Iemand vroeg me of ik kon helpen met een opdracht voor de universiteit.
   'Wat is het?' vroeg ik
   Ik moest een boek van Bukowski lezen.
   Factotum.
   Ik zei niet dat ik het al vijf keer gelezen had, en nam het boek zogenaamd aarzelend aan.
   De belevenissen van Henri Chinaski - dit was geen straf of opdracht, dit was een moment van rust, van ontspanning, zoals die veel vaker voor zouden moeten komen.

Uit de traditionele Hessische keuken: Weckewerk.
   Ahle Worscht had ik al gegeten. Speckkuchen ook. Maar Weckewerk nog niet.
   Het is een vleesgerecht gemaakt van gehakt, orgaanvlees, bloed en stukken brood (broodjes worden ook Wecke genoemd, vandaar de naam), dat gemengd wordt, door de vleesmolen gehaald en vervolgens in de pan gebakken. Bijna aangebrand heet het Bürgermeister-art - op burgemeesterswijze. Want een of andere Oberbürgermeister vond het zo het lekkerst.
   Vet is het wel, en de witgelige vetdruppels die uit het vlees getreden waren, hadden onder in mijn schaaltje een kleine plas gevormd. Een delicatesse wil ik het niet noemen. Een goede bodem om op te drinken wel.

De aanslag in Berlijn ten spijt ging ik gewoon naar een Duitse kerstmarkt, in Kassel. En ik was niet de enige. Je moet je vooral niet laten intimideren. Dat leek de stemming te zijn in Duitsland.
   Ik dronk een Glühwein en at een Dampfnudel. Dat is een of andere gestoomde deegbal met een binnenste van kersenmarmelade, overgoten met een sloot vanillesaus en bestrooid met maanzaad.
   Muziek was er op de kerstmarkt niet - uit piëteit met de slachtoffers in Berlijn. Maar ik geloof niet dat er een Glühwein minder werd gedronken. Duitsers laten zich hun traditie niet nemen. En dat is natuurlijk ook goed zo.

Ik was de kerstreceptie van mijn universiteit onstnapt. Het was de laatste werkdag van het jaar voor mij, en ik was naar mijn favoriete kroeg gegaan. Daar zat ik aan de toog een biertje te drinken tussen oude heren, studenten en toeristen. Op de radio speelde Frank Sinatra's My Way.
   I've travelled each and every highway, and more, much more than this, I did it my way.
   Misschien was dit de juiste muziek om mijn zonden en tekortkomingen van het afgelopen jaar te overdenken. Daar had ik beslist meer tijd voor nodig, dacht ik, en wenkte de barman om nog een biertje.

Een vrachtwagen reed door de kerstmarkt van Berlijn. Het is nog niet zeker wat er gebeurd is, maar het doet me denken aan de aanslag in Nice, op quatorze Juillet dit jaar.
   Ik was nog zelden in Berlijn, maar wel vaak op een kerstmarkt. En ook op concerten, zoals in Bataclan, Parijs.
   Wat kun je doen?
   Wat moet je doen?
   Bang worden? Banger worden?
   "Als er gevaar dreigt, moet je niet in paniek raken en zeker niet gaan peeuwen."
   Ik citeer De grote meneer Kaktus show. Misschien is het relativatie, misschien een roep tot ratio.
   Negen mensen komen om bij een auto-ongeluk - het is een bijna neutraal bericht op de nationale radio.
   Negen mensen komen om bij een terroristische aanslag - en het is een schok die door Europa gaat.

Het zijn de laatste twee weken van 2016. Ik woon nu bijna één jaar in België, en maak langzaam de balans op.
   Ben ik al ingeburgerd? Ik zou het niet weten. Wat is inburgeren? Hoe ver moet je inburgeren?
   Ben ik eigenlijk nog wel Nederlander na twaalf jaar afwezigheid?
   Een Belgisch paspoort zou ik niet willen krijgen - daarvoor is het land mij te vreemd, te verdeeld, met de Vlaams, Waals en Duits-talige gewesten. Eerder nog zou ik Duitser zijn geworden, toen ik nog in Duitsland woonde. Eigenlijk voel ik mij niet specifiek met één land verbonden. Ik ben een individu. Dat lijkt me meer dan genoeg.

Een tijdje terug kreeg ik een brief van het Agentschap Integratie en Inburgering. Of ik langs wilde komen om naar een inburgeringscursus te komen. Vrijwillig was dat; ik werd tot niets verplicht.
   Ik besloot eerst even te bellen. Ik heb een baan, zei ik, en mijn Nederlandse taalvaardigheid was ook niet heel slecht.
   'Nee,' zei de vrouw aan de telefoon, 'u spreekt inderdaad goed Nederlands.'
   We besloten dat de inburgering voor mij geen zin had.

Een vriend van mijn opa ging vaak op vakantie naar Knokke. Dat was zo fantastisch, als we hem moesten geloven. Hij hield van het leven, had een flink uitstekende buik en dronk op verjaardagen een jenevertje na de koffie. Als ik mijn ogen dicht deed, kon ik hem als adolescent door Vlaardingen, van 't Hof naar 't Hooft, zien flaneren met allerlei dames aan zijn zij.
   Ik was op een wetenschappelijke bijeenkomst in een hotel aan de kust bij  Blankenberge, het dorpje net ten zuiden van Knokke. Het landschap achter de kust, tot aan Brugge en Gent, lijkt op Nederland. Graslanden, knotwilgen.
   Na afloop van de bijeenkomst liep ik door de duinen en over het strand, terug richting het station. Links was de zee en schreeuwden een paar meeuwen. Rechts stonden flatgebouwen, hoog genoeg om over de duinen heen te kunnen kijken.
   De Belgische kust is lelijk en wordt voornamelijk bevolkt door oude mensen. Je kunt hier natuurlijk goed mosselen eten, maar fantastisch zou ik het ook niet willen noemen.

