Ik kan niet tekenen, en als ik het al kon, zou ik waarschijnlijk nog niet meedoen aan de tekenwedstrijd van Geert Wilders, die de afgelopen week al volop in het nieuws is geweest. Vooral omdat ik denk dat ik het niet beter kan dan Kurt Westergaard, de Deense cartoonist die bekend werd door zijn tekeningen over Mohammed en islamitisch terroristme. Niet omdat ik niet vindt dat je de Islam niet belachelijk mag maken.
   Van mij mag je alle geloven belachelijk maken. Ik beperk mij meestal tot het christelijlk geloof, omdat ik daar het meeste van ken. Op jonge leeftijd werd ik al naar de bijbelclub gestuurd, maar net als schrijver Maarten 't Hart geloof ik al heel lang niet meer, en is er zelfs een soort minteken voor dat geloof komen te staan.
   Het maakt mij niet uit wat mensen binnen de muren van hun eigen huis, kerk of slaapkamer doen - dat moeten ze zelf weten. Zolang het geen invloed heeft op andere mensen en de wet niet wordt overtreden. Maar daar ligt het probleem bij vele religies: ze willen andere mensen werven. Waarom?
   Waarom zou ik iemand willen overtuigen dat een koolstofatoom 6 protonen heeft? Dat is gewoon zo. Waarom zouden mensen anderen dan proberen te overtuigen van hun gelijk wat betreft religie? Omdat ze misschien stiekem bang zijn dat ze het toch niet bij het juiste eind hebben.
   Is dat dan ook de verklaring voor het islamitische terrorisme van de afgelopen decennia? Dat ze stiekem bang zijn het niet bij het juiste eind te hebben? Deze week las ik over een heel andere visie op dat terrorisme. Dat het eigenlijk nihilisme ten grondslag heeft. Maar die visie vergt meer toelichting dan ik hier kan schrijven. Blijft de vraag of nihilisten aanstoot nemen aan een tekenwedstrijd. Waarschijnlijk niet, maar waarschijnlijk zien ze er wel een reden in om iemand met een kromzwaard het hoofd af te hakken.

Toen ik op vakantie was aan de Waddenzee, heb ik veel walvissen, nijlpaarden en walrussen gezien. Op het strand, welteverstaan. Mensen die zo dik waren, dat het niet meer gezond is.
   Achter ons zat een dik wijf op een strandstoel. Ze droeg een badpak dat nog het meest weg had van een tentzeil. Bij het verzitten viel een van haar bleke zwabbeltieten uit haar badpak; ze had een tepel als een uitgelopen dooier van een spiegelei.
   Het deed me kort denken aan de reclame uit de jaren 90, voor het snoepje 'smultietjes', waarin ook borsten uit een topje vielen. Het verschil was dat deze borsten niet om te smullen waren. Gelukkig verdween de bleke tiet korte tijd later weer in het tentdoek en was de orde op het strand weer hersteld.

Ik moest op weg naar Nijmegen vanuit Leuven overstappen in Mechelen. Omdat ik de Belgische treinen ken, besloot ik een trein eerder te nemen, want het missen van mijn aansluiting zou funest zijn voor het verdere verloop van de reis.
   Inderdaad arriveerde ik met ruim tien minuten vertraging, maar dat maakte nu niet uit. Op dit lelijke station kon ik uitgebreid nadenken over mijn zonden. Het was nog te vroeg voor bier, dat hier in grote blikken verkrijgbaar was bij een automaat in de gang onder het station. Jupiler, Hoegaarden, Leffe blond, Leffe bruin.
   Ik ging op een bankje zitten. Mechelen kende ik alleen van KV, de voetbalclub die ooit door Aad de Mos groot is gemaakt. Ik had nog 20 minuten tijd, te kort om door Mechelen te lopen op zoek naar de toeristischetrekpleisters. Misschien op mijn weg terug. Maar ik ben bang dat ik dan slechts in de kroegen terechtkom.

Vandaag moest zwemmer en Olympisch kampioen uit 2008 Maarten van der Weijden zijn Elfstedenzwemtocht na 163 kilometer staken.
   Ik denk dat de opgave zijn heroïsche prestatie alleen maar groter maakt. Dit was het uiterste wat haalbaar was. Meer kon niet. Het lichaam is uitgeput, kapot en niet meer in staat tot functioneren, hoe zeer de geest misschien ook wil. Dit was de grens.
   De Bonkevaart in Leeuwarden heeft hij niet gehaald, maar ik denk wel dat hij zijn doel bereikt heeft: ruim 2,5 miljoen euro opgehaald voor onderzoek naar kanker. Het zwemmen was slechts een middel. Ongeacht waar de eindstreep lag, was dit een geslaagde actie.

