banner
Gedichtendag

Vandaag is het gedichtendag - ooit in het jaar 2000 begonnen als Nationale Gedichtendag, geïnitieerd door Poetry International. Ouder nog dan gedichtendag is de traditie van Stadsdichter. De eerste stadsdichter werd in 1993 aangesteld in Venlo.
   Na het jaar 2000 volgden er meer steden met stadsdichters. Dordrecht, Beverwijk, Groningen, Middelburg, Tilburg. Zelfs Vlaardingen kreeg een stadsdichter.
   Vlaardingen.
   Mijn geboortestad.
   Vroeger schreef ik regelmatig gedichten. Later nog slechts af en toe. Of het kwam doordat ik uit Vlaardingen verhuisd ben, weet ik niet. Maar dat is een ander verhaal.
   Elke Vlaardingse stadsdichter koos na twee jaar een opvolger. De vorige stadsdichter(es) Mirjam Poolster besloot een wedstijd uit te schrijven. Anoniem. Winnaar werd Look Boden, fotograaf, ondernemer, dichter, en ook nog eens mijn beste vriend.
   Maar voordat Look Boden officieel uitgeroepen kon worden tot stadsdichter, werd het stadsdichterschap door het college B&W afgeschaft - zelfs als onbetaalde erebaan. Merkwaardig verloop van zaken.
   Uitnodigingen voor de overdracht van het stadsdichterschap waren al gedrukt en geadresseerd. Maar geen enkele werd verstuurd. Behalve naar mij. Die brief was - waarschijnlijk omdat hij naar het buitenland moest gaan - een paar dagen eerder op de post gedaan. Een uniek exemplaar dus. Maar ik hoop dat er alsnog een benoeming van de stadsdichter zal volgen.

Meer op vlaardingen24

29 januari 2015, Steven Verhelst
Souvenir

Op Great Exuma werd mijn vrouw regelmatig gebeten door een soort kleine zandvliegjes. Mij lieten ze met rust. Betere hygiëne, of een minder aantrekkelijke lichaamslucht? Behalve op de voorlaatste dag, toen werd ik tijdens ons ontbijt, dat we buiten nuttigden, ook een flink aantal keer gebeten.
   Van de Bahama's nam ik geen soevenirs mee. Ik ben niet zo'n toerist. Nou ja, behalve dan de insektenbeten, die pas begonnen te jeuken toen ik weer in Duitsland was. Had ik toch een soevenir.

27 januari 2015, Steven Verhelst
Bahamas

google

Als ik in mijn hotelkamer van het resort op Great Exuma mijn browser opende, kreeg ik bovenstaande homepage te zien. Google Bahamas. Dat is natuurlijk beter dan Google Deutschland.
   Nu ben ik sinds twee weken weer terug in Duitsland. Het is koud, en er wacht een stapel werk. Het enige wat erop zit, is af en toe een cocktail drinken, mijn ogen sluiten en denken aan de ruisende palmbomen in de zeewind.

23 januari 2015, Steven Verhelst
Thunderball

Niet ver van Staniel Cay ligt een klein eilandje waar een onderwater grot ligt. Het is beter bekend als de Thunderball Grotto, want een scène uit de James Bond film Thunderball schijnt er gefilmd te zijn.
   Ik snorkelde de grot binnen. Ik geloof dat ik de film ooit gezien heb, maar ik kreeg geen aha-Erlebnis. Wel zag ik vissen in vele kleuren. En de billen van mijn vrouw natuurlijk. Daar houd ik altijd een oogje op.

21 januari 2015, Steven Verhelst
Luilekkerland

leguaan

Op een paar van de kleinere Exuma cays komt de ringstaartleguaan voor. Vroeger werden ze gegeten, maar nu is dat verboden. Tegenwoordig worden ze gevoerd, door toeristen. Het is een luilekkerland voor de leguanen.
   In de zon zitten en niets doen. Wachten tot er voedsel voorbij komt.
   Zo is het leven van mensen ook ongeveer. Voedsel verzamelen wordt grotendeels door machines gedaan. We kunnen bij de bakker langsgaan voor een brood, of bij de supermarkt voor een diepvriespizza. Goed, we hebben ander werk, maar ook dat wordt ooit misschien door machines overgenomen. Wat moeten we dan de hele dag doen? Televisie kijken? Websurfen? In de zon zitten, net zo lang todat een machine ons komt voeren?

