Grote schoonmaak - 4
Mijn
vriendin nam me als verrassing mee naar het grootste thermen complex in
Europa: de thermen in Erding. Er zijn 145.000 vierkante meter aan
sauna's, stoombaden, zwembaden, bubbelbaden, bars in het water, en
glijbanen. Ik ging van de snelste glijbaan, waarin je snelheden tot 72
kilometer per uur kunt bereiken. Niet toegankelijk voor vrouwen, mensen
zwaarder dan 100 kilogram, en kinderen jonger dan 14 jaar.
In weinig tijd en met een korte schreeuw kwam ik beneden.
Daarna gingen we een sauna in. Dit was grote schoonmaak voor de ziel.
30 maart 2013,
Steven Verhelst
Grote schoonmaak - 3
Oude kranten en tijdschriften, gebruiksaanwijzingen in talen die ik
niet spreek of van apparaten die ik al jaren niet meer heb,
landkaarten van steden en staten waar ik niet meer woon of waar ik
nooit heen zal gaan, doordrukken van cheques, huurcontracten van vorige
woningen, brieven van oude vlammen die allang gedoofd zijn. Het gaat
allemaal op een grote hoop om weggegooid te worden. Verbazend hoe veel
plaats er vrij komt in mijn kasten.
29 maart 2013,
Steven Verhelst
Grote schoonmaak - 2
In een map met oude brieven vond ik een oproep om als jurylid bij een
rechtszaak op te treden. Er zat een parkeerkaart bij, waarmee ik
bij het gerechtsgebouw een paar uur gratis parkeren kon.
Uiteraard was dit een vergissing, want als tijdelijke
buitenlandse werker, mocht ik in de Verenigde Staten helemaal geen
jurylid zijn. Jammer. Want - hoewel ik tegen de juryrechtspraak ben -
ik zou het graag eens meegemaakt hebben.
27 maart 2013,
Steven Verhelst
Grote schoonmaak - 1
Ik hield een grote voorjaarsschoonmaak, en ik vond het allereerste
giroafschrift dat ik ooit kreeg. Een storting van zestienhonderd gulden
op eigen rekening. Het stemde me een beetje weemoedig. Een
middelbare-school-gevoel. Van landerig hangen in muffe klaslokalen,
terwijl buiten de zon schijnt.
Je kunt niet alles bewaren. Ik moet plaats maken voor
nieuwe dingen, zodat ik later misschien met weemoed terugdenk aan het
heden, aan 2013.
26 maart 2013,
Steven Verhelst
Proteases
Mijn wetenschappelijk onderzoek is gericht op proteases: enzymen die
eiwitten afbreken. Die zijn niet alleen aan spijsverteringsprocessen
betrokken, maar ook aan reguleringsmechanismen in het lichaam, zoals de
bloedstolling. Maar waarom er in Corona bier papaine (een cysteine
protease) zit, daar heb ik geen idee van.
24 maart 2013,
Steven Verhelst
Lachen
Lachen is goed voor je. Niet alleen voor je
geest, ook voor je lichaam. Dat las ik ergens. Lachen verbrandt in een
heel mensenleven een paar honderd slagroomtaarten. En het is goed voor
het immuunsysteem. Hoe dat precies werkt, weet ik niet. Maar ik ben dan
ook geen immunoloog. En ook geen cabaretier.
Mijn vriendin heeft sinds een paar dagen de griep. Aan
fruit eten ligt het niet, zegt ze. Misschien moet ik beter mijn best
doen haar te laten lachen.
19 maart 2013,
Steven Verhelst
Mieren
De geschiedenis herhaalt zich. Vorig jaar, toen de temperatuur begon te
stijgen, werd mijn appartement aangevallen door tientallen mieren. Het
rare is, dat ik op de tweede verdieping woon. Hoe ze boven komen, is
mij een raadsel. Want er is geen lift in het complex.
Dit jaar zijn ze terug. Sinds gisteren.