Waarschijnlijk is niet iedere lezer van deze blog bekend met de Kerk van het Vliegende Spaghettimonster, maar een simpele Google-search zal de onwetenden onder ons verder brengen. Aan mij heeft het "FSM", zoals de Engelse afkorting luidt, zich al eens geopenbaard. Zie ook foto uit 2009 hierboven.
   Het pastafarisme, zoals de religie genoemd wordt, is vredelievend, en prettiger om door je strot te duwen dan de religies die de meeste andere mensen (lees: kinderen) voorgeschoteld krijgen. Eigenlijk zou alle religieuze indoctrinatie tot 18 jaar verboden moeten worden. Ik kan me niet voorstellen hoe goed de wereld er dan uit zou zien. Maar dat is niet het onderwerp van deze blogpost.
   Vandaag deed de Raad van State een uitspraak dat het pastafarisme geen godsdienst is, en dat een vrouw uit Nijmegen daarom op haar identiteitskaart en rijbewijs geen foto mag hebben met een vergiet op haar hoofd. Toelichting is te vinden in een persbericht dat de Raad van State uitgaf. Een van de hoofdredenen was, dat het pastafarisme een gebrek aan ernst heeft.
   Ik ben zelf geen aanhanger van het pastafarisme, maar ik ben wel een sterke sympathisant.
   Waarom is ernst belangrijk bij een religie? De oma van een oud-collega van mij zei ooit: "God ziet graag ook lachende gezichten."
   Waarom worden godsdiensten wel serieus genomen als reden voor het afwijken van de vereisten voor een paspoortfoto, maar humor en satire niet? Ik denk dat die laatste veel belangrijker zijn voor een prettige samenleving dan godsdienst. Maar breng dat de Raad van State maar eens bij...

Het was vorige week al in het nieuws: Nederlandse wetenschappers publiceren in 'rooftijdschriften'.
   Dankzij een link op Facebook van collega Ferenc kwam ik bij een column van Rosanne Hertzberger in het NRC.
   Ik ben het deels met Hertzberger eens: er is iets mis met publiceren in de wetenschap.
   De term 'rooftijdschrift' en de vraag of gebrekkige 'peer review' deze tijdschriften meer of minder 'roof' maakt, berust op een vertaal- en interpretatiefout. De Engelse term is 'predatory journal'. Waar er een predator of roofdier aan de gang is, is er ook een prooi. De prooi is de wetenschapper die in het tijdschrift wil publiceren. Het tijdschrift doet zich voor als een legitiem tijdschrift (soms met een naam die veel lijkt op een legitiem tijdschrift), maar die geen 'peer review' zet tegenover hun 'open access fees'.
   Hertzberger vraagt zich af waarom alles in een wetenschappelijk tijdschrift moet staan om geloofwaardig te zijn. Dit is uiteraard niet zo. Een boek van Gerard Reve vind ik best geloofwaardig. Maar wetenschap is het niet. Ook suggereert Herzberger dat we net zo goed alles gratis online kunnen zetten, want er zijn talloze platforms om dat te doen. Deze platforms zitten waarschijnlijk ook vol met nepnieuws over chemtrails, de nadelen van vaccineren, informatie over goedkope huis-tuin-en-keuken behandelingen tegen kanker, en verklaringen voor de werking van homeopathie.
   Zonder peer review als kwaliteitscontrole is de wetenschap mijns inziens verloren. En het organiseren van peer review kost geld. Daar betalen wetenschappers voor, ofwel als auteur ofwel als lezer. Toegegeven: we betalen misschien te veel, maar het is het beste wat we hebben.

Was ik vorige week nog aan de buikloop, op 11 augustus was het weer tijd voor de jaarlijkse Bierloop in het dorpje Holsbeek, niet ver van waar ik woon.
   De loop vindt plaats in het kader van het dorpsfeest en de finish, na een heuvelachtig parcours over de Kesselse bergen, is in de feesttent. Bij inlevering van je startnummer krijg je een driekwart liter fles bier. Dit jaar een Broeder Jakob Tripel.
   Het belangrijkste van de dag was wel dat ik ruim twee minuten sneller liep dan vorig jaar.
   Dorstig thuisgekomen legde ik de fles bier kort in de koelkast om af te koelen en dronk hem daarna gulzig op. Een lekker bier was het. Misschien loop ik volgend jaar nog wel een minuut harder naar de finish.

Ik heb bijna zeven jaar in Duitsland gewoond. Soms mis ik Duitse dingen, dus als ik in Duitsland ben, drink ik Spezi en witbier, en eet Nuss-ecken, Schweinsbraten, Knödel, Jägerschnitzel, Hanuta's,  en Wunderbars. Deze vakantie heb ik weer iets nieuws ontdekt: Ochsenaugen.
   Hoewel het ook naar een vlinder kan verwijzen, of regionaal naar een spiegelei, is een Ochsenauge een lekker koekje met een boden van zandtaartdeeg, een gespoten cirkel van een deeg met amandelspijs, en een marmelade in het binnenste. Weer een reden om af en toe naar Duitsland te gaan.