20 januari 2015, Steven Verhelst
Haaien
haai
De witte haai is de grootste roofvis ter wereld. Jaws, je weet wel. Ze worden zo'n zes meter lang.
   Anderhalf jaar geleden was ik in Zuid-Afrika. In Gansbaai kun je, beschermd door een stalen kooi, met witte haaien zwemmen.  Ze laten je in het water en lokken de haaien dan met aas naar de boot. Helaas was er te weinig tijd. Ik was op een conferentie in de buurt van Kaapstad en ik moest lezingen bijwonen.
   Op de Bahamas kun je ook met haaien zwemmen, gewoon in de haven van Compass Cay. Voor tien dollar mag je het water in. Zonder kooi.
   Het zijn verpleegsterhaaien. Ze zijn donkerbruin en hebben een ruwe, leerachtige huid. In vanaf eind zestiende eeuw zijn er slechts 10 gevallen bekend van niet uitgelokte aanvallen op mensen. Een tamme haaisoort dus. Ze zwemmen langs je heen en doen niets. Heel anders dan de witte haai. Maar daar zwem ik ooit ook nog wel eens mee. Dit was slechts een opwarmertje.

19 januari 2015, Steven Verhelst
Kassa

eiland

Sommige eilanden van de Bahama's kun je kopen. Dat kost enkele tientallen miljoenen dollars, maar goed. Johnny Depp bezit een eigen eiland. David Copperfield ook. Veel bijzonders was er aan het laatste eiland niet te zien. Weggegoocheld heeft hij het nog niet. Maar hij tovert wel je geld weg. Want de huur van het eiland met villa en aanverwante zaken kost per nacht 39 duizend dollar.

18 januari 2015, Steven Verhelst
Brommer op zee

Op het strand stond een enorme driewieler, met grote, groene, plastic wielen die tot aan mijn borst reikten. Het was een soort waterfiets, waarmee je vanuit de branding de zee in kon rijden. Dat deed ik uiteraard. Trappen, dobberen op de oceaan. Ik moest glimlachen en voelde me vrij. 
   Ik dacht aan het verhaal Brommer op zee van Maarten Biesheuvel, waarin de hoofdpersoon 's nachts alleen op het achterdek stond en opeens een jongen op een brommer aan zag komen rijden. Gewoon over de golven. Die jongen was begonnen om een speld langzaam op een wateroppervlak te leggen. Daarna volgden steeds zwaardere voorwerpen. Totdat hij zich met een brommer over zee kon bewegen. Het was vooral zaak, zei hij, dat de banden aan de zijkant niet nat werden.
   Eigenlijk was het geen brommer, zei Biesheuvel later in een interview. Zelf was hij ook op vrachtschepen op zee geweest. Het was een soort snorfiets.
   Ik reed voort op mijn waterfiets, over de golven. Als ik zo door zou gaan, zou ik over de wereldzeeën kunnen rijden. Als een soort piraat, een vagebond op de oceaan. Af en toe zou ik stoppen op een eiland, Cuba, Jamaica, om rum te drinken. Maar mijn benen werden moe, en ik reed over het water terug naar het strand van Exuma, waar ik aan de bar een cocktail met rum bestelde.

17 januari 2015, Steven Verhelst
Zwemmende zwijnen

zwemmende zwijnen

Eén van de 365 eilandjes die bij Exuma horen, is bekend vanwege zijn zwemmende varkens. Het is Big Major Cay, een onbewoond eiland. Nou ja, behalve de varkens dan, en een enkele geit, naar het schijnt.
   Het verhaal gaat dat een aantal zeelui de varkens op het eiland achterliet, met het idee later terug te komen om ze op te eten. Maar ze kwamen niet meer terug. Een ander verhaal vertelt over een schipbreuk waarbij de varkens overleefden. Maar misschien zijn ze gewoon door de toeristische industrie op het eiland gezet.
   In elk geval zwemmen de varkens naar boten toe die langskomen. En de mensen voeren ze. In de loop der jaren is het een toeristische attractie geworden.
   Maar voor het zien van varkens hoefde ik helemaal niet naar Big Major Cay, bedacht ik toen ik terug was op mijn resort. Genoeg zwemmende zwijnen in het zwembad.

15 januari 2015, Steven Verhelst
Exuma
kokosnoot
Auto's rijden links, was het eerste dat mij opviel toen we op de Bahamas waren. De taxi-chauffeur die ons naar ons resort bracht, vertelde dat dat nog uit de Britse overheersing stamde. Die duurde tot 1972. Nu zijn de Bahamas onafhankelijk, hebben een eigen munteenheid (de Bahamese dollar - die in waarde gekoppeld is aan de Amerikaanse dollar), maar ze gebruiken nog steeds de linker weghelft, ook al zijn de meeste auto's van Amerkaanse makelei; met het stuur links.
   De Exuma's bestaan uit 365 grotere en kleinere eilanden. Eén voor elke dag in het jaar. Op 'Great Exuma', het grootste eiland dat tientallen kilometers lang is en een paar kilometer breed, wonen zo'n 7000 mensen. Iedereen kent iedereen of heeft wel eens van elkaar gehoord. Het klimaat is warm, maar niet heet. De laagste temperatuur die onze taxi-chauffeur ooit meemaakte was 11 graden, bijna tien jaar geleden. Dat was bibberen.
   Nu was het ruim 25 graden, en er stond een lichte wind die de palmbomen deed ruisen. Af en toe viel er een kokosnoot naar beneden. Kleine voornamelijk. Een grote kokosnoot werd door een tuinman voor mij uit de boom gehaald, zodat ik, zittend op ons terras, met een rietje het kokoswater direct uit de noot kon slurpen.

