Vanaf 26 september is het de week tegen eenzaamheid. Dat vernam ik althans toen ik het praatprogramma Pauw zag.
   Er is een verschil tussen alleen zijn en eenzaam zijn.
   Ook in een menigte kun je eenzaam zijn. En vele vakanties tijdens welke ik alleen op pad was, voelde ik mij verre van eenzaam.
   Misschien ben ik eraan gewend geraakt, als kind al, om alleen te zijn - omdat ik geïsoleerd was van vrijwel iedereen. Mijn kameraden werden boeken, alcohol, films, en een sporadische vriend. De geest is flexibel en past zich aan vrijwel elke omstandigheid aan.
   Nu ben ik getrouwd en ben ik vader. Mijn vrouw en kind zijn het belangrijkste in mijn leven. Maar soms, heel soms, wil ik weer alleen zijn, met boeken, alcohol, films. Misschien is de geest na verloop van tijd toch niet zo flexibel meer...

 
Vorige maand kwam ik het woord flessentrekkerij tegen in een krantenbericht
   Oorspronkelijk is het woord afgeleid van de Vlaamse uitdrukking iemand een fles aftrekken. Dat betekent zoveel als: een fles aftappen van iemand anders zijn wijn- of biervat.
   In België betekent het iets anders dan in Nederland - flessentrekkerij is dat je jezelf laat opdienen en niet in de mogelijkheid is te betalen. Het woord tafelschuimer wordt hier ook wel voor gebruikt. In Nederland is flessentrekken meer bedoeld voor de mensen die er echt een gewoonte of hun beroep van maken om mensen op te lichten door in restaurants te eten of in hotels te verblijven zonder te betalen.
   Ikzelf betaal meestal gewoon.
   Eén keer was ik - nadat ik in een pokertournooi in een kroeg in Leipzig uitgeschakeld was - vergeten om mijn hamburger met frieten te betalen. De volgende ochtend kwam ik eerlijkheidshalve terug om alsnog mijn rekening te vereffenen. De barman was blij verbaasd - en ik kon de titel flessentrekker van mijn schouders werpen.

 

Het boekenbedrijf is niet meer wat het geweest is. Steeds meer boekhandels verdwijnen uit het straatbeeld, en degene die overblijven, hebben een steeds groter aanbod van artikelen die in een boekwinkel eigenlijk niets te zoeken hebben.
   Maar goed, ze krijgen dan ook concurrentie van het internet en van andere winkels.
   Ik stond in de rij voor de kassa's bij Carrefour. De vrouw voor mij, een of ander dik wijf, had een stapel van vier boeken op de lopende band gezet.
   "Zwanger worden", "Katten brengen geluk... ook zwarte!", "De buitenjongen" en "Het verhaal van een huwelijk".
   Bij "De buitenjongen" moest ik kort aan "De buitenvrouw" van Joost Zwagerman denken. En ook het laatste boek, hoewel de titel anders doet vermoeden, valt onder de noemer literatuur, en werd aangeraden door VPRO boeken.
   Ikzelf kocht een aantal biertjes, een pak luiers en babymelk. Ik weiger om boeken te kopen in de supermarkt, zoals ik ook zal weigeren om flessen melk of pakjes kauwgom bij de boekhandel in te slaan.

 
In Fort Knox, gelegen in de staat Kentucky, ligt het grootste deel van de voorraad goud van de Verenigde Staten. Samen met vijf van mijn oud-studiegenoten uit Leiden hadden wij ingebroken in Fort Knox en probeerden te ontsnappen met een deel van de goudstaven.
   Althans, dat was het verhaal van de escape-room in Leuven waarin we terecht waren gekomen.
   Binnen drie kwartier stonden we buiten. Daar dronken we een Belgisch biertje op - genoeg daarvan in Leuven. En we aten een gourmet croque - in Nederland ook wel tosti genoemd. Maar met een Franse naam kun je een flink hogere prijs vragen.
   Wij vonden het best, want we waren net uit Fort Knox ontsnapt. De goudstaven bleken wel niet echt, maar de bravoure hield nog enige tijd aan. Tot vreugde van de lokale horeca.