In de krant las ik dat Joop Braakhekke is overleden. Aan alvleesklierkanker, want daar leed hij al een tijdje aan. Vroeger keek ik regelmatig naar zijn programma Kookgek. Dat hij eigenlijk geen echte kok was, maakte niet uit. Want voor succesvolle TV-kok heb je andere kwaliteiten nodig.
   Het koken bij hem was fun, spaß. Hij dronk er natuurlijk ook graag een glas bij.
   Ik herinner me nu zelfs nog de aflevering waarin hij iets met Calvados moet afblussen. Daarna zette hij de fles aan zijn mond en nam een slok. Dat mocht best, volgens hem.
   Het is een van de redenen dat ik af en toe in een restaurant, als digestief, een glaasje Calvados bestel, en dan denk ik even aan Joop Braakhekke. Dat zal ik mijn hele leven wel blijven doen. Braakhekke, de kookgek, die van mij een Calvadosgek maakte.

In België (en ook in Duitsland) komt Sinterklaas (in plaats van op 5 december zoals in Nederland) op 6 december. Hij kan tenslotte niet overal tegelijk zijn.
   Maar goed, daar ging het dit jaar niet over. Het ging over het uiterlijk van Piet.
   Laat ik even duidelijk zijn: ik heb er geen problemen mee dat het uiterlijk van Piet verandert. Het liefst zou ik willen dat hij verandert in Krampus, een duivelsfiguur zoals die in Zuid-Duitsland en Tsjechië voorkomt.
   Toen ik 3 jaar was en nog op de peuterschool zat, kwamen er bij ons al witte pieten, geforceerd door een aantal leraressen (waarschijnlijk linkse, lesbische hippies). Ik en de andere kinderen waren van streek, maar ik weet niet of dat door de Pieten kwam of de hysterische ouders die er steen en been over klaagden.
   Nu zijn Sinterklaas en zijn Pieten gelukkig weer weg, en zijn we weer elf maanden bevrijd van de Pietendiscussie. Ik ga zo snel mogelijk al mijn speculaas opeten, zodat ik er niet meer aan herinnerd word.

In Eigenbrakel (Braine-l'Alleud) staat het monument De Leeuw van Waterloo, die ooit door Koning Willem I werd opgericht voor zijn zoon die in de slag bij Waterloo had gevochten. Door de kou liep ik de treden naar boven en keek uit over het landschap waar ruim tweehonderd jaar geleden de troepen van Napoleon en van de Duke of Wellington met elkaar in gevecht raakten.
   Tienduizenden soldaten liepen in verschillende bataljons en werden door de krijgsheren gedirigeerd, als bij een schaakspel. Dat daarbij ongelooflijk veel soldaten en paarden sneuvelden onder erbarmelijke omstandigheden kun je je tegenwoordig nauwelijks indenken. Een skelet van een soldaat werd onlangs nog gevonden; het ligt nu in het museum naast het monument.
   Is het het waard om te sterven in een veldslag, als een van meer dan tienduizend soldaten om later in een museum te liggen? Liever sterf ik van ouderdom en vind ik een spreekwoordelijk Waterloo.

Dammen is hip, zag ik in een aflevering van De Wereld Draait Door. En Magnus Carlsen, opnieuw wereldkampioen schaken, heeft het schaken de afgelopen jaren ook hipper gemaakt. Misschien komt het door de algemene trend dat nerds omarmd worden. Zie ook het succes van de TV serie The Big Bang Theory.
   Wat als nerds vijfentwintig jaar geleden hip waren geweest? En vrouwen weggezwijmeld waren bij de aanblik van jongens die goed waren in wiskunde en in hun vrije tijd een potje schaak speelden? Dan had mijn leven er misschien heel anders uitgezien.

1 december is wereld AIDS dag. Het AIDS-fonds kwam met het bericht dat er nu drie keer meer mensen aan AIDS doodgaan dan in 1990. Dat is inderdaad zo, maar er is wel een dalende trend te zien, want het aantal doden neemt al jaren af. Ook zijn er veel meer mensen die nu seropositief zijn dan in 1990.
   Dat de AIDS epidemie min of meer is bezworen, ligt aan een sterk staaltje wetenschap - onder andere de ontwikkeling van HIV protease inhibitoren, die voorkomen dat het virus zich goed kan repliceren. Boven weergegeven een van de vroegste HIV protease inhibitoren Ritonavir in complex met het HIV protease.
   Ooit heb ik een verhaal geschreven over een bugchaser, iemand die opzettelijk met HIV besmet wil worden. Het verscheen in het literair tijdschrift Passionate, maar sindsdien heb ik het grondig herschreven, in een betere stijl, een rustiger tempo, en interessantere scènes. Maar of dat verhaal ooit gepubliceerd gaat worden, blijft de vraag. Het hoogtepunt van de AIDS epidemie is voorbij, het hoogtepunt van mijn schrijverschap misschien ook.

December 2016

November 2016

Oktober 2016

September 2016

Augustus 2016

Juli 2016

Juni 2016

Mei 2016

April 2016

Maart 2016

Februari 2016

Januari 2016

---

Archief 2015

Archief 2014

Archief 2013

Archief 2012

Archief 2011

Archief 2010

Archief 2009

Archief 2008

Archief 2007