Treinrukkers
Tijdens mijn vakantie op Fuerteventura heb ik uiteraard het nieuws bijgehouden. Zowel het gewone nieuws als de rare berichten.
Wat mij bijbleef, was een nieuwsbericht over het toenemende aantal 'treinrukkers'.
Treinrukkers zijn mannen die zich filmen tijdens het
masturberen in de trein, en vervolgens die filmpjes op internet zetten.
Hoe meer mensen die filmpjes bekijken, hoe meer geld de makers ervan
binnenkrijgen.
Vroeger kocht je stiekem een Playboy in de sigarenwinkel,
hopend dat je niemand tegenkwam. Nu zit men anoniem achter het scherm
van de computer, laptop of tablet, en zijn het de mensen die zich
blootgeven die hopen anoniem te blijven. Of misschien ook niet - er
zijn sinds de jaren 70 of 80 genoeg porno-celebrities. En wie weet zijn
er nu ook al treinrukker-celebrities.
28 augustus 2024,
Steven Verhelst
Entertainment
De afgelopen dagen dacht ik af en toe aan het entertainmentprogramma in mijn hotel op Fuerteventura.
In de ochtend was er aqua-aerobics in het zwembad.
Aqua-aerobics heeft zo zijn voordelen. Dan schudden de buiken van de
deelnemers niet zo mee.
Elke middag waren er een aantal kinderactiviteiten, die wel leuk waren.
Maar dan moest het ergste nog komen.
's Avonds was er een 'show', steeds weer met een ander thema.
Ik ben er slechts twee keer geweest.
Het thema deed nauwelijks ter zake - het was gewoonweg
verschrikkelijk. Als je nog niet bezopen was bij het begin van de show,
dan moest je het wel op een zuipen zetten. Het was flauw, het was
platvloers, het was van een niveau dat ik nog niet eerder was
tegengekomen.
Gelukkig ben ik nu weer thuis, en lees ik ter compensatie
een gedicht van Kees Torn, kijk een sketch van Herman Finkers en
luister een lied van De Dijk.
24 augustus 2024,
Steven Verhelst
Oerwoud, het thuisfront en heerlijke traagheid
In Leuven was het heet geweest. Heter nog dan op Fuerteventura.
Gelukkig gieterde onze buurman de tuin. Door de zon, de temperatuur en
het water waren de planten, struiken en bomen flink gegroeid. Het leek
wel een oerwoud toen ik - eenmaal thuis - door de schuifdeur onze
achtertuin betrad.
Toen ik kind was, had ik geen zorgen over de tuin. Ik had zorgen over Swiebertje.
Swiebertje was een televiesie-serie uit de jaren zestig en
zeventig werd uitgezonden, en in de jaren tachtig werd herhaald. Ik
keek iedere week een aflevering, maar wat moest ik doen tijdens onze
vakantie in Frankrijk? In ons vakantiehuisje was geen televisie. En als
er al een was geweest, werd daar zeker geen Swiebertje uitgezonden.
Ik schakelde het thuisfront in.
Het thuisfront bestond uit mijn opa en oma.
Mijn opa schreef mij elke week een ansichtkaart, waarop
hij in heel klein, maar keurig handschrift, de gebeurtenissen van de
afgelopen episode in detail opschreef. Hij stuurde die naar ons
vakantieadres, en een flink aantal dagen later ontving ik de kaart met
een samenvattig van de gemiste aflevering.
Wat een heerlijke traagheid bestond er vroeger.
21 augustus 2024,
Steven Verhelst
Reddingsactie
In het hotel was een grote boekenkast. Voor hen die geen - of te weinig - boeken bij zich hadden.
Ik had in de boekenkast verschillende Nederlandstalige boeken ontdekt, en ik ging met het boek
Schuld van Walter van den Berg terug naar mijn kamer.
Dit was geen strandlectuur, dit was literatuur.
Het boek las ik binnen korte tijd uit, nog ruim voordat ik weer af moest reizen.
Eigenlijk verdiende Van den Berg het niet om in een
boekenkast van een strandhotel te liggen. Beter zou ik het meenemen
naar Leuven en daar bij De Slegte geven, of in een boekentil zetten,
waar mensen gratis een boek kunnen pakken of wegzetten.