Ik gebruik weer chemie. Want chemie is sterker dan ongedierte. Dat hoop ik tenminste.
18 maart 2013,
Steven Verhelst
Berlijn - 4: Darth Vader
De enige plek waar ik Darth Vader ooit tegenkwam, was Las Vegas,
in de buurt van het Bellagio casino. Maar deze week zag ik hem ook in
Berlijn, voor de Brandenburger Tor. Maar zulke afstanden zijn voor
Darth Vader natuurlijk niets.
15 maart 2013,
Steven Verhelst
Berlijn - 3: Of je worst lust
De curryworst is een populaire snack - vergelijkbaar met de Nederlandse
kroket en frikandel speciaal. Op de hoek van zowat elke straat is er
wel een tentje waar je curryworsten kunt kopen: een in stukken gesneden
braadworst met currypoeder en ketchup eroverheen.
Ik houd van rare museums, en uiteraard kwam ik
in het Berlijnse curryworst museum terecht, niet ver van Checkpoint
Charlie. Heel raar was het niet. De halve curryworst die er aan het
einde van het museum als proevertje werd aangeboden, was ook niet veel
bijzonders. 's Avonds ging ik naar Curry 36, een van de beste
curryworst-tentjes. Maar liever heb ik toch een frikandel speciaal. Of
een broodje kroket.
11 maart 2013,
Steven Verhelst
Berlijn - 2: Iedereen gaat maar dood, en de rest drinkt bier in het café
Peter bracht me naar een café in de Berlijnse wijk Kreuzberg. Er
zaten alleen een paar oude mannen aan de toog. Voorovergebogen
staarden ze in hun flesje bier, alsof ze wilden controleren of er
niets ingevallen was. Wij bestelden ook een bier. Een flesje, want de
tap deed het niet meer.
De barman zat de krant te lezen. Hij bewoog alleen
als hij een nieuw flesje bier open moest maken. Ook de stamgasten
bewogen niet. Tussen de slokken bier door leek het wel of ze dood
waren. Slechts af en toe brachten ze met dubbele tong een
paar trage woorden voort.
Vrouwen waren ver te zoeken.
Hier werd slechts van vrouwen gedroomd.
Maar ik heb mijn droomvrouw al gevonden, mijn engel, mijn vreugdevuur.
Ik bestelde weer bier, voor Peter en mij. Doodgaan leek me
een slecht plan, en wat moest je anders doen in deze kroeg?
10 maart 2013,
Steven Verhelst
Berlijn - 1
Ik was slechts een keer in Berlijn. Een erg
goede indruk kon ik toen nog niet krijgen. Ik zag de muur, de
Brandenburger Tor, en een aantal restaurants.
Morgen ga ik terug - voor een chemie symposium van maandag
tot woensdag. Ik heb precies een dag om Berlijn beter te leren kennen.
9 maart 2013,
Steven Verhelst
Steen
In het Louvre kwam ik een schilderij van Jan Steen tegen dat ik nog niet kende. In slecht gezelschap.
Het toont de essentiële ingrediënten van het leven: vrouwen,
drank, kaarten en muziek. Op het schilderij is een drinkebroer in
slaap gevallen naast een lichtekooi. Zijn hoed, glas en pijp liggen op
de grond. Een tweede vrouw jat zijn horloge en overhandigt
deze aan een op een heks gelijkende vrouw.
Zo kan het je dus vergaan, wanneer je dronken wordt in de kroeg.
Ik bleef thuis vanavond, en dronk daar een paar glazen
bier. Het was mijn laatste vrije avond. Vanaf morgen woon ik samen met
mijn vriendin en kom ik zelf hopelijk nooit meer in slecht gezelschap
terecht.
7 maart 2013,
Steven Verhelst
Vogel
Toen ik een paar weken geleden mijn kelder opruimde, vond ik een
speelgoedvogel. Het opwinden van een elastieken mechanisme bracht de
vleugels in beweging en zo kon hij vijftig meter vliegen, beloofde de
verpakking. Maar het elastiek was gebroken en de vogel vloog niet meer.