14 januari 2015, Steven Verhelst
Armen met hangbuik

Ik was nog nooit in een 'all inclusive' resort geweest. Normaal houd ik ervan om in mijn vakantie steden te verkennen en te eten waar de lokale bevolking eet. Maar voor mijn huwelijksreis maakte ik uiteraard graag een uitzondering. Er waren zelfs opties om een butler in te schakelen, zodat je drankjes en maaltijden voor je gehaald werden, maar dat ging ons een stap te ver.
   All inclusive trekt ook een bepaald soort mensen aan, vermoedde ik. Mensen die van veel eten houden. Dikke mensen. Ik zag mannen met zwembanden op borsthoogte, vrouwen met borsten op hun rug, bovenarmen die zo dik waren, dat ze hun eigen hangbuik schenen te hebben. Die aanblikken namen dan weer iets van mijn eetlust weg, zodat ik zelf niet overmatig veel at.

13 januari 2015, Steven Verhelst
Margarita

Niet alleen Tulum had vroeger een 'all inclusive' optie. Aan de Riviera Maya, ten zuiden van Cancun, zijn verschillende luxe resorts waar je voor een vaste prijs per nacht niet alleen een aangename hotelkamer of suite krijgt, maar ook onbeperkt kunt eten en drinken. Ik hoefde het zwembad niet eens uit te komen om een cocktail of een longdrink te bestellen. Vanuit het water zwom ik rechtstreeks naar de toog, waar de barman in rap tempo drankjes uitschonk. Vooral de frozen margarita was populair. Die hield je de hele dag door koel zonder dat je de alcoholbuzz kwijtraakte. Dus bestelde ik er nog maar een. En uiteraard ook een voor mijn vrouw.
   Af en toe voelde ik me 's ochtends slecht. Niet vanwege het drinken van Margarita's, maar vanwege de hardwerkende Mexicaanse koks, kelners en barmannen, die maar eten en drinken bleven aanslepen. Maar goed, zonder toerisme zouden er nauwelijks banen zijn in deze regio, en die gedachte verzachtte het gevoel een beetje, zodat ik aan de bar nog rustig een frozen margarita bestelde.

12 januari 2015, Steven Verhelst
Tulum

tulum

Tulum ligt op het schiereiland Yucatan in Mexico. Het is een van de laatst gebouwde Maya steden en een van de best bewaard gebleven kustplaatsen van de Maya's. Samen met mijn vrouw bracht ik er een bezoek aan.
   In Tulum werd voornamelijk handel gedreven, vertelde onze gids. Zeelieden konden er overnachten. Eten en drinken zoveel ze maar wilden. All inclusive, zeg maar. En er was entertainment, net zoals tegenwoordig in luxe resorts. Het kostte uiteraard wel iets, maar men kon met alles betalen: zout, textiel, cacaobonen, jade, obsidiaan.
   Begin 16e eeuw werd Tulum door de Spanjaarden ontdekt, en het zou 170 jaar duren voordat ze Yucatan compleet veroverd hadden, maar eind 16e eeuw was Tulum een verlaten stad. Nu is het er elke dag weer druk en wordt er weer flink geld verdiend. Vanwege de toeristen.

11 januari 2015, Steven Verhelst
Zwart

Nog nooit is mijn blog zo lang op zwart geweest, meestal post ik elke 2-3 dagen iets. Maar ik was op huwelijksreis en had mijzelf beloofd geen e-mails te beantwoorden of blogs te schrijven.
   Sinds gisteren ben ik weer terug, maar foto's van mijn  mijn belevenissen in Mexico en op de Bahamas laten nog een paar dagen op zich wachten. Belangrijker is de recente terroristische aanslag in Parijs. Wat is mijn boodschap? Nooit toegeven aan terreur. Dus ik was blij te vernemen dat het volgende nummer van Charlie Hebdo gewoon verschijnt.

10 januari 2015, Steven Verhelst
Je suis Charlie

 

9 januari 2015, Steven Verhelst
Hier een selectie van blogs van het afgelopen jaar.

27 december 2014, Steven Verhelst

Archief 2015




Archief 2014

Archief 2013

Archief 2012

Archief 2011

Archief 2010

Archief 2009

Archief 2008

Archief 2007

www.stevenverhelst.nl


Want zelfs de raarste wereld dient beschreven te worden