Helaas was er geen plaats meer in mijn
backpackers-backpack. Zelfs na het weggooien van verschillende oude
t-shirts, onderbroeken met scheuren, sokken met gaten, leek de rugtas
voller dan toen ik vertrok. Vuile was, niet opgevouwen, maar weggepropt
in een plastic zak, neemt meer plaats in dan schone was.
Met een schuldgevoel plaatste ik het boek terug in de
boekenkast van het hotel. Hopelijk kwam er ooit een andere hotelgast
die het boek zou weten te redden.
18 augustus 2024,
Steven Verhelst
Rare schedels
In de eetzaal waar het all-you-can-eat buffet tijdens het ontbijt,
lunch en diner werd geserveerd, zag ik niet alleen dikke mensen, maar
ook kale mannen met rare schedels.
Er was iemand met een schedel als een gloeilamp. Smal van
onder en breed van boven. Het was een rode gloeilamp, want het hoofd
van de man - ik vermoedde een Engelsman - was flink verbrand.
Er was ook iemand waarbij het leek alsof hij een fietshelm op had, met rare ribbels aan de achterkant.
Of mijn schedel een rare vorm heeft, weet ik niet. Dat
laat ik aan ander mensen over om te beoordelen. In elk geval is ie
groot, want petten, hoeden, mutsen, baretten, zijn mij doorgaans veel
te klein.
17 augustus 2024,
Steven Verhelst
Topless
Aan het strand had ik al regelmatig vrouwen topless zien zonnen. Maar
de meeste borsten verdienden het niet om naar gekeken te worden.
Vandaag zat ik op een ligstoel bij het zwembad, en in een
flits zag ik een stel hangborsten. Hier, dacht ik, bij het zwembad? Een
wijf met kort haar en slappe, bleke borsten in de zon?
Het bleek om een jongen van een jaar of 15 te gaan, dik, wit, met borsten die hingen.
Misschien was het goed dat mijn vakantie op z'n einde liep.
16 augustus 2024,
Steven Verhelst
Afscheid
Ik had een aantal kleren mee op vakantie, die al bijna helemaal
versleten waren. Ik nam ze mee om aldaar weg te gooien nadat ik ze
gedragen had.
Het ging om een t-shirt met een afbeelding van Jesus
Quintana - een karakter uit de film The big Lebowski - en om een Calvin
Klein pet. Het t-shirt had ik ooit kado gekregen van collega's op
Stanford, omdat ik altijd grappige t-shirts droeg en natuurlijk een
enorme fan van de film ben. De pet kocht ik ooit bij een Calvin Klein
outlet store in de San Francisco Bay Area.
Het t-shirt en de pet - wij hebben veel reizen gemaakt.
Naar Las Vegas, naar Los Angeles, naar Salzburg, naar Plzen, naar
Barcelona, en ik weet niet precies meer waar allemaal nog meer naartoe.
Maar de laatste reis gaat naar Fuerteventura.
En waar mijn laatste reis zal eindigen?
15 augustus 2024,
Steven Verhelst
Toerisme
Ik ging voor een namiddag naar het stadje Corralejo - in het noorden
van Fuerteventura en slechts een paar kilometer van mijn hotel. In de
winkelstraat passeerde ik achtereenvolgens: restaurant, bar,
souvenirwinkel, ijswinkel, restaurant, souvenirwinkel, bar, restaurant,
souvenirwinkel.
In de zijstraten waren kleine hotels en appartementen te huur voor toeristen.
Alle inkomsten worden hier door het toerisme gegenereerd.
Of in elk geval het overgrootste deel. Maar zou de lokale bevolking
daar nu blij mee zijn?
14 augustus 2024,
Steven Verhelst
Aloë vera
Op de Canarische eilanden wordt veel Aloë vera gekweekt. Ik kwam
langs een 'Aloë vera museum'. Het was eigenlijk een winkel met een
tweetal zaaltjes erbij met informatie over de aloë vera
plant.
Voordat ik naar binnen ging, kreeg ik een stukje van een
opengesneden blad. Bovenop de groene buitenkant zat een doorzichtige
plak kleverige massa. Die kun je op je huid smeren, zei de mevrouw van
het museum. DAt is goed tegen huidaandoeningen, insectenbeten,
zonnebrand. Zowat alles wat er met je huid mis kon zijn.
Aloë vera werkt ook laxerend, als je het eet. Vooral
het geel-oranje sap dat uit het groene deel van het blad loopt, wanneer
je het doorsnijdt. Het bevat de stof aloin, en bij consumptie van een
stukje ongewassen blad, kun je een week op het toilet doorbrengen. Ik
had genoeg op het toilet gezeten deze vakantie en smeerde de kleurloze
smurrie aan de binnenkant van het stukje blad op een muggenbeet op mijn
arm.
De mevrouw die voorlichting gaf over de aloë vera
plant, gaf me een crème die zou helpen tegen spierpijn. Ik
smeerde hem op mijn triceps en rugspieren, want ik was gisteren naar de
fitnesszaal gegaan, en dat had vandaag zijn gevolgen.
Maar morgen, dat kan ik al verklappen, morgen zou de spierpijn nog erger zijn.
13 augustus 2024,
Steven Verhelst
Dromen
Het matras in mijn nieuwe kamer is zo hard, dat ik al heel vroeg wakker
werd. Ik kon de springveren door de stof heen in mijn nek en rug voelen
drukken. Ik twijfelde er zelfs aan of het wel een matras was, waar ik
op lag. Misschien hadden ze per ongeluk een boxspring neergelegd.
In elk geval was ik vandaag zo vroeg terug van mijn uur
hardloop training, dat ik nog ruim de tijd had om te kijken naar meer
dan de helft van de Olympische marathon voor vrouwen met Sifan Hassan.
Sifan Hassan is een hardloopheld. Ze won al bronzen
medailles op de 5000 en 10000 meter, en ging nu weer voor een medaille
op de marathon.
Op Instagram plaatste ze een citaat van Mohammed Ali. "If your dreams don't scare you, they aren't big enough."
Ook ik droom van het lopen van een marathon - mijn eerste.
Nou ja, niet deze dagen, want op zulke harde matrassen dringen dromen
niet door tot het bewustzijn.
11 augustus 2024,
Steven Verhelst
Vergane glorie
Het hotel waarin ik verblijf schaart zich onder de categorie 'vergane
glorie'. Er zijn marmeren trappen (tot verdieping 1), glanzende
deurkrukken, gratis alcohol, maar één van de drie liften
was defect, er zaten een grote hoeveelheid vlekken in de boxspring
onder mijn bed, en hier en daar bladderde er verf van de muren of
plafonds.
Toen ik met buikgriep op mijn bed lag, hoorde ik
plotseling gedruppel uit de badkamer. Daar aangekomen leek het te
regenen uit het plafond. Voornamelijk rond de de lamp aan het plafond.
'Is dat veilig?' vroeg ik mij hardop af. Ik schakelde het licht uit en belde de receptie.
Twee uur en vier telefoontjes later, kwam er eindelijk een
schoonmaakster en een reparateur, maar veel doen konden ze niet.
'Vraag morgen maar een kamerwissel aan,' zeiden ze.
Ik inspecteerde het plafond nog even nader en zag hier en
daar groene en zwarte schimmelvlekjes. Ik durfde verder geen kasten of
lades, waar ik nog niet ingekeken had, te openen. Wat zou ik daar
vinden? Vastgeplakte kauwgomresten? Een dode rat? Een vuile onderbroek
van een vorige kamerbewoner?
Ik legde me weer op bed en probeerde te slapen.
9 augustus 2024,
Steven Verhelst
Buikgriep
Ik haalde het nog net naar het toilet vlak bij de
receptie van het hotel. Maar toen was het hommeles. Een golf
ongemak verliet mijn onderlichaam.
Eenmaal in mijn hotelkamer schakelde ik de airconditioning
uit en kroop onder twee dekens in bed - en nog had ik het koud.
In de paar uur die volgden, kwam mijn middageten er in vier kotsbeurten uit.
Dit is dus gastroenteritis, zou een arts het met een duur woord zeggen.
Misschien zou het mij alsnog lukken om af te vallen tijdens een vakantie met all-you-can-eat buffetten.
7 augustus 2024,
Steven Verhelst
Muchos grandos buikos
Naast het zwembad en op het strand zag ik ligstoelen met
getatoeërde beachbodies, maar meest mensen die leken op walrussen,
nijlpaarden en wavissen. Mensen met vetrollen. Mensen met buiken rond
als prijswinnende pompoenen. Mensen met onderbuiken die hun eigen
onderbuik hadden. Ruggen met vetkwabben die hun eigen kwabben hadden.
Buiken met donkere vlekken, buiken met paarse strepen, buiken met rode
zweren.
Alle maaltijden in het hotel waren buffetten. Als je hier nog geen overgewicht had, kreeg je het wel.
Bij het buffet aan het zwembad zaten twee amigos dubbele
hamburgers te eten. Ik noemde ze los hermanos alamanes, want het waren
twee broers, vermoedde ik, en ze kwamen uit Duitsland. De ene had een
normaal postuur, de andere had een enorme buik, waardoor de knoopjes
van zijn Hawaii-shirt bijna op springen stonden. Ze dronken allebei een
bier én een slushie - en toen alles op was, liepen ze nog eens
naar het buffet.
Hoe lang zou het duren voordat het dos amigos met muchos grandos buikos zouden zijn?
6 augustus 2024,
Steven Verhelst
Fuerteventura
Tijdens de transfer naar mijn hotel, in de buurt van het stadje
Corralejo aan de noordkant van Fuerteventura, trok het landschap aan
mij voorbij. Ik wist niks van het eiland, behalve dat het harde wind
zou betekenen - wat niet waar bleek toen ik het later opzocht.
Ik zag een dor landschap, stenen, keien, zand, met hier en
daar een grote Coca cola advertentie, een palmboom, een paar cactussen
en een Aldi winkel. Maar het meest stenen.
Fuerteventura zou 'groot fortuin' betekenen. Ik was benieuwd hoe fortuinlijk mijn vakantie zou worden.
5 augustus 2024,
Steven Verhelst
Gejengel
Naast mij in het vliegtuig zat gisteren een echtpaar met een klein
meisje, een baby nog. De vader, aan het raam, was zo dik dat er op zijn
schoot nauwelijks plaats was voor zijn dochter. De vrouw nam het kind
nog voor het opstijgen over om het gejengel proberen in te perken.
Ouders met jengelende kinderen - als je jong bent, zijn
jengelende kinderen in het vliegtuig een verschrikking. Maar als je
zelf vader bent, is het gejengel van kinderen van andere
ouders best een prettig geluid.
4 augustus 2024,
Steven Verhelst
Noodgeval
Op de deur van het toilet op luchthaven Brussel-Zaventem zag ik
bovenstaande afbeelding. Een protest van piloten tegen het ontwerp van
vliegtuigen waarbij maar 1 piloot nodig zou zijn. Want wat als die ene
piloot net even naar het toilet moet, of erger misschien, onwel wordt?
Toen ik het toilethokje verliet en mijn handen waste,
stond er een Indiër of Pakistaan voor de spiegel. Hij kamde zijn
haar, en daarna zijn snort. Cliché misschien, maar het was nu
eenmaal zo.
De tijden dat ik een kam in mijn kontzat had, zijn lang
vervlogen. Ik weet niet eens of we ooit bestaan hebben, want ik heb
nooit veel aandacht aan mijn kapsel besteed. Een regenbui of een storm
die mijn haar in de war brengt, is voor mij. geen noodgeval.
3 augustus 2024,
Steven Verhelst
Vakantie
Ik had drie weken vakantie, waarvan ik er twee op Fuerteventura zat -
een van de Canarische eilanden. Ik nam ook een vakantie van deze blog,
maar heb mijn avonturen bij terugkomst zo goed mogelijk opgeschreven.
Kleine avonturen waren het, maar wie geen oog heeft voor het kleine,
beleeft nooit iets.
1 augustus 2024,
Steven Verhelst
