omhulsel van het ijsglas te verwijderen, maar misschien was het net zoiets als een condoom omdoen. Dat gaat de eerste maal ook lastig en kun je het best twee, drie keer oefenen voordat je een avondje met een meisje op stap gaat.
   Ik was alleen thuis, dus geen meisje dat mijn geworstel met het ijsglas kon zien. Toen het glas uiteindelijk met bier gevuld was, moest het snel weer leeggedronken worden. Maar bierglazen leegdrinken, daar worstel ik niet mee.

Ja, ook ik heb wel eens de fantasie om als een Charles Whitman op een toren te gaan staan en met een Remington 700 jachtgeweer mensen van een afstand neer te maaien. Toch doe ik het niet. ‘Want tussen droom en daad staan wetten in den weg, en praktische bezwaren, en ook weemoedigheid die niemand kan verklaren.’ En morele waarden uiteraard. Een samenleving zonder mensen met empathie kan niet bestaan.
   Rondom 10 had afgelopen zaterdag een uitzending over ‘Mensen als Karst T.’, mensen met financiële problemen, eenzame mensen, mensen zonder werk.
   Ik heb werk en ik maak me ook geen zorgen over de financiële crisis. Wel groet ik mijn buren vriendelijk gedag als ik ze tegenkom, en betaal ik altijd mijn huur op tijd. Ik ben onopvallend. Wat dat betreft val ik in de risico-categorie Mensen als Karst T.
   Maar iedereen valt in een bepaalde risico-categorie. Alle mensen zijn tot gruwelijke daden in staat, het enige verschil is de hoeveelheid frustratie die ervoor nodig is hen zo ver te krijgen.

Vorige maand schreef ik al over het varkensgriepvirus H1N1 dat op het moment de wereld rond gaat.
   Virussen hebben geen stofwisseling, voor hun voeding en replicatie kapen ze de machinerie van de gastheercel. Daarom zijn ze veel moeilijker dan bacteriën of parasieten met medicijnen te bestrijden.
   Tamiflu – ook wel oseltamivir genoemd – is een anti-viraal middel dat de uitbraak van griepvirusdeeltjes uit de gastheercel verhindert.
   Het griepvirus gebruikt het enzym neuraminidase op zijn mantel om de interactie met receptoren op het celmembraan van de gastheercel te verbreken. Neuraminidase knipt een siaalzuur suiker van een membraaneiwit af en kan worden geremd door Tamiflu. Tamiflu bootst de structuur van siaalzuur na en bindt in het actieve centrum van neuraminidase.
   De synthese van Tamiflu gaat uit van shikiminezuur, dat uit de Chinese steranijsplant gewonnen wordt. De hoeveelheid steranijs is de beperkende factor in de productie van Tamiflu.
   Chemici zijn bezig met syntheseroutes die geen shikiminezuur nodig hebben. De groep van Barry Trost op Stanford publiceerde vorig jaar de tot nu toe kortste route die niet van shikiminezuur uitgaat. Als ik het lees, krijg bijna zelf zin om aan anti-virale middelen te gaan werken.

 

Ik word gek van de bureaucratie in Duitsland. Zomaar even een formulier inleveren om je Duitse rijbewijs te kunnen krijgen is er niet bij.
   In de afgelopen weken had ik alles verzameld: een certificaat van mijn EHBO cursus, een ogentest, een kopie van mijn paspoort, een kopie van mijn rijbewijs, een vertaling van mijn rijbewijs, een pasfoto en een formulier met mijn persoonsgegevens.
   ‘Dit formulier is nog niet volledig ingevuld,’ zei de vrouw bij het Landratsamt. ‘U moet nog naar het Auslanderamt voor een bevestiging van uw immigratie en naar het Rathaus om uw woonplaats te laten verifiëren. Het Auslanderamt is vandaag dicht, dus u moet morgen maar terugkomen.’
   Ik stond op het punt te gaan schreeuwen, lukraak een paar muilperen uit te delen en vervolgens mijn emigratie aan te vragen, maar ik beheerste me.
   Buiten schopte ik tegen een paar kiezelstenen, de gewezen slachtoffers voor de uiting van frustratie.

Op een halve minuut miste ik mijn bus. Ik zag ’m nog net om de hoek van de straat verdwijnen en besloot lopend naar huis te gaan. Zo kreeg ik onverwachte lichaamsbeweging, en één euro tien korting op mijn dagelijkse uitgaven. Op die manier kun je het ook zien.
   Maar op die manier zag ik het niet. Lopen betekende tijdverlies. Tijd die ik ook aan de literatuur had kunnen besteden.

Sinds begin april is er in de Pinacothek der Moderne een tentoonstelling over Ikea designs van de afgelopen tientallen jaren.
   Dit weekend was ik zelf bij Ikea om een paar kastjes te kopen. Het was er druk. Mensen liepen als schapen langs de Billy’s, de Benno’s. Ze slenterden door de gangpaden met meetlinten en potloodjes in hun handen. En ik dacht: was ik maar in het museum.

1 mei, de dag van de arbeid, is in Duitsland een vrije dag. Alle winkels zijn dicht, alle mensen hebben vrij.
   Mijn ouders zijn op bezoek, en samen gingen we de toerist uithangen in het plaatsje Wasserburg am Inn. Het ligt in een bocht van de rivier de Inn en is vrijwel geheel omgeven door water. Er is een burcht, een kerkje, deel van de oude stadsmuur, en een brug over de rivier.
   Langs de oever van de rivier zaten een zestal ongeschoren mannen in spijkerjasjes te roken en bier te drinken uit grote, glazen flessen. Ze zaten gezamenlijk te wachten tot ook deze eerste mei weer voorbij was. Dit was de hangplek voor ouderen, een bankje tussen de bomen langs de Inn.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact