20 jaar
Deze week is het 20 jaar geleden dat ik mijn doktorstitel haalde.
Het was op 24 maart 2004 aan de universiteit Leiden.
Bij de onderzoeksgroep waar ik mijn promotieonderzoek had
gedaan, was het een gebruik om op de ochtend voor de verdediging van
het proefschrift een borrel te drinken met promotor, co-promotor en
paranimfen.
Ik had een fles Vlaardingse schelvispekel meegenomen, want
van jonge jenever, die er normaal werd geschonken, was ik niet zo'n fan.
De borrel viel bij mij meer in de smaak dan bij de anderen, maar dat is een detail.
De dag zelf verliep vrij ontspannen. Na de borrel en
taart, ging ik met mijn paranimfen lunchen en verkleedden we ons in het
verplichte rokkostuum. Daarna bezochten we nog kort de Hortus Botanicus
om nog even de gedachten bij iets anders te hebben. In de namiddag vond
de verdediging plaats, en na het overhandigen van de oorkonde door
Prof. Jacques van Boom mocht ik mijzelf "dr." noemen.
Er was een receptie, een etentje, en een feest (in De
Grote Beer te Leiden), waarop flink werd gedronken en gedanst. Pas laat
in de nacht (of vroeg in de ochtend) ging ik naar huis.
Wat is er in de afgelopen 20 jaar gebeurd? Ik naar
Stanford gegaan, met een kort bezoek aan het MRC Cambridge, ik ben mijn
eigen laboratorium begonnen aan de Technische
Unviersiteit München, ik ben daarna aan het Leibniz Instituut
verbonden geweest, voordat ik mijn huidige positie aan KU Leuven kreeg.
In de tussentijd ben ik zeker een betere wetenschapper geworden. Want uitgeleerd raak je nooit.
28 maart 2024,
Steven Verhelst
Muskusrathallucinatie
De ochtend gloorde al toen ik aan mijn hardloopronde begon. In het
duister zag ik iets over de weg rennen. Het was de dik en harig voor
een kat. Was het een bever, een otter, een muskusrat? Of een kleine
weerwolf die zich uit de voeten maakte, voordat het licht zou worden?
De volle maan stond aan de hemel en scheen door een paar
slierten nevel heen. Ze leek zich steeds sneller naar beneden te
bewegen om plaats te maken voor de opkomende zon. Hallucineerde ik of
tolde mijn hoofd van vermoeidheid?
Ik bleef naar de maan kijken, tot die achter de bomen en
huizen verdween en mijn rondmalende benen mij eindelijk thuis brachten.
25 maart 2024,
Steven Verhelst
De klassiekers
Omloop Het Nieuwsblad is vorige maand al verreden, en geldt als de
officiële start van het wielerseizoen op de weg. Morgen is de
semiklassieker Gent-Wevelgem, een voorproefje van de klassiekers De
Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, De Amstel Goldrace en
Luik-Bastenaken-Luik.
Net als vroeger zal ik achter de TV zitten. Behalve bij de
Brabantse Pijl - daar kijk ik live naar de start, want die is in Leuven.
23 maart 2024,
Steven Verhelst
Trainen bij het ochtendgloren
Om te trainen voor de halve marathon ga ik een paar keer per week
tussen half zes en kwart voor zes de deur al uit. Het is nog donker,
maar niet lang erna begint de lucht lichter te kleuren. De wereld
verandert van zwart naar donkergrijs, en nog later op mijn ronde naar
lichtgrijs. Hier en daar gaat het licht achter een raam aan. Ik kom een
enkele fietser tegen. En nog een. Ik hoor een eekhoorn wroeten in de
berm, op zoek naar een verstopte noot. En in elke boom langs de weg
piept een vogel, alsof ze me willen aanmoedigen om de eindstreep bij
mijn huis te halen.
19 maart 2024,
Steven Verhelst
Andrei Kivilev & de fietshelm
In mijn wielerscheurkalender las ik dat Andrei Kivilev vandaag 20
jaar geleden overleed, na een val en een schedelfractuur de dag ervoor,
tijdens een etappe in Parijs-Nice. Niet veel later volgde de
helmplicht. Ruim tien jaar eerder waren er al plannen geweest voor het
verplicht dragen van een helm, maar die werden door een staking van de
renners in de Tour de France, onder leiding van onder andere Laurent
Fignon, wiens lange haren altijd wapperden in de wind, de kop ingedrukt.
Nu is de helm niet meer weg te denken uit het wielrennen.
En ook op straat zie je steeds meer mensen met een fietshelm. Terecht
natuurlijk, want wij zijn ons brein - maar dat is een ander verhaal.
Terug naar de koers en de helm. Nu komen er steeds meer
futuristische helmen om nog meer windweerstand weg te nemen, en gaat
men waarschijnlijk weer regels maken. Dit keer
tegen de (vorm van de) helm.
13 maart 2024,
Steven Verhelst
Tevredenheid, spierpijn en Bart Veldkamp
Gisteren liep ik mijn eerste 10 km loop van dit jaar - bij Regio Atletiek Mechelen.
Het was een graad of tien, bewolkt, droog en eigenlijk prima loopweer.
Zou ik als een Bart Veldkamp van start gaan? In elke
wedstrijd die hij reed, leek hij wel weg te gaan op het schema van het
wereldrecord. Of in elk geval zijn persoonlijk record.
Het wereldrecord zat er voor mij niet in, maar misschien wel een persoonlijk record.
De eerste twee kilometer gingen super makkelijk, en zat ik al tien, vijftien seconden voor op schema.
Ik nam bewust wat gas terug om niet in te storten, maar
bleef goed tempo lopen. De laatste kilometer perste ik er nog alles
uit. Sneller ging niet met dit lichaam.
Uiteindelijk was ik 5 seconden sneller dan mijn beste tijd tot nu toe.
Die avond overheerste de tevredenheid, en de spierpijn.
11 maart 2024,
Steven Verhelst
Wonder of wonderkind
De afgelopen dagen vond het WK sprint plaats, en vandaag en morgen is
het tijd voor het WK allround. Op de schaats natuurlijk. Beide in
Inzell.
Het wonderkind op de sprint, Jordan Stolz, had zich tegen
de verwachtingen in afgezegd voor de WK sprint, en zich ingeschreven
voor de WK allround.
Vandaag heb ik met verbazing zitten kijken. Na dag 1 staat
Stolz flink voor op Patrick Roest - vooraf de grootste favoriet voor de
titel. Op de 1500 meter moet Roest al ruim 3 seconden goed maken,
terwijl hij waarschijnlijk juist tijd zal verliezen. Dan zal er op de
10 kilometer een wonder moeten gebeuren.
Een wonder of een wonderkind - daar zal het om draaien.
9 maart 2024,
Steven Verhelst
Kokos en Flamingo
In ons bad staat een fles doucheschuim met kokosgeur.
Als ik douche en ik doe mijn ogen dicht, lijkt het alsof
ik weer in Flamingo hotel & casino, het oudste op de legendarische
Strip in Las Vegas. Daar ruikt het in de speelruimtes altijd licht naar
kokos, en niet omdat er te vaak pinacoladas of Bahama-mamas op de grond
zijn gemorst. Het zit in hun luchtverfrisser - waarschijnlijk om de
zweet en alcoholgeur van de gokkers te verdrijven.
3 maart 2024,
Steven Verhelst
7 jaar vader
Vandaag ben ik precies zeven jaar vader.
Zeven.
Vanochtend at ik eenhoorntaart als ontbijt, en dacht ik aan mijn leven als zevenjarige.
Wat weet ik nog van toen ik zeven jaar was?
Dat er pannenkoeken waren op mijn verjaardag. Dat ik niet
goed naar de bodem van het zwembad kon duiken. Dat ik een pistool met
pingpongballen wilde kopen, tijdens onze vakantie in Zuid-Frankrijk.
Dat ik, toen ik een ijsje mocht kopen, de namen van de Franse smaken
door elkaar haalde, en geen
fraise kreeg, maar
vanille.
1 maart 2024,
Steven Verhelst
Extra
Vandaag was een extra dag om plezier te hebben zonder dat je daar ouder van wordt.
Het is natuurlijk ook een dag die je extra moet werken zonder dat je daar meer maandsalaris voor krijgt.
Misschien is dat het verschil tussen de optimist en de pessimist.
29 februari 2024,
Steven Verhelst
