banner
Schrijfmachines

schrijfmachines

Toen ik in de schoolkrantredactie van Groenvoer zat, typte ik al mijn stukken nog met de schrijfmachine.
   Een tijdje geleden was ik in Gent. De plaatselijke boekhandel Limerick heeft de collectie schrijfmachines van W. F. Hermans in 2013 verkregen, dus ik ging uiteraard kijken. Hermans bezat zo'n 200 schrijfmachines. En daar stonden ze, in een achteraf kamertje van de boekhandel.
   Zijn handschrift is altijd slecht geweest, zei hij zelf ooit in een interview. Gelukkig had hij een schrijfmachine, een mooi verlengstuk van zijn schrijvende hand.
   Soms hoorde hij zijn machines tegen hem praten.
   'Ik hoor stemmetjes als "Ik, ik, ik, ...ik ook 'ns een meesterwerk schrijven!" Dan krijg ik gewetensbezwaren. Het liefst zou ik al mijn machines tegelijkertijd gebruiken.'
   Ik heb al jaren geen schrijfmachine meer. Ik moest het met de aanblik van Hermans' machines doen.

25
januari 2016, Steven Verhelst

Wijkagent

Als je je in België als inwoner hebt aangemeld, komt binnen een paar weken de wijkagent langs. Om te kijken of je wel woont op het adres dat je hebt opgegeven.
   Waar dat goed voor is, weet ik niet. Het lijkt mij dat het belangrijker is om mensen op te sporen die ergens wonen zonder zich aan te melden. Maar hoe ze die vinden, is mij tot nu toe onduidelijk. De agent was na een minuut weer weg. Hij keek geeneens op het zolder of in de kelder of er geen illegale Syriër of Noord-Afrikaan zat. Maar dat kwam misschien omdat ik er zo betrouwbaar uit zag.

17
januari 2016, Steven Verhelst

Belgetariër

Het staat op stickers die op peren geplakt zijn. Op appels. En op monitoren in de supermarkt.
   Word Belgetariër!
   Een Belgetariër is iemand die bij voorkeur producten uit België koopt. Dat is niet alleen goed voor de lokale economie, maar ook goed voor het milieu.
   Ik doe er al aan mee. Ik drink alleen nog maar Belgisch bier, eet peren uit de omgeving en heb me zelfs opgegeven om wekelijks een pakket met lokale groente en fruit te ontvangen. Wat daar in zal zitten, weet ik niet. Ik hoop op iets bijzonders en hips. Pastinaken. Schorseneren. Kweeperen. Hoe onbekender, hoe beter. Want wat de boer niet kent, dat eet ik wel.

12
januari 2016, Steven Verhelst

Grunberg & visitekaartjes

visitekaartjes

Op de laatste dag van de Arnon Grunberg tentoonstelling met de titel Ich will doch nur, dass Ihr mich liebt, die in de bibliotheek van Leuven plaatsvond, ging ik erheen. Er waren manuscripten, foto's en snuisterijen uit het archief van Arnon Grunberg te zien.
   In zijn debuut Blauwe maandagen schrijft de hoofdpersoon dat zijn vader visitekaartjes had laten drukken met "De familie Grunberg wenst u een aangename verpozing." Die deelde hij uit als er visite kwam.
   Net zoals bij Gerard Reve, komt er in de boeken van Grunberg vaak geen normaal mens voor.
   Op de tentoonstelling hing een visitekaartje met precies die tekst. Dus misschien had de vader van Grunberg vroeger echt zulke kaartjes uitgedeeld.
   Uit de tijd dat Grunberg net naar New York was verhuisd, hingen er ook een aantal visitekaartjes van Grunberg zelf. "Professional Lavatory Attendant for hire", "Exciting company. Let me take you out for lunch at your own expenses".
   Ik ben ervan overtuigd dat Grunberg deze kaartjes ook echt heeft uitgedeeld. Zo leer je gratis mensen kennen. En dat kan nooit kwaad als schrijver.

9 januari 2016, Steven Verhelst
Haan

Ik woon in een klein stadje of buitenwijk aan de rand van Leuven. Elke ochtend hoor ik een haan kraaien. Gelukkig sta ik vroeg op en is het pas laat licht. Maar wat als het zomer wordt? Raak ik zo gefrustreerd dat ik er met een luchtbuks opuit trek of wring ik die haan met mijn blote handen de nek om?