Hij belandde genadeloos in de vuilniszak.
Als kind had ik de vogel ooit in Versailles gekocht. Op
het parkeerterrein bij het kasteel van Versailles stonden illegale
straatverkopers met van die dingen. Ik wist nog tien franc af te
dingen, maar betaalde ondanks dat nog te veel.
Afgelopen weekend kwam ik weer in Versailles. De
straatverkopers waren er nog. Ze liepen met Eiffeltorens te leuren,
maar ik speurde naar vogels. Uiteindelijk zag ik één
verkoper die nog een fladderende speelgoedvogel bij zich had. De
allerlaatste wellicht.
5 maart 2013,
Steven Verhelst
Oplichterij - 2
In de buurt van het Louvre is een brug waar verliefde stelletjes
hangsloten vastmaken om hun liefde te vereeuwigen. Ik liep met
mijn vriendin over die brug - gewoon om een foto te maken.
Plotseling bukte er een man naast ons neer en raapte een ring van de brug af.
"Is dit uw ring?" vroeg hij.
Het was een flinke ring. Breed en dik.
"Nee,'" zei ik.
"Hij is van goud," zei hij, en hij wees op de ingeklonken
stempeltjes aan de binnenkant van de ring. Hij drukte de ring in mijn
hand. "Hou hem maar. Voor je vriendin."
De man liep weg, maar was drie seconden later weer terug.
"Heb je geen geld voor mij?" vroeg hij. "Om eten te kopen?"
"Sorry," zei ik, "maar ik geef geen geld aan mensen die
daarom vragen." Dat geld gaat toch maar op aan drank of
drugs. "Neem de ring maar terug."
"Nee, ik wil geen ring," zei hij. "Ik wil geld."
Uiteindelijk wist ik heb ervan te overtuigen de ring terug
te nemen. En even later zag ik heb bij een ander paartje op de grond
knielen en doen alsof hij zojuist een gouden ring had gevonden. Maar
ook zij gaven geen geld.
Mijn vriendin en ik keken nog naar verschillende mislukte
pogingen van de man en liepen toen naar de ingang van het Louvre.
4 maart 2013,
Steven Verhelst
Oplichterij
Mijn opa had me er vroeger al voor gewaarschuwd.
"In Amsterdam spelen ze balletje balletje."
Drie eierdopjes, en onder één van hen zit
een balletje. Ze worden een paar keer van plaats verwisseld. Daarna mag
een toeschouwer geld inzetten en het juiste dopje aanwijzen. Maar
hij verliest vrijwel altijd. Want er wordt gesjoemeld.
Zo ging het ook in Parijs. In een steeg in de buurt
Montmartre stonden verschillende mannen met drie ronde, zwarte viltjes
die op een hoge kartonnen doos lagen. De onderkant van
één viltje was voorzien van een grote, witte circel.
Door het raam van het café, waar ik met mijn
vriendin zat te drinken, keek ik het schouwspel aan. Bankbiljetten
wisselden van eigenaar. Briefjes van vijftig, van honderd. Sommige
toeschouwers wonnen. Maar dat waren altijd dezelfde. Handlangers
wellicht, die het geld van toeristen en andere
waaghalzen wegsluisden.
Ik had zin om naar buiten te gaan, een tijdje toe te
kijken, de trucjes te doorzien en dan grif geld te winnen. Maar ik
dacht aan de waarschuwing van mijn opa en bleef zitten waar ik zat.
3 maart 2013,
Steven Verhelst
|
|
Archief 2013
December 2013
November 2013
Oktober 2013
September 2013
Augustus 2013
Juli 2013
Juni 2013
Mei 2013
April 2013
Maart
2013
Februari
2013
Januari
2013
Archief
2012
Archief
2011
Archief
2010
Archief
2009
Archief
2008
Archief
2007
|