Toen je jong was, was er elke zomervakantie wel een liefde. Geheim soms, glurend in het zwembad naar het meisje  dat van de glijbaan komt.
   Ik herinner me nog het meisje met de roze wielrenbroek en de gladde, donkerbruine haren, die een tiental meters voor ons liep in het openluchtmuseum "Ellert en Brammert" in Drenthe. En een jaar later het meisje met de beginnende borstjes in het bubbelbad soms tegenover me kwam zitten.  Dat ging jarenlang zo door. Soms bleef het bij dromen, soms bij het voorzichtig aanraken van een bil, tijdens de wilde bewegingen in het golfslagbad.
   In een van de omkleedcabines zat een gaatje in de afscheidende wand geboord. Ik zorgde altijd dat ik me in die cabine omkleedde. Maar nooit zat het meisje van mijn gading in de cabine naast mij en trok haar badpak uit, liet haar vinger even kort tussen haar benen glijden, gewoon uit geilheid.
   In mijn huidige vakantiewoning vond ik een pocket "Sommerliebe" op de boekenplank. Drie romans in één band, voor slechts 5,99 euro. In elk verhaal ging de vrouwelijke hoofdpersoon uiteindelijk trouwen met de mannelijke protagonist. Als ik mijn laptop bij me had gehad, had ik in de rest van de vakantie ook zo'n roman kunnen schrijven.

Het was vakantie en ik had al twee dagen op het toilet gezeten. Het was een substantie die rook naar een viskraam aan het eind van een warme dag, met flinters onverteerde Bismarck haring in een dun slijk dat uit een oude haven gebaggerd leek.
   Ik besloot naar een arts te gaan, in een stadje naast het dorp waar ik op vakantie was. Dat was nog moeilijk, want de meeste artsen bleken zelf op vakantie.
   Na een half uur in de wachtkamer bracht een assistente me naar de behandelkamer ter grootte van een gevangeniscel. Er stond een stoel, een behandeltafel en een computer. "Wacht u hier even op de dokter," zei ze.
   Vijf minuten later kwam de dokter binnen. Hij leek op Dieter Bohlen, in het buitenland beter bekend als de helft van het duo Modern talking, die in de jaren 80 verschillende hits hadden. Nu is hij onder andere jurylid bij Deutschland sucht ein Superstar, de duitse versie van Idols.
   Ik vertelde de arts wat er aan de hand was. Thuis had ik al dagenlang diaree gehad, na een feestje waar ik te veel verschillende dingen gegeten had. "Maar het was aan de beterende hand," zei ik.
   Toen ik aan de Duitse Waddenzeekust arriveerde had ik 's avonds in een restaurant maatjes gegeten, met remouladesaus en gebakken aardappels met spek.
   "Ah," zei de arts, "ein Matjesteller. Da haben Sie natürlich richtig drauf gehauen!"
   Uw darm is beschadigd, verklaarde hij, die moet zich eerst goed herstellen. En vette vis helpt daarbij niet.
   Vanavond had hij thuis weer iets te vertellen aan de eetkamertafel. "Die Hollander en zijn maatjes! Ik heb hem met wat gisttabletten naar weggestuurd, haha!"
   Ik kreeg inderdaad een receptje voor gisttabletten. En het advies om niet te veel, niet te vet en niet te zuur te eten.
   Op de terugweg naar huis kocht ik witbrood en jam, witte rijst en bouillon, en een paar witbiertjes, want daar zit ook gist in, dacht ik. Een vakantie moet wel leuk bijven.

Uit het dakraam van het vakantiehuisje tegenover ons klonk steeds weer dezelfde muziek. Ze hadden de CD-speler op repeat staan. Of misschien ouderwetser: een lied tig keer op hetzelfde cassettebandje opgenomen. Dat ging de halve middag zo door, en bij elk refrein werd er tweestemmig vals meegezongen: "Kaiserslautern olé, Kaiserslautern olé, Kaiserslautern olé olé olé!"
   Ik moest opzoeken waar Kaiserslautern lag. In de buurt van Saarbrücken en Karlsruhe - een flink eind van de Waddenzee.
   "Kaiserslautern olé, Kaiserslautern olé, Kaiserslautern olé olé olé!"
   Dit was geen zingen, dit was een mantra om in trance te komen. Dat hebben voetbalsupporters misschien wel nodig, zeker na een lange autorit.

De afgelopen twee weken was ik met vakantie - eerst een week in Leuven, daarna in Norddeich, een plaatsje aan de Waddenzee in Oost-Friesland. Mijn laptop stond op standby en mijn mobiele telefoon gebruikte ik alleen om de meest noodzakelijke berichten te versturen.
   Ook deze blog heeft twee weken op standby gestaan, misschien de langste tijd sinds mijn verhuizing uit Amerika in juni 2008. Ik heb het overleefd, en u als lezer ook wel.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact

---