8 januari 2016, Steven Verhelst
Hallo België: inschrijven

Ik ging mij inschrijven bij de gemeente Leuven. In de wachtkamer zat ik met mijn nummertje te wachten. Uit de speakers hoorde ik zacht het liedje "kedeng kedeng" van Guus Meeuwis en Vagant. Ik had hier toch eerder Raymond van het Groenewoud verwacht.
   Toen ik aan de beurt was, bleek is pasfoto's nodig te hebben. Gelukkig was er in het gebouw een fotomachine. Maar ik moest wel een nieuw bonnetje trekken. Drie kwartier later zat ik weer tegenover dezelfde vrouw. Er moesten allerhande kopieën van mijn documenten gemaakt worden. En ik moest gegevens verstrekken die ik nog in geen enkel ander land had moeten geven.
   'U krijgt nu een tijdelijk document. Dan gaat uw dossier naar de politie. Die komt bij u langs, en daarna sturen ze het aan ons terug. Twee weken later kunt u dan uw finale verblijfspapier ophalen.'
   En ik dacht dat ze in Duitsland bureaucratisch waren...

6 januari 2016, Steven Verhelst
Hallo België: veldrijden

Nys

Als kind al keek ik naar veldrijden. Wielrennen in de zomer, veldrijden en schaatsen in de winter. Zo kwam je het jaar wel door. Adri van der Poel ook, want hij reed zowel op de weg als in de modder.
   Het is mijn eerste weekend als inwoner van België en in mijn woonplaats was meteen een veldrit. De Soudal Cyclocross Leuven. Ik viel met mijn neus in de spreekwoordelijke boter.
   Ik moest er heen. Daar kon geen natuurkracht mij vanaf houden. Ik kom nog net op tijd om de Nederlandse Sophie de Boer te zien winnen bij de vrouwen.
   Daarna is het een half uurtje wachten tot de start van de mannen. Bij een tentje aan de rand van het parcours eet ik een frietje en drink een Jupiler - als dit niet tot een integratiecursus België behoort, wat dan?
   Ik heb al jaren geen veldrijden meer gezien. Zowel in Duitsland als in de Verenigde Staten is daar geen aandacht voor. In Leuven is Sven Nys een van de deelnemers van wie ik de naam nog ken. Nys is geboren in Bonheiden, niet gek ver van Leuven. Dus meteen publieksfavoriet.
   Om exact drie uur wordt het startsein gegeven. Tot mijn verbazing kondigt de speaker Radomir Simunek aan als renner die als snelste gestart is en als eerste in mijn zicht komt.
   Radomir Simunek. Die oude vos?
   Ik kan de stem van commentator Jean Nelissen nog horen. Radomir Simunek. Adri van der Poel.
   Het was begin jaren negentig. Simunek werd wereldkampioen veldrijden. En Van der Poel werd weer tweede.
   Maar deze Radomir Simunek is de zoon van Radomir Simunek senior. Zoals Van der Poels zoons ook veldrijden, doet Simuneks zoon dat ook. Senior is trouwens overleden, lees ik later.
   Halverwege de wedstrijd begint een lekkere miezerregen. Zo hoort dat bij veldtrijden. Ploeteren door de modder, ook voor het publiek. Nog nooit heb ik zoveel kaplaarzen bij elkaar gezien.
   En zo leer ik weer wat: trek niet je zondagse schoenen aan als je naar een cyclocross gaat.
   Uiteindelijk wint Toon Aerts, die al ronden lang op kop lag, maar na een val slechts met veertig meter voorsprong over de finish komt. Daarna spring ik op mijn fiets en race over de glimmende straten naar huis.

3 januari 2016, Steven Verhelst
Hallo België: vuurwerk

Het was 1 januari.
   Tijd voor een nieuw jaar.
   Tijd voor een nieuw land.
   Ik vierde oudejaarsavond in Leuven, mijn nieuwe woonplaats. Samen met mijn vrouw ging ik eten, en daarna vierden we verder op de grote markt. Daar werd voor een menigte mensen muziek gedraaid en bier geschonken. Om tien seconden voor twaalf werd er afgeteld tot het nieuwe jaar.
   Maar wat volgde, verbaasde mij: klokslag twaalf uur viel niet samen met de eerste knallen, met de eerste vuurpijlen van een vuurwerkshow.
   Ik ben al in veel landen en steden geweest om het nieuwe jaar in te gaan. Brisbane, Pilsen, Wenen, Monaco, Basel, Tenerife, Hamburg - overal was een vuurwerkshow. En uitgerekend in België kwam slechts een enkele voetganger langs die een rotje of vuurpijl afstak.
   Dacht ik ten onrechte dat het meeste illegale vuurwerk Nederland binnen werd gesmokkeld uit België?
   Ik vond het trouwens wel best. Het liefst zie ik een vuurwerkverbod voor alle burgers, want ik heb het al vaker gezegd: waar chemici in het laboratorium in witte jassen en met brillen op mee om moeten gaan, daar kan elke halve zool met een hele fles champagne in zijn mik op oudejaarsavond mee naar buiten lopen.

1 januari 2016, Steven Verhelst
Ook 2015 is weer voorbij. Vanaf 2016 woon ik in België en kan ik nieuwe avonturen beleven. Hier een kleine selectie van blogs van het afgelopen jaar.

31 december 2015, Steven Verhelst

Archief 2016



www.stevenverhelst.nl


Want zelfs de raarste wereld dient beschreven te worden