 
Om medewerkers bewust te maken dat beweging belangrijk is, organiseerde mijn werkgever de KU Leuven vandaag de University trail. Een wandeltocht van 5 km, of een prestatieloop van 5 of 10 km.
   Mijn team deed mee aan de 10 km hardlopen. Het was niet de bedoeling dat je zo snel mogelijk ging hardlopen. Dat was ook niet mogelijk, want het parcours ging door diverse gebouwen van de universiteit: trap in een collegezaal op, trap in een collegezaal af, door de bibliotheek, dwars door een kas van de faculteit bio-ingenieurswetenschappen - alleen een rondje door de scheikundelaboratoria ontbrak; dat zou te veel gevaar opleveren.
   Na afloop was er voor iedere deelnemer een flesje water, een banaan, een kop soep, een wrap en een glaasje cola of andere frisdrank. En zo werden de caloriën die waren verbrand, ook weer snel aangevuld.

 
Ik was in Slovenië voor een symposium over proteasen, de enzymen die eiwitten in stukken knippen. Bijzonder handig voor de spijsvertering, maar ook essentieel voor sterk gereguleerde processen in ons lichaam, zoals bloedstolling, immuniteit en celdeling. Als het mis gaat, kun je last krijgen van allerlei ziektes, zoals kanker, autoimmuunziektes of osteoporose.
   De hersenen verbruiken veel energie; onder dat mom waren de maaltijden rijkelijk - en de proteasen in mijn spijsverteringskanaal werden 's ochtends en 's middags flink aan het werk gezet. 's Avonds was het vooral het alcohol dehydrogenase enzym dat zijn uren moest maken, want waar lange dagen gewerkt wordt, moet ook ontspanning zijn.

 
In de rij voor de veiligheidscontrole op het vliegveld van Brussels stond een oude man voor me. Hij droeg een pet met een Hongaarse vlag erop met in het midden ervan een pul bier. "Drinking Team Budapest" stond eronder.
   Hongarije staat op de achtste plaats als het gaat om de landen waar het meeste alcohol gedronken wordt, na onder andere Rusland, Witrusland, Moldavië en Roemenië. Verder weet ik weinig van Hongarije, en dat zou nog wel even zo blijven, want ik was op weg naar Slovenië, waar men waarschijnlijk ook wel een glas lust. Maar ik voelde me niet geroepen om 'Drinking Team Ljubljana" op te richten.

 
De scholen in België zijn sinds gisteren weer begonnen. Dat betekent vooral dat er in de ochtenduren chaos heerst op de wegen en fietspaden in Leuven.
   Zelf wandelde ik altijd naar mijn middelbare school, want die was voor mij op loopafstand. Wat ik van klasgenoten herinnerde, is dat ze het niet zo nauw namen met de verkeersregels. Fietsen konden ze wel. Maar dat was Nederland. Ik heb het gevoel dat men in België iets minder begaafd is wat betreft verkeersregels en het manouvreren van fiets en auto in het verkeer. Als gevolg houd ik altijd mijn handen bij de remmen op deze of gene fietscowbow te ontwijken wanneer zijn stalen ros begint te stijgeren.

 
Op de eerste maandag in september is het Leuven Kermis.Ik was vrij, want de KU Leuven is gesloten op deze dag. Met mijn dochter in de fietskar probeerde ik dwars door Leuven te fietsen om op het werk van mijn vrouw te gaan lunchen. Want vrouw en kind zijn het belangrijkste in mijn leven - de rest verbleekt daarbij.
   De stad was vol; overal waar marktkraampjes met oude spullen, kookgerei of nieuwe superstofzuigers waren, stonden massa's veelal bejaarde mensen zich te verdringen. Met mijn fiets en aanhangende kar zat ik vast. Ik zette de fiets dan maar vast aan een lantarenpaal. Mijn dochter en ik kochten een bolletje ijs, dat we, gezeten op een stoepje, met twee lepeltjes opaten. Daarna begaven we ons weer in het gedrang, haalden onze fiets en zetten de tocht naar mijn vrouw voort.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